Przejdź do zawartości

Antonio Lotti

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antonio Lotti
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1667
Wenecja

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

5 stycznia 1740
Wenecja

Instrumenty

organy

Typ głosu

alt

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa, muzyka klasycystyczna

Zawód

kompozytor, organista, śpiewak, kapelmistrz

Antonio Lotti (ur. w 5 stycznia 1667 w Wenecji, zm. 5 stycznia 1740 tamże)[1]włoski kompozytor, organista i śpiewak; uczeń Giovanniego Legrenziego, przedstawiciel szkoły weneckiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Swoją muzyczną edukację rozpoczął 30 maja 1689 od pełnienia funkcji śpiewaka (alt) w bazylice św. Marka w Wenecji. 6 sierpnia 1690 został asystentem drugiego organisty, a od 31 maja 1692 – drugim organistą. 17 sierpnia 1704 został pierwszym organistą otrzymując tytuł primo maestro di cappella; funkcję tę pełnił do 1736[1].

W 1717 przeprowadził się do Drezna, gdzie przebywał na dworze elektora saskiego Augusta II. Tam też powstała jego najbardziej znana opera Teofane.

W 1719 powrócił do Wenecji. Po powrocie Lotti nie napisał już żadnej opery. W 1736 roku objął posadę kapelmistrza przy bazylice św. Marka w Wenecji.

Jego muzyka stanowi pomost pomiędzy późnym barokiem, a wczesnym klasycyzmem.

Żoną Lottiego była znana włoska sopranistka Santa Stella.

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Il trionfo dell'innocenza (1693, Wenecja)
  • Tirsi tylko Akt I, Antonio Caldara – Akt II, Attilio Ariosti – Akt III, 1696, Wenecja)
  • Sidonio (1706, Wenecja)
  • Achille placato (1707, Wenecja)
  • Teuzzone (1707, Neapol) wyst. późn. jako L’inganno vinto dalla ragione (1708, Neapol)
  • Il vincitor generoso (1709, Wenecja)
  • Il comando non inteso et ubbidito (1710, Wenecja)
  • La ninfa Apollo (muzyka we współpracy z Francesco Gasparini, 1710, Wenecja)
  • Isacio tiranno (1710, Wenecja)
  • Il tradimento traditor di se stesso (1711, Wenecja) wyst. późn. jako Artaserse, re di Persia (1713, Neapol)
  • La forza del sangue (1711, Wenecja)
  • L'infedeltà punita (muzyka we współpracy z Carlo Francesco Pollarolo, 1712, Wenecja)
  • Porsenna (1713, Wenecja)
  • Irene augusta (1713, Wenecja)
  • Polidoro (1713, Wenecja)
  • Foca superbo (1716, Wenecja)
  • Ciro in Babilonia (1716)
  • Costantino (1716, Wiedeń)
  • Alessandro Severo (1717, Wenecja)
  • Giove in Argo (1717, Drezno)
  • Ascanio ovvero Gli odi delusi dal sangue (1718, Drezno)
  • Teofane (1719, Drezno)
  • Li quattro elementi (1719, Drezno)

Inne dzieła sceniczne

[edytuj | edytuj kod]
  • Le rovine di Troja (intermezzo) (1707, Wenecja)
  • Dragontana e Policrone (intermezzo) (1707, Wenecja)
  • Cortulla e Lardone (intermezzo), wyst. późn. jako Melissa vendicata (1707, Wenecja)
  • Ama più chi men si crede (melodrama pastorale) (1709, Wenecja)
  • Griletta e Serpillo (intermezzo)

twórczość religijna

[edytuj | edytuj kod]
Antonio Lotti, Kyrie z Missa Brevis d-moll
  • msze:
    • Missa Sapientiae g-moll
    • Missa Brevis d-moll
    • Msza F-dur
    • Msza a-moll
    • Msza C-dur
  • oratoria
    • La Giuditta (1701)
    • Il voto crudele (1712)
    • Triumphus fidei (1712)
    • L'umiltà coronata in Esther (1714)
    • Il ritorno di Tobia (1723)
    • Gioas, re di Giuda
    • Judith
  • motety
  • Inne:
    • Requiem F-dur
    • Miserere d-moll

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Sven Hansell: Lotti, Antonio. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. L. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]