Przejdź do zawartości

Getto rzymskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Via Rua, główna ulica getta rzymskiego

Getto rzymskie (wł. Ghetto di Roma) – zamknięta dzielnica żydowska utworzona na terenie dzielnicy Sant’Angelo w Rzymie przez papieża Pawła IV w 1555 roku. Getto istniało z krótkimi przerwami do 1870 roku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1555 roku papież Paweł IV wydał bullę Cum nimis absurdam, w której potępił fakt, że Żydzi zamieszkują wśród chrześcijan. W tym samym roku papież wydzielił osobną dzielnicę żydowską w Rzymie. Dzielnicę otoczono murem (jego budowa została sfinansowana przez Żydów[1]). Bramy getta zamykano na noc[2]. Żydzi mogli wychodzić w ciągu dnia z getta, ale mieli nakaz noszenia żółtej odznaki na ubraniach[2]. Założenie getta miało dwa cele: „ochrona” chrześcijan przed bliskimi kontaktami z Żydami i ochrona Żydów przed przemocą ze strony chrześcijan[3].

Żydzi nie mieli prawa wynajmować mieszkania lub prowadzić interesów poza gettem bez pozwolenia kardynała wikariusza[4]. Kupno nieruchomości poza gettem było zakazane[4]. Zamieszkiwanie w getcie oznaczało zakaz pobierania edukacji na uczelni wyższej i zakaz wykonywania zawodów, takich jak zawody architekta czy aptekarza[4]. Mieszkańcy getta byli zobowiązani do opłacania opłat i podatków na rzecz papieża, papież utrzymywał jedynie pomoc społeczną. Żydzi nie mieli również prawa sprawowania żadnych urzędów[4]. W każdą niedzielę musieli wysłuchiwać obowiązkowego kazania księdza katolickiego, które miało na celu nawrócenie ich, kazanie było płatne[5].

W getcie zamieszkało około 4 000 osób[5]. Większość była biedna, warunki lokalowe w getcie były złe, ze względu na niewielką przestrzeń konieczne było budowanie wąskich ulic i wysokich domów[5].

Getto rzymskie istniało formalnie do 1870 roku[4]. W tym roku zniknął przymus mieszkania w getcie, wielu mieszkańców wciąż jednak mieszkało na tym terenie do 1943 roku[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]