Przejdź do zawartości

Iwona, księżniczka Burgunda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwona, księżniczka Burgunda
Iwona księżniczka Burgunda
Autor

Witold Gombrowicz

Typ utworu

dramat groteskowy

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Warszawa

Język

polski

Data wydania

1938

Wydawca

Państwowy Instytut Wydawniczy

poprzednia
Trans-Atlantyk
Ślub
następna
Pornografia

Iwona, księżniczka Burgunda (oryg. Iwona księżniczka Burgunda) – dramat Witolda Gombrowicza publikowany w 1938 w miesięczniku „Skamander”, wydany w 1938. Dwadzieścia lat później ukazał się w wydaniu książkowym.

Prapremiera dramatu w reżyserii Haliny Mikołajskiej odbyła się 29 listopada 1957 w Teatrze Dramatycznym w Warszawie; w roli tytułowej wystąpiła Barbara Krafftówna.

Treść dramatu

[edytuj | edytuj kod]

Młoda i niezgrabna Iwona pojawia się w parku wraz z dwiema ciotkami, które wypominają dziewczynie wszystkie jej defekty, nie tylko urody. Znajdują się tam także książę Filip z dwoma przyjaciółmi: Cyrylem i Cyprianem. Kręci się tam również Iza, dama dworu. Po krótkim zastanowieniu i wysłuchaniu pretensji ciotek książę postanawia się z Iwoną zaręczyć (ku niezadowoleniu obecnych, zwłaszcza Cyryla, i radości ciotek). Po chwili na placu pojawiają się król Ignacy z królową Małgorzatą, szambelan oraz damy dworu. Król i Królowa są podirytowani zachowaniem księcia. Jednak ten nie ustępuje.

Interpretacje sztuki

[edytuj | edytuj kod]
  • Iwona nie ma zalet, jest głupia, brzydka, nie odzywa się prawie nigdy, jest przedmiotem wrogości i szyderstwa wszystkich [...] w swoich rzadkich replikach mówi nam tylko, że jest uwięziona w kole, z którego nie ma wyjścia. (Lucien Goldmann, „Teatr Gombrowicza” w: Gombrowicz i krytycy, red. Z. Łapiński, Kraków 1984)
  • Wyobraźnia Gombrowicza karmi się na pewno ‘okropnymi... okropnymi’ namiętnościami, stłumieniami i frustracjami [...] Iwona „raz tylko zdobywa się na krzyk i działanie, kiedy wypędza swego – równie nieudanego – narzeczonego o znamiennym imieniu Innocenty. A więc jest w tej Iwonie jakiś okropny sexappeal! I ona sama odczuwa gwałtowne pożądanie! Ba... może ona sama jest płcią, jest pożądaniem! Tym wszystkim, co w ludzkim libido niekształtne, chaotyczne, potworne... senne i dzikie zarazem... Tym, co nie pozwala się uspołecznić, ukształtować, ująć w formę czy porządek. (Jan Błoński, Forma, śmiech i rzeczy ostateczne. Studia o Gombrowiczu, Kraków 1994)
  • (...) wszyscy wzajemnie się stwarzają i przekształcają tylko dlatego, że patrzą na siebie, mówią do siebie, czują wzajemnie swoją obecność i muszą się do niej ustosunkować Gdzie każdy każdemu ‘robi gębę’, każdy kręci się niepewnie pod spojrzeniem innych, coś ukrywa, tai swoje kompleksy i głupawe myśli, chowa je we wstydliwych chichotach. Gdzie niedorzeczność sytuacji, jaką stwarza samą swoją obecnością niemrawa, ofermowata, milcząca Iwona, prowokuje każdego do gestu samoobrony lub agresji, a gest ten pociąga za sobą gesty następne, już nieuniknione, choć coraz bardziej niedorzeczne. (Konstanty Puzyna, „Pestka” w: Gombrowicz i krytycy, red. Z. Łapiński, Kraków 1984)

W roku 2004 Zygmunt Krauze skomponował na podstawie dramatu Gombrowicza operę o tym samym tytule[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [online], www.e-teatr.pl [dostęp 2018-11-29].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Drukowana w Skamandrze w roku 1938: