Guy de Maupassant
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość |
Francuz |
Język |
francuski |
Dziedzina sztuki |
pisarz |
Guy de Maupassant (ur. 5 sierpnia 1850 w zamku de Miromesnil w Tourville-sur-Arques, zm. 6 lipca 1893 w Paryżu) – francuski pisarz zaliczany do nurtu naturalizmu i dekadentyzmu, znany zwłaszcza ze swoich nowel. Jego utwory zawierają silne akcenty ironii, satyry i krytyki społecznej, przedstawiają realistyczny, pełen pesymizmu obraz ówczesnego społeczeństwa.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Normandii, która pod względem chronologicznym stanowiła pierwsze tworzywo jego utworów. Dwie ostatnie klasy liceum ukończył w Rouen, gdzie nawiązał przyjaźń z Louisem Bouilhetem i Gustawem Flaubertem udzielającymi mu pierwszych lekcji literackiego rzemiosła.
Po maturze w 1869 r. rozpoczął w Paryżu studia prawnicze przerwane wybuchem wojny francusko-pruskiej. Bolesne doświadczenia klęski i okupacji odżyją później w szeregu nowel. Od 1872 r. pracował w Ministerstwie Marynarki, a potem w Ministerstwie Oświaty. Było to źródło nowych obserwacji wykorzystanych później w utworach poświęconych środowiskom drobnomieszczańskim. Lata pracy urzędniczej były jednocześnie okresem intensywnego terminowania w rzemiośle pisarskim pod kierunkiem najbardziej wymagającego z mistrzów, Flauberta. Pisał wówczas dużo, ale publikował niewiele: kilka wierszy, kilka nowel i artykułów krytycznych, dwie jednoaktówki wierszem.
Za właściwy debiut przyjmuje się na ogół publikację w 1880 r. noweli Baryłeczka, uznanej przez Flauberta za arcydzieło. Związał się wówczas z naturalistami (Baryłeczka weszła w skład ich programowego tomu opowiadań Wieczory medańskie). Porzuciwszy w tymże roku pracę urzędniczą, żył odtąd z pióra. Stał się pisarzem niezmiernie poczytnym i modnym, światowcem przyjmowanym w salonach arystokracji i bogatej burżuazji. Świadomy postępów nurtującej go od lat choroby, przerażony symptomami nadchodzącego obłędu, podjął 1 stycznia 1892 r. udaremnioną próbę samobójstwa. Prawdopodobnie cierpiał na schizofrenię, która odbiła piętno na technice powieściowej, sposobie percepcji świata i filozofii widocznych w jego twórczości.
- Ale Maupassantów było dwóch, a tego drugiego mało kto zna (...) Drugi w końcu pochłonął pierwszego. Tak wyglądało szaleństwo Maupassanta – pisał w swoich dziennikach Alberto Savinio.
Pod wpływem nasilającej się choroby psychicznej Maupassant pisał mało dziś znane opowiadania utrzymane w konwencji koszmaru sennego, dalekie od głównego nurtu twórczości naturalisty.
- Leżąc na łóżku, odwrócony od ściany, Maupassant spędzał całe godziny słuchając tego, co ze środka muru mówił do niego Ten Drugi[1]. – dodaje Savinio.
Zmarł w stanie całkowitej demencji po 18 miesiącach agonii. Jego grób znajduje się na cmentarzu Montparnasse.
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Intensywna działalność pisarska Maupassanta zamyka się w latach 1880-1891. Główny jej nurt stanowi nowelistyka. Naukom Flauberta zawdzięczał doskonałość formy, pozornie prostej i łatwej, w rzeczywistości wielce kunsztownej. Reprezentowane są w jego nowelistyce wszystkie niemal odmiany krótkiej formy, od osnutej na tle jednego wydarzenia anegdoty z ostro zarysowaną pointą, aż po refleksję liryczną pozbawioną wątku fabularnego. Utwory te składają się na „komedię ludzką w pigułce”, godną rywalizować z cyklem Honoré de Balzaca. W ciągu 10 lat wydano w prasie przeszło 300 nowel i opowiadań, z których około 200 zebrał w 15 tomach; pozostałe doczekały się wydań książkowych dopiero po jego śmierci.
