Przejdź do zawartości

Edmondo Fabbri

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edmondo Fabbri
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 listopada 1921
Castel Bolognese

Data i miejsce śmierci

8 lipca 1995
Castel San Pietro Terme

Pozycja

pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1938–1939 Imola 12 (8)
1939–1940 Forlì 28 (8)
1940–1942 Atalanta BC 51 (12)
1942–1943 Ambrosiana-Inter 17 (6)
1944 Faenza 9 (3)
1945–1946 Inter Mediolan 30 (6)
1946–1947 UC Sampdoria 30 (3)
1947–1950 Atalanta BC 77 (19)
1950–1951 Brescia 26 (4)
1951–1955 Parma 93 (36)
1955–1957 Mantova 3 (0)
W sumie: 376 (105)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1942  Włochy młodz. 1 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1957–1962 Mantova
1962–1966 Włochy
1967–1969 Torino FC
1969–1972 Bologna FC
1972–1973 Cagliari Calcio
1974–1975 Torino FC
1976 Ternana
1981 Pistoiese
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Edmondo Fabbri (ur. 16 listopada 1921 w Castel Bolognese, zm. 8 lipca 1995 w Castel San Pietro Terme) – włoski piłkarz i trener, występujący podczas kariery na pozycji pomocnika.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Karierę piłkarską Edmondo Fabbri rozpoczął w trzecioligowej Imoli w 1938. W 1939 przeszedł do innego trzecioligowca – Forlì. Rok później trafił do pierwszoligowej Atalanty BC. W Atalancie zadebiutował w Serie A 6 października 1940 w wygranym 2-1 meczu z Livorno. Dwa lata później został zawodnikiem Ambrosiany-Interu Mediolan. W barwach nerroazurrich zadebiutował 25 października 1942 w przegranym 1-3 spotkaniu z S.S. Lazio. Sezon 1944 zwany mistrzostwami wojennymi Fabbri spędził w Faenzy. W 1945 Fabbri powrócił do Interu. Ostatni raz w barwach czarno-niebieskich wystąpił 21 lipca 1946 w przegranym 0-1 meczu derbowym z Milanem. W Interze rozegrał 47 spotkań (1 w lidze, 2 w europejskich pucharach i 3 w Pucharze Włoch) oraz strzelił 12 bramek (4 w lidze, 2 w europejskich pucharach oraz 8 w Pucharze Włoch). Następny sezon Fabbri spędził w Sampdorii, po czym na 3 kolejne lata powrócił do Atalanty. W Atalancie pożegnał się z Serie A, w której w latach 1940–1950 w Serie A Fabbri rozegrał 205 spotkań, w których zdobył 45 bramek. W latach 1950–1951 spędził w drugoligowej Brescii, po czym na 4 lata przeszedł do trzecioligowej Parmy, z którą w 1954 awansował do Serie B. Ostatnie dwa lata kariery spędził w czwartoligowej Mantovie.

Sezon Klub Kraj Rozgrywki Mecze Bramki
1938/39 Imolese Calcio 1919 Włochy  Serie C 12 8
1939/40 Forlì FC Włochy  Serie C 28 8
1940/41 Atalanta BC Włochy  Serie A 26 5
1941/42 Atalanta BC Włochy  Serie A 25 7
1942/43 Ambrosiana-Inter Mediolan Włochy  Serie A 17 6
1944 Faenza Calcio Włochy  Mistrzostwa wojenne 9 3
1945/46 Inter Mediolan Włochy  Serie A 30 6
1946/47 UC Sampdoria Włochy  Serie A 30 3
1947/48 Atalanta BC Włochy  Serie A 33 8
1948/49 Atalanta BC Włochy  Serie A 23 6
1949/50 Atalanta BC Włochy  Serie A 21 4
1950/51 Brescia Calcio Włochy  Serie B 26 4
1951/52 Parma F.C. Włochy  Serie C 26 20
1952/53 Parma F.C. Włochy  Serie C 26 10
1953/54 Parma F.C. Włochy  Serie C 30 6
1954/55 Parma F.C. Włochy  Serie B 8 0
1955/56 AC Mantova Włochy  IV Serie 0 0
1956/57 AC Mantova Włochy  IV Serie 3 0

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Fabbri ma za sobą jeden występ w młodzieżowej reprezentacji Włoch w 1942.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Fabbri od razu został trenerem swojego ostatniego klubu w czasie kariery piłkarskiej Mantovy. Z Mantovą w ciągu czterech lat awansował z IV Serie do Serie A. W inauguracyjnym sezonie w Serie A Mantova zajęła wysokie 9. miejsce. Sukcesy Fabbriego z Mantovą zostały zauważone przez włoską federację, która w 1962 powierzyła mu funkcję selekcjonera reprezentacji Włoch. W roli selekcjonera zadebiutował 11 listopada 1962 w wygranym towarzyskim spotkaniu z Austrią. W 1965 awansował z reprezentacją na Mistrzostwa Świata. Start prowadzonej przez niego reprezentacji zakończył się klęska, gdyż Włosi po zwycięstwie nad Chile i porażkach z ZSRR i sensacyjnie z KRLD odpadli z turnieju. Po takiej kompromitacji Fabbri zmuszony został do odejścia ze stanowiska selekcjonera. Jego bilans na tym stanowisku to 29 meczów, w tym 18 zwycięstw, 6 remisów i 5 porażek. Do pracy trenerskiej powrócił w 1967 w Torino FC. Z Torino zdobył Puchar Włoch. Taki sam sukces powtórzył z Bologną w 1970. W latach 1972–1973 trenował Cagliari Calcio, a 1974–1975 ponownie Torino. Karierę trenerską zakończył w 1981 w Pistoiese.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]