Przejdź do zawartości

Dyskusja:Układ koloidalny

Treść strony nie jest dostępna w innych językach.
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wycięty tekst z hasła lepkość. Tam nie bardzo pasował - może tutaj się do czegoś przyda...


Wyróżnia się różne układy koloidalne, ze względu na lepkość: 1. Ciecze nienewtonowskie – roztwory polimerów, mydeł, białek. Przyjmuje się, że na początku lepkość wynosi h0. Jeżeli siła działająca rośnie, to lepkość maleje. Dochodzi do pewnej wartości i już się nie zmienia. 2. Galarety zakłócone – są to roztwory koloidalne, które ulegają galaretowaniu. Nie wykazują początkowej lepkości. Przyjmuje się, że ich lepkość zależy od tzw. mechanicznej przeszłości. Wielokrotne powtarzanie pomiarów daje coraz mniejszą lepkość. 3. Zole tworzące agregaty. Pod wpływem siły agregaty się zbijają. Są to suspensje, emulsje, ciekłe kryształy. 4. Ciała plastyczne. Są to np. farby olejne, suspensje gliny. Istnieje stała granica płynności poniżej której nie można stwierdzić płynności, czyli braku lepkości. Wówczas nie wykazują zależności od mechanicznej obróbki. Wykazują tiksotropię – upłynnianie się żeli przy działaniu mechanicznym, a po zaprzestaniu działania powtórne przejście w żel. Ustala się równowaga żel zol. Niektórzy do żeli zaliczają galarety. Mają stałą postać zewnętrzną. Żel tworzy się przez unieruchomienie ciekłego stanu początkowego, wówczas cząstki zolu nie mają swobody ruchu i tworzy się jakby siatka przestrzenna – żel lub galareta kapilarna lub komórkowa. W galaretach kapilarnych ma miejsce słabe związanie cieczy – bardzo łatwo można wyprzeć ciecz. Są to układy o niskim stężeniu i tworzą je głównie cząstki liniowe. Galarety komórkowe to tzw. stereokoloidy, w których rozproszone są stereocząstki. Czynniki odpowiedzialne za zestalanie się w żel: 1. Kohezja i siły van der Waalsa 2. Mostki wodorowe 3. Mechaniczne sploty i zazębienia Żele LiożeleMają dużą zawartość cieczy. Są to głównie żele kapilarne. KserożelePowstają z liożeli przez oddanie cieczy przy zmniejszaniu objętości. Liożele i Kserożele charakteryzują się istnieniem granicy płynności. Odznaczają się niezmiennością ciśnienia pary i stałym przewodnictwem elektrycznym Dylatancja – jest to zjawisko polegające na wzroście lepkości (zestalaniu się) układu przy poruszaniu np. syntetyczny lateks.

Teoretyczne opracowanie ilościowe jest tylko dla cieczy nienewtonowskich. Ciecze nienewtonowskie mają podwyższoną lepkość w stosunku do czystego rozpuszczalnika. Lepkość ich zmienia się wraz ze zmianą napięcia przesuwającego. Występują zakłócenia przy przepływie rozpuszczalnika przez cząstki koloidalne. Przyjmuje się geometrię kulistą cząstek koloidalnych.

Równanie Einsteina: gdzie: 2,5 – stała mówiąca o geometrii cząstki h0 – lepkość rozpuszczalnika f – stała mówiąca o udziale kulek koloidalnych w całej objętości roztworu koloidalnego.

Z kolei łatwo wywnioskować, że: V = Vrozpuszczalnika + Vkulek koloidalnych

Przekształcając równanie Einsteina: przy czym iloraz to tzw. lepkość właściwa. Definiuje się również lepkość względną:

i graniczną: Przy czym lepkość właściwą można wyrazić zależnością:

v’>v przy czym v’ oznacza objętość kulki koloidalnej z otoczką, a v objętość samej otoczki.

Dla koloidów liofilowych obowiązuje równanie Hatscheka:


Równanie Smoluchowskiego:

gdzie: k – przewodnictwo e – przenikalność z – potencjał elektrokinetyczny

Równanie Standingera:

Równanie Marka – Kuhna – Houwinka:

Z lepkości granicznej można wyznaczyć masę cząsteczkową polimerów.

km, a – stałe charakterystyczne dla rozpuszczalników i polimerów

W tabeli przykładem koloidu gaz gaz jest powietrze (co jest błedem gdyz taki koloid nie wystepuje) po chwili auto sam pisze ze powietrze to mieszanina jednorodna

Zgłosił: PoVo89 194.146.217.13 (dyskusja) 00:00, 17 lut 2009 (CET)

W sekcji "Rodzaje układów koloidalnych" napisano "Nie występują układy koloidalne, w których gaz rozproszony jest w gazie". Mimo to w tabelce powyżej podano przykład takiego układu.

Zgłosił: 77.254.62.17 (dyskusja) 18:16, 30 paź 2009 (CET)