Język gane
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
2900 (1982) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | gzn | ||
| IETF | gzn | ||
| Glottolog | gane1237 | ||
| Ethnologue | gzn | ||
| BPS | 0688 6 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język gane (a. gani)[1], także giman[1][2][3] (a. gimán)[4] – język austronezyjski używany w prowincji Moluki Północne w Indonezji, w południowej części wyspy Halmahera[1][2]. Według danych z 1982 roku mówi nim 2900 osób[1].
Jest bliski językowi wschodniomakiańskiemu (taba)[3][5], z którym tworzy kontinuum dialektalne[4]. Jego użytkownicy zamieszkują głównie dwie wsie: Gimán Puliló (indonez. Gane Dalam) i Gimán Pulikin (indonez. Gane Luar)[6]. Między miejscowościami występują niewielkie różnice dialektalne (w zakresie wymowy i leksyki)[4].
Rodzime określenie tego języka to hagimán, a lokalna nazwa grupy etnicznej to Gimán[7]. Nazwa „Gane”, używana w języku indonezyjskim, wywodzi się z języka ternate[6].
Posługuje się nim grupa etniczna Gimán, aczkolwiek nie we wszystkich domenach komunikacji. W powszechnym użyciu są także inne języki, takie jak indonezyjski, malajski Moluków Północnych i ternate. Indonezyjski jest stosowany w sferze religijnej czy edukacji, a lokalny malajski i ternate (historycznie ugruntowany język literacki, a zarazem lingua franca) służą do kontaktów z osobami z zewnątrz. W piśmie dominuje język narodowy, sam język gane jest zapisywany jedynie sporadycznie[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Gane, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-05-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-25] (ang.).
- ↑ a b Darrell Tryon: Australasia and the Pacific. W: R. E. Asher, Christopher Moseley (red.): Atlas of the World’s Languages. Wyd. 2. Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 95–126, 128–155 (mapy), patrz s. 147. DOI: 10.4324/9781315829845. ISBN 978-0-7007-1197-0, ISBN 978-1-315-82984-5. ISBN 978-0-415-31074-1. OCLC 163566751. (ang.).
- ↑ a b John Bowden: Taba: Description of a South Halmahera Language. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2001, s. 7, seria: Pacific Linguistics 521. DOI: 10.15144/PL-521. ISBN 978-0-85883-517-7. OCLC 50166340. (ang.).
- ↑ a b c Teljeur 1990 ↓, s. 15.
- ↑ M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Makian, East, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-12-04] [zarchiwizowane z adresu 2016-10-11] (ang.).
- ↑ a b Teljeur 1990 ↓, s. 31.
- ↑ Teljeur 1990 ↓, s. 13, 15.
- ↑ Teljeur 1990 ↓, s. 17.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dirk Teljeur: The symbolic system of the Giman of South Halmahