Przejdź do zawartości

Dywizja Małopolska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dywizja Małopolska
Historia
Państwo

 I Rzeczpospolita

Sformowanie

1776

Dowódcy
Pierwszy

gen. Alojzy Brühl

Organizacja
Dyslokacja

Warszawa, Kraków, Lublin

Rodzaj wojsk

wojska lądowe

Piechurzy pułku Wodzickiego

Dywizja Małopolskazwiązek taktyczny wojsk polskich okresu I Rzeczypospolitej.

Dywizja zorganizowana została w 1776 roku uchwałą sejmu delegacyjnego. Sejm określił jej dyslokację na garnizony: Warszawę, Kraków i Lublin. Nakazał też osłaniać granice sąsiedzkie[1].

Dowództwo dywizji

[edytuj | edytuj kod]

Dowódcą dywizji był generał lejtnant, któremu mieli podlegać dwaj generałowie majorowie. Jeden dowodził kawalerią, drugi piechotą. Zasadę tę wprowadzono w życie dopiero w 1789 roku. Do tej pory w etatach sztabu generalnego wymieniano po jednym generale majorze na dywizję[2].

Dowódcy dywizji:

Pomocnicy:

  • gen. mjr Kokcej – od 1776
  • gen. mjr Byszewski – od 1789
  • gen. mjr Czapski – od 1789

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Dywizja składała się kawalerii, piechoty i artylerii. Nie posiadała własnego sztabu, który mógłby kierować działaniami. Była bardziej związkiem terytorialnym, niż taktyczno-operacyjnym[2].

piechota w 1785[3]

Struktura w 1792[4]:

  • 4 bataliony piechoty (dwa z 2 regimentu, po jednym z regimentów 3 i 5 — razem 3217 żołnierzy), z których odkomenderowano do Włodawy, Józefowa i Międzyborza ok. 2400 ludzi — pozostawiając w głębi kraju rezerwy w sile 1217 żołnierzy.

W 1790 roku w skład dywizji weszła 1 Brygada Artylerii[5].

m.p. w marcu 1792[5]:

m.p. jazdy na 9 czerwca 1792[6]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Konstanty Górski: Historya piechoty polskiej. Kraków: Spółka Wydawnicza Polska, 1893.
  • Konstanty Górski: Historya jazdy polskiej. Kraków: Spółka Wydawnicza Polska, 1894.
  • Konstanty Górski: Historya artyleryi polskiej. Warszawa: 1902.
  • Antoni Juszczyński, Marian Krwawicz: Wypisy źródłowe do historii polskiej sztuki wojennej. Polska sztuka wojenna w latach 1764-1793. Zeszyt dziewiąty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1957.
  • Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717-1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Sztaby i kawaleria. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 2002. ISBN 83-71-88-500-8.
  • Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.