Przejdź do zawartości

Aleksander Meysztowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Meysztowicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1864
Pojoście, gubernia kowieńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

14 lutego 1943
Rzym, Królestwo Włoch

Minister sprawiedliwości, naczelny prokurator
Okres

od 2 października 1926
do 22 grudnia 1928

Poprzednik

Wacław Makowski[1]

Następca

Stanisław Car

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski

Aleksander Meysztowicz (ur. 8 grudnia 1864 w Pojościu[2] k. Poniewieża, zm. 14 lutego 1943 w Rzymie) – polski ziemianin, w latach 1921–1922 prezes Tymczasowej Komisji Rządzącej Litwy Środkowej, minister sprawiedliwości, przedstawiciel „żubrów wileńskich[3]. Ojciec Waleriana Meysztowicza.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Urodził się i wychował na Kowieńszczyźnie. Gimnazjum ukończył w Wilnie, a potem studiował na UJ w Krakowie. Po śmierci rodziców odziedziczył duży majątek – Pojoście, którym zaczął zarządzać. W latach 1900–1904 prezes Towarzystwa Rolniczego Kowieńskiego i Kowieńskiego Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń od Ognia.

Wziął udział w uroczystym odsłonięciu pomnika Katarzyny II Wielkiej w Wilnie 23 września 1904 roku[4].

Od 1909 do 1917 mieszkał w Petersburgu oraz był członkiem rosyjskiej Rady Państwa. Był członkiem jako hospitant Komitetu Narodowego Polskiego[5]. Od 1917 prezes Wileńskiego Banku Ziemskiego. W latach 1917–1918 był głównym działaczem ziemian kresowych w Stronnictwie Narodowo-Zachowawczym. Organizował związki ziemian na polskich kresach.

W latach 1921–1922 był prezesem Tymczasowej Komisji Rządzącej Litwy Środkowej. Podpisał akt ponownego złączenia Ziemi Wileńskiej z Rzecząpospolitą. Minister sprawiedliwości w rządach Józefa Piłsudskiego i Kazimierza Bartla. Od 1933 tajny szambelan papieski.

Grób Aleksandra Meysztowicza w krypcie kościoła św. Anny na Watykanie

W 1939 wyjechał do Rzymu, gdzie zmarł. Został pochowany w krypcie kościoła św. Anny na Watykanie[6].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wacław Makowski zajmował jedynie stanowisko ministra sprawiedliwości.
  2. Pojoście, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 537.
  3. Janusz Kawalec: Działalność polityczna polskich konserwatystów w latach 1918–1939. haggard.w.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-03)]..
  4. Głosy prasy polskiej : o udziale sześćdziesięciu szlachciców litewskich w uroczystości odsłonięcia pomnika Katarzyny w Wilnie, Lwów 1904, s. 15.
  5. Adam Miodowski: Wychodźcze ugrupowania demokratyczne wobec idei polskiego wojska w Rosji w latach 1917–1918, Białystok 2002, s. 85.
  6. Moje watykańskie groby [online], niedziela.pl [dostęp 2023-03-24] (pol.).
  7. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 16.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]