Przejdź do zawartości

Ambicja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ambicja (łac. ambitio – żądza sławy, czci, uznania; staranie się, szlachetna duma, poczucie własnej godności[potrzebny przypis]) – postawa człowieka, cecha charakteru polegająca na silnym poczuciu godności osobistej oparta na stawianiu sobie trudnych celów i dążeniu do ich realizacji (człowiek ambitny)[1], także nieuporządkowane dążenie do sławy i zaszczytów.

Rozwój ambicji u człowieka następuje od małego dziecka jako czynnik sprzyjający rozwojowi woli (wtedy przejawia się jako silna tendencja do samodzielności), a jej ustabilizowanie następuje w okresie dojrzewania, kiedy to kształtowanie ambicji może przerodzić się w „przedwczesną dorosłość” lub pozostać zaniedbane, co skutkuje brakiem wiary we własne możliwości[1].

Ambicja może przybierać dwojaką kwalifikację moralną, stąd potocznie mówi się o ambicji zdrowej lub chorej. Współcześnie ambicja występuje w dziedzinie psychologii. Sytuuje się ją w kategorii dążeń (Alfred Adler) lub potrzeb (Abraham Maslow), co znalazło odzwierciedlenie we współczesnej pedagogice.

Władysław Witwicki uznał ambicję za instynkt, między innymi dlatego, że jest czymś powszechnym[2]. Według Witwickiego człowiek ambitny nie znosi „poczucia własnej niemocy”[3] i szuka wyniesienia się ponad innych. Każdemu zaspokojeniu ambicji towarzyszy przyjemność oraz „poczucie siły”[4].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]