Przejdź do zawartości

Hermann Balck

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hermann Balck
Ilustracja
generał wojsk pancernych generał wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia

7 grudnia 1893
Gdańsk

Data i miejsce śmierci

29 listopada 1982
Asperg

Przebieg służby
Lata służby

1913–1945

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Reichswehra
Wehrmacht

Jednostki

10. batalion strzelców, Inspektorat Wojsk Szybkich, 1 Pułk Strzelców, 3 Pułk Pancerny, 2 Brygada Pancerna, 11 Dywizja Pancerna, Dywizja Großdeutschland, XIV Korpus Pancerny, XXXXVIII Korpus Pancerny, 4 Armia Pancerna, Grupa Armii G, 6 Armia

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu, mieczami i brylantami Krzyż Żelazny I Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Żelazny II Klasy, ponowne nadanie w 1939 Order Domowy Królewski Hohenzollernów z Mieczami na Wojennej Wstędze Order Zasługi Wojskowej z Mieczami (wojenny, Bawaria) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Order Waleczności III klasy (Bułgaria)

Hermann Balck (ur. 7 grudnia 1893 w Gdańsku-Wrzeszczu, zm. 29 listopada 1982 w Asperg) – niemiecki wojskowy, generał wojsk pancernych, żołnierz obu wojen światowych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Do armii wstąpił 10 kwietnia 1913 roku, uzyskując przydział do 10. batalionu strzelców w Goslar. Wziął udział w I wojnie światowej, dowodząc pod jej koniec kompanią karabinów maszynowych. Wraz ze swą jednostką został przyjęty do Reichswehry. W okresie międzywojennym kontynuował karierę wojskową, 1 lutego 1938 roku mianowany podpułkownikiem. W listopadzie tego roku przeniesiony do inspektoratu wojsk szybkich (Inspektion der Schnellen Truppen).

Po kampanii wrześniowej w październiku 1939 roku przejął dowodzenie 1 Pułku Strzelców. Wraz ze swą jednostką brał udział w kampanii francuskiej, walcząc nad Mozą, pod Sedanem i Dunkierką. W czerwcu 1940 roku odznaczony Krzyżem Rycerskim. Pod koniec roku, już w stopniu pułkownika, objął posadę dowódcy 3 Pułku Pancernego, z którym walczył w Grecji. W maju 1941 roku dowodził 2 Brygadą Pancerną.

1 listopada 1941 roku mianowany generałem wojsk szybkich, pół roku później został dowódcą 11 Dywizji Pancernej, wchodzącej w skład Grupy Armii Południe. W sierpniu 1942 roku awansowany do stopnia generała majora, 1 stycznia 1943 roku do stopnia generała porucznika. W międzyczasie otrzymał Liście Dębu i Miecze do swojego Krzyża Rycerskiego. W marcu 1943 roku przeniesiony do rezerwy, ale podczas powrotu do Niemiec przyznano mu dowództwo nad Dywizją Großdeutschland. We wrześniu 1943 roku objął dowodzenie nad XIV Korpusem Pancernym pod Salerno.

Z początkiem listopada 1943 roku został mianowany generałem wojsk pancernych i wyjechał na front wschodni, gdzie przejął XXXXVIII Korpus Pancerny. W sierpniu dowodził 4 Armią Pancerną, w tym samym miesiącu udekorowany Brylantami do Krzyża Rycerskiego. Miesiąc później został dowódcą Grupy Armii G na zachodzie. Po odwrocie części swych oddziałów przerzucony do Budapesztu, gdzie objął dowodzenie nad 6 Armią. Armia ta, wraz z 1 i 3 Armiami węgierskimi, zwana jest też Grupą Armijną Balck. Po zakończeniu walk armii tej udało wycofać się do Styrii i oddać Amerykanom w niewolę.

Po wojnie w 1948 roku został skazany na 3 lata więzienia, odsiedział połowę wyroku.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]