Przejdź do zawartości

Bogdan Góralczyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bogdan Góralczyk
Ilustracja
Bogdan Góralczyk (2019)
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

16 sierpnia 1954
Siedlce

Profesor nauk społecznych
Specjalność: politologia, sinologia
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Profesura

4 stycznia 2021

Wykładowca
Stanowisko

Dyrektor Centrum Europejskiego UW (2016–2020)

Ambasador RP w Tajlandii
Okres spraw.

2003 – 15 sierpnia 2008

Poprzednik

Jerzy Surdykowski

Następca

Jerzy Bayer

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Sikatuny (Filipiny)
ok. 1989
Katarzyna Golik, Bogdan Góralczyk, Rafał Tomański (2019)

Bogdan Jacek Góralczyk (ur. 16 sierpnia 1954[1] w Siedlcach[2]) – polski politolog, sinolog, dyplomata i publicysta, profesor nauk społecznych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył dziennikarstwo i sinologię w Instytucie Orientalistycznym Wydziału Neofilologii na Uniwersytecie Warszawskim. Na UW uzyskał też doktorat. Stypendysta Programu Fulbrighta na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego[2] w l. 1989-90[3].

Od 1984 do 1991 pracował w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. W latach 1991–1998 przebywał na placówce dyplomatycznej w Budapeszcie jako kierownik wydziału politycznego i zastępca ambasadora. Od listopada 2001 do maja 2003 szef gabinetu ministra spraw zagranicznych Włodzimierza Cimoszewicza[4]. W latach 2003–2008 był ambasadorem RP w Tajlandii, akredytowanym także w Republice Filipin i Związku Mjanmy (d. Birma).

Jest profesorem w Centrum Europejskim Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się we współczesnych stosunkach międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem roli Chin. Zajmuje się także globalizacją, transformacją pokomunistyczną i problematyką węgierską. Profesor wizytujący na wielu uniwersytetach, w tym wielu na terenie Chin i Indii. Od 2012 zaangażowany w wieloletni projekt nt. badań sinologicznych na globie, prowadzony przez National Taiwan University, a od 2015 także Chińską Akademię Nauk Społecznych w Pekinie. W latach 2010–2012 redaktor naczelny rocznika naukowego „Azja-Pacyfik”, a w latach 2016–2020 „Yearbook of Polish European Studies”. W 2021 uzyskał tytuł profesora nauk społecznych[5]. W kadencji 2016–2020 dyrektor Centrum Europejskiego UW.

Stały komentator TVN24 Biznes i Świat, występujący też w innych kanałach. Częsty gość w radiu Tok FM. Stale publikuje m.in. na portalach obserwatorfinansowy.pl, wp.pl oraz nowakonfederacja.pl.

Zna języki: angielski, węgierski, rosyjski, chiński.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

W 2013 otrzymał najwyższe odznaczenie filipińskie przyznawane obcokrajowcom: Krzyż Wielki Orderu Sikatuny.

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Pekińska Wiosna 1989, Wydawnictwo Znak, Warszawa 1999
  • Węgierski pakiet, Warszawa 2000 (wersja węgierska: Magyar törésvonalak, Budapeszt 2001)
  • Węgry: Transformacja pokomunistyczna 1990–2003, Warszawa 2003
  • Zmierzch i brzask. Notes z Bangkoku, Toruń 2009
  • Chiński feniks. Paradoksy wschodzącego mocarstwa, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2009 (wydanie II, Warszawa 2022)
  • Polska-Chiny. Wczoraj, dziś, jutro (red.), Toruń 2009 (Rozszerzona wersja anglojęzyczna 2014)
  • Złota ziemia roni łzy. Esej birmański, Warszawa 2010 (wyd. II rozszerzone i uaktualnione Warszawa 2021)
  • Przebudzenie smoka. Powrót Chin na scenę globalną, Wydawnictwo Rambler, Warszawa 2012
  • Sun Yat-sen. Misjonarz rewolucji, Warszawa 2013
  • Unia Europejska jako aktor na scenie globalnej. Razem czy osobno?, Warszawa 2014
  • European Union on The Global Scene: United or Irrelevant?, Warsaw 2015
  • Wielki Renesans. Chińska transformacja i jej konsekwencje, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2018
  • Węgierski Syndrom Trianon, Warszawa 2020
  • Świat Narodów Zagubionych, wywiad-rzeka (Natalia Kołodyńska-Magdziarz), Warszawa 2021
  • Nowy Długi Marsz, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2021

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Brat dyplomaty Zdzisława Góralczyka[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. The Library of Congress, Góralczyk, Bogdan [online], id.loc.gov [dostęp 2018-02-19].
  2. a b Barbara Wizimirska (red.), Rocznik Polskiej Polityki Zagranicznej, Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2002.
  3. Bogdan Goralczyk | Fulbright Scholar Program [online], fulbrightscholars.org [dostęp 2023-03-30].
  4. Komisja Spraw Zagranicznych /nr 114/ Biuletyn nr 2235/IV [online], 16 września 2003.
  5. M.P. z 2021 r. poz. 181
  6. Bogdan Góralczyk: Wspomnienia, czyli co to jest sinologia politologiczna. Instytut Boyma. [dostęp 2022-07-24]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]