Przejdź do zawartości

Ildo Maneiro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ildo Maneiro
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Ildo Enrique Maneiro Ghezzi

Data i miejsce urodzenia

4 sierpnia 1947
Urugwaj

Wzrost

176 cm

Pozycja

napastnik, rozgrywający

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
?-1973 Club Nacional de Football
1973–1976 Olympique Lyon
1976–1979 CA Peñarol
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1970–1979 Urugwaj 33 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1987–1989 Danubio FC
1990–1991 Real Saragossa
1991–1993 Danubio FC
1993–1994 Urugwaj
1995–? Danubio FC
?-? CS Herediano
2004–2006 CA Bella Vista
2006–2007 Progreso Montevideo
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Ildo Enrique Maneiro Ghezzi (4 sierpnia 1947) – piłkarz urugwajski, napastnik, rozgrywający. Później trener. Wzrost 176 cm, waga 73 kg.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacja

[edytuj | edytuj kod]

Jako piłkarz klubu Club Nacional de Football wziął udział wraz z reprezentacją Urugwaju w finałach mistrzostw świata w 1970 roku, gdzie Urugwaj zdobył miano czwartej drużyny świata. Zagrał we wszystkich sześciu meczach – z Izraelem (zdobył bramkę), Włochami, Szwecją, ZSRR, Brazylią i Niemcami.

Będąc graczem klubu CA Peñarol wziął udział w turnieju Copa América 1979, gdzie Urugwaj odpadł już fazie grupowej. Maneiro zagrał tylko w dwóch meczach z Ekwadorem – w rewanżowym meczu w Montevideo otrzymał czerwoną kartkę.

Od 31 marca 1970 do 16 września 1979 rozegrał w reprezentacji Urugwaju 33 mecze i zdobył 3 bramki[1].

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Wraz z Nacionalem dotarł do finału Copa Libertadores 1969 i Copa Libertadores 1971, gdzie w obu przypadkach przyszło zmierzyć się z argentyńskim klubem Estudiantes La Plata. Za pierwszym razem Nacional przegrał, jednak w 1971 zwyciężył i zdobył Puchar Wyzwolicieli, a następnie w tym samym roku zdobył Puchar Interkontynentalny. Maneiro wziął jeszcze udział w nieudanych dla Nacionalu turniejach Copa Libertadores 1972 i Copa Libertadores 1973, po czym wyjechał na trzy lata do Francji, gdzie grał w Olympique Lyon. Grając w Olympique dotarł w 1976 do finału Pucharu Francji.

Po powrocie do kraju grał w Peñarolu, z którym dotarł do półfinału Copa Libertadores 1979.

Łącznie w rozgrywkach Pucharu Wyzwolicieli grając w latach 19681979 klubach Nacional i Peñarol Maneiro rozegrał 67 meczów i zdobył 6 bramek[2]

Według encyklopedii FUJI był zawodnikiem inteligentnym i pomysłowym.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem – pracował m.in. w Hiszpanii, w klubie Real Saragossa. W Urugwaju trenował klub Danubio FC, z którym zdobył tytuł mistrza Urugwaju w 1988[3]. Pracował również w Kostaryce, gdzie był trenerem klubu Herediano Herrera[4]

W 2004 został trenerem klubu CA Bella Vista[5], który trenował do końca sezonu 2005/06[6]. W sezonie 2006/07 prowadził walczący o utrzymanie się w pierwszej lidze urugwajskiej klub Progreso Montevideo[7]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]