Współpracował też z prasą jako publicysta i krytyk. Tylko znikomą część tego dorobku liczącego około 250 kronik zebrał w 3 tomach: Au soleil (1884, W słońcu) – wrażenia z pobytu w Algierii zawierające krytykę francuskiego systemu kolonialnego; Sur l’eau (1888, Na wodzie) – nasycony refleksją filozoficzną pseudodziennik wypraw jachtem po Morzu Śródziemnym; La vie errante (1890, Wędrowne życie) – impresje z podróży po Włoszech i Afryce Północnej. Pozostałe kroniki wydane zostały po jego śmierci.
Maupassant jest też autorem sześciu powieści. Pierwsza, Une vie (1883, Historia pewnego życia), której akcja rozgrywa się w Normandii, jest flaubertowską w tonie i technice opowieścią o straconych złudzeniach. Druga, Bel-Ami (1885)[2] – najbardziej balzakowska z powieści Maupassanta, to historia karierowicza, krytyka środowiska dziennikarskiego, finansjery, obyczajów i polityki III Republiki. W Mont-Oriol (1887) fabuła miłosna rzutowana jest na społeczno-obyczajowe tło intryg i spekulacji związanych z założeniem nowego kurortu. Oparta na klasycznych wzorcach kompozycji powieść Pierre et Jean (1888, Piotr i Jan) przynosi zwartą, utrzymaną w perspektywie jednego z bohaterów tytułowych analizę kryzysu moralnego decydującego o losach obu. Dwie ostatnie powieści Fort comme la mort (1889, Jak śmierć silna) i Notre coeur (1890, Nasze serce), wpisują się w nurt dekadentyzmu; powraca w nich szereg motywów pesymistycznej filozofii Maupassanta. Twórczość dramaturgiczna stanowi wąski margines jego działalności pisarskiej.
Swoje poglądy estetyczne, ukształtowane pod wpływem przede wszystkim Flauberta, ale i Emila Zoli, wyłożył Maupassant w licznych tekstach krytycznych, z których najobszerniejszym jest szkic Le roman (1888, O powieści). Za pierwszy obowiązek artysty uważa Maupassant oryginalność. Właśnie Flaubert nauczył go takiego patrzenia na świat, które w najbanalniejszym nawet przedmiocie pozwala dostrzec to, czego nikt dotąd nie zauważył. Każdy artysta tworzy zgodnie z własnym „temperamentem” pewną „iluzję”, czyli wizję świata, i ją właśnie ma za zadanie przekazać w swoim dziele.
Wizja świata, którą przekazał w swoim dziele Maupassant, uczeń Flauberta i wyznawca Arthura Schopenhauera, jest głęboko pesymistyczna. Człowiek jest istotą słabą, zagubioną we wrogim mu świecie, skazaną na życie, które jest pasmem cierpień i nudy, prowadzącym nieuchronnie do śmierci. Myśl ludzka ograniczona barierą niedoskonałych zmysłów obraca się w kręgu tego, co znane i poznawalne, otoczona nieskończonością niepoznawalnego.
To właśnie przekonanie o ograniczoności ludzkiego poznania przekazują nowele fantastyczne Maupassanta, z których najbardziej znana jest Le Horla (1887, Horla). Zawodne są wszelkie człowiecze próby osiągnięcia szczęścia. Miłość jest zasadzką, sidłami zastawionymi przez naturę, która – obojętna na szczęście czy cierpienie jednostki – dba jedynie o zachowanie gatunku. Jeżeli człowiek jest mimo wszystko przywiązany do życia, jeśli wierzy w możliwość osiągnięcia szczęścia, to dlatego, że podtrzymuje go iluzja, która karmi go złudną nadzieją i kryje przed nim wieczną nędzę istnienia. Gdy jednak zasłona iluzji opada, kiedy człowiek dostrzega „drugą stronę rzeczy”, pozostaje mu jedynie wybór między samobójstwem fizycznym a psychicznym. Niebo jest puste lub co gorsza zamieszkane przez Boga-sadystę, odpowiedzialnego za zło w stworzonym przez siebie świecie i znajdującego rozkosz w zadawaniu cierpień i śmierci.
Tę pozbawioną złudzeń filozofię przekazywał Maupassant w nowelach i powieściach za pośrednictwem losów postaci osadzonych we współczesnej mu rzeczywistości – rezultatu zafałszowanych stosunków i zdegradowanych wartości. Obok struktur społeczno-politycznych, owocu egoizmu i głupoty, która – jak twierdził Flaubert – daje pojęcie nieskończoności, Maupassant krytykował też liczne zjawiska obyczajowe, takie jak: stosunki między mężczyzną i kobietą, instytucję małżeństwa, prostytucję, los nieślubnego dziecka.
Rejestrując przejawy zła był jednak Maupassant daleki od propagowania walki o przemiany społeczno-polityczne. Przekonany o niezmienności natury ludzkiej, nie wierzył w możliwość naprawy, każdy bowiem nowy system będzie równie zły jak ten, który istnieje:
- Rządy jednostki to potworność. – Ograniczone prawo wyborcze to niesprawiedliwość. – Powszechne prawo wyborcze to rządy głupoty[a].
Zło zawarte jest immanentnie w naturze rzeczy. Z niejaką perwersją opowiadał Maupassant o występkach czy okrucieństwach tonem pozornie wolnym od emocji. Wiele nowel budzi nawet śmiech. Ale z nielicznymi wyjątkami nie jest to śmiech niewinny, pozbawiony tragicznego lub okrutnego podłoża. Wywołuje go przeważnie nagłe ujawnienie kontrastu między rzeczywistością a pozorem, uświadomienie sobie absurdu.
Ironia i satyra stanowią ważny element dzieła Maupassanta. Skierowane s�� prawie zawsze nie przeciwko „ofiarom”, ale przeciwko „katom”, tym, co swoim okrucieństwem, sadyzmem lub głupotą czynią jeszcze tragiczniejszą tę „ponurą farsę”, jaką jest życie. Uświadomienie ludziom ich wspólnoty w cierpieniu, obudzenie w nich litości i solidarności ze współwięźniami życia – oto przesłanie, które w intencji Maupassanta ma wynikać z wizji świata zawartej w jego dziele.
Mimo iż był bardzo poczytny, przez długi czas pisarz nie był ulubieńcem krytyki, zwłaszcza akademickiej, która zwiedziona pozorami łatwości zarzucała mu płyciznę intelektualną i łatwiznę artystyczną. Ożywienie badań nad jego twórczością nastąpiło w drugiej połowie XX wieku.
Tłumaczenia utworów Maupassanta na język polski
[edytuj | edytuj kod]- Aleksander (tłum. Jadwiga Dmochowska)
- Baryłeczka (tłum. Róża Czekańska-Heymanowa)
- Beczułka (tłum. Róża Czekańska-Heymanowa)
- Bel-Ami, także jako Uwodziciel – Bel Ami albo Piękny Pan (tłum. Krystyna Dolatowska)
- Piękny chłopiec (tłum. Maria Kreczowska [ps. M. Feldmanowej])
- Boitelle (tłum. K. Dolatowska)
- Bombard (tłum. J. Dmochowska)
- Chrzciny (tłum. Jadwiga Dmochowska)
- Clochette (tłum. Róża Czekańska-Heymanowa)
- Cnotliwiec pani Husson (tłum. Adolf Sowiński)
- Człowiek z Marsa (tłum. Irena Wieczorkiewicz)
- Diabeł (tłum. Maria Feldmanowa)
- Doktor Herakliusz Gloss (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Dom pani Tellier (tłum. A. Sowiński)
- Dwadzieścia pięć franków siostry przełożonej (tłum. K. Dolatowska)
- Duchoux (tłum. K. Dolatowska)
- Fermer (tłum. J. Dmochowska)
- Historia prawdziwa (tłum. K. Dolatowska)
- Historia pewnego życia (tłum. M. Kreczowska)
- Horla (tłum. Irena Wieczorkiewicz)
- Idylla (tłum. K. Dolatowska)
- Ivetta (tłum. Eligia Bąkowska)
- Jak śmierć silna (przekład anonim.; 1890)
- Jedyna miłość (tłum. J. Dmochowska)
- Jeńcy (tłum. M. Feldmanowa)
- Józef (tłum. J. Dmochowska)
- Kelner, małe piwo (tłum. R. Czekańska-Heymanowa)
- Klejnoty (tłum. Róża Czekańska-Heymanowa)
- Kokotka (tłum. J. Dmochowska)
- Królik (tłum. K. Dolatowska)
- Królowa Hortensja (tłum. K. Dolatowska)
- Któż wie? (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Łacina (tłum. J. Dmochowska)
- Magnetyzm (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Mała Roque (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Margrabia de Fumerol (tłum. J. Dmochowska)
- Martinka (tłum. K. Dolatowska)
- Matka potworów (tłum. J. Dmochowska)
- Moiron (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Mont-Oriol (tłum. Maria Skibniewska)
- Morderca (tłum. J. Dmochowska)
- Na morzu (tłum. K. Dolatowska)
- Nasze serce (przekład anonim.; 1921)
- Na wsi (tłum. M. Feldmanowa)
- Naszyjnik (tłum. Adolf Sowiński)
- Noc księżycowa (tłum. J. Dmochowska)
- Normandzki żart (tłum. J. Dmochowska)
- Oberża (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Obłąkany? (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Obłęd? (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Odysea dziewczyny ulicznej (tłum. J. Dmochowska)
- Ojciec Amable (tłum. K. Dolatowska)
- Ojciec Milon (tłum. R. Czekańska-Heymanowa)
- Ojciec Mongilet (tłum. K. Dolatowska)
- Ojcobójca (tłum. K. Dolatowska)
- On? (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Opowieść o pewnym Normandczyku (tłum. Krystyna Dolatowska)
- Order (tłum. M. Feldmanowa)
- Pani Baptystowa (tłum. K. Dolatowska)
- Pani Hermet (tłum. J. Dmochowska)
- Panna Fifi (tłum. M. Feldmanowa)
- Panna Perełka (tłum. R. Czekańska-Heymanowa)
- Parasol (tłum. Krystyna Dolatowska)
- Paryska przygoda (tłum. J. Dmochowska)
- Pchła (tłum. Maria Feldmanowa)
- Pijak (tłum. K. Dolatowska)
- Piotr i Jan (tłum. Julian Rogoziński)
- Pole oliwne (tłum. K. Dolatowska)
- Port (tłum. J. Dmochowska)
- Powrót (tłum. Róża Czekańska-Heymanowa)
- Porzucony syn (tłum. Róża Czekańska-Heymanowa)
- Posag (tłum. K. Dolatowska)
- Protektor (tłum. K. Dolatowska)
- Przechadzka (tłum. Krystyna Dolatowska)
- Przejażdżka (tłum. Krystyna Dolatowska)
- Przygoda Waltera Schnaffsa (tłum. Róża Czekańska-Heymanowa)
- Przygotowania do podróży (tłum. J. Dmochowska)
- Relikwie (tłum. J. Dmochowska)
- Ręka (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Rozalia Prudent (tłum. Róża Czekańska-Heymanowa)
- Ryby (tłum. Maria Feldmanowa)
- Saboty (tłum. J. Dmochowska)
- Sierota (tłum. J. Dmochowska)
- Spadek (tłum. A. Sowiński)
- Spowiedź Teodula Sabot (tłum. K. Dolatowska)
- Sprawa pani Luneau (tłum. J. Dmochowska)
- Stary (tłum. Krystyna Dolatowska)
- Strach (tłum. I. Wieczorkiewicz)[4]
- Stryj Juliusz (tłum. K. Dolatowska)
- Syn (tłum. J. Dmochowska)
- Szafa (tłum. J. Dmochowska)
- Sznurek (tłum. Krystyna Dolatowska)
- Tatuś Szymka (tłum. Krystyna Dolatowska)
- Tchórz (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Tik (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Toine (tłum. K. Dolatowska)
- Topielec (tłum. Krystyna Łyczywek)
- Transakcja (tłum. A. Sowiński)
- U przyjaciela (tłum. J. Dmochowska)
- Urwisko śmierci (tłum. J. Dmochowska)
- W Bretanii (tłum. Krystyna Łyczywek)
- W rodzinnym gronie (tłum. Adolf Sowiński)
- W wiejskim sądzie (tłum. R. Czekańska-Heymanowa)
- Wieczór Trzech Króli (tłum. J. Dmochowska)
- Wigilia (tłum. J. Dmochowska)
- Wiosenny wieczór (tłum. Jadwiga Dmochowska)
- Wizyta (tłum. K. Dolatowska)
- Włosy (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Włóczęga (tłum. Maria Feldmanowa)
- Wuj Sosteniusz (tłum. J. Dmochowska)
- Wyznanie (tłum. K. Dolatowska)
- Zastępca (tłum. J. Dmochowska)
- Zjawa (tłum. I. Wieczorkiewicz)
- Znak (tłum. K. Dolatowska)
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Si le mot cité par les journaux est vrai (Les Chroniques Tome VI Par Guy de Maupassant (1850-1893)[3]:
- On ne fait pas d'excuses à ces ... ne vote pas et qui déclare:
- - Le gouvernement d'un seul est une monstruosité.
- - Le suffrage restreint est une injustice.
- - Le suffrage universel est une stupidité.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Alberto Savinio Wyjście z labiryntu. Szkice rozproszone z lat 1943-1952, Warszawa 2001, s. 132.
- ↑ Powieść doczekała się kilku ekranizacji (1939, 1949, 1971, 1976, 2005), najnowsza pochodzi z 2012 roku, gdzie rolę tytułowego uwodziciela zagrał Robert Pattinson.
- ↑ Guy de Maupassant (1850-1893): Mépris et respects. [w:] Les Chroniques, Tome VI [on-line]. www.poesies.net. [dostęp 2015-10-27]. (fr.).
- ↑ Istnieją dwie nowele o tym tytule w tym samym przekładzie.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Opis twórczości i autorów tłumaczeń na portalu „BiblioNETka”
- Prezentacja o autorze w PowerPoint (jęz. ang.)
- Dzieła Guy de Maupassanta w bibliotece Polona
- ISNI: 0000000121258201
- VIAF: 29537765
- LCCN: n79069916
- GND: 118579207
- NDL: 00449191
- LIBRIS: xv8b67wg3d36dmx
- BnF: 11915226h
- SUDOC: 027018466
- SBN: CFIV000203
- NLA: 35335643
- NKC: jn19990005488
- BNE: XX955960
- NTA: 068834829
- BIBSYS: 90088962
- CALIS: n2004381134
- CiNii: DA00459158
- Open Library: OL29388A
- PLWABN: 9810702871405606
- NUKAT: n94000837
- J9U: 987007265145105171
- PTBNP: 53257, 1509496
- CANTIC: a10452394
- LNB: 000002918
- NSK: 000101931
- BNA: 000023547
- CONOR: 7392355
- BNC: 000034582
- ΕΒΕ: 192943
- BLBNB: 000577004
- KRNLK: KAC199618049
- LIH: LNB:V*7560;=BE
- RISM: people/30044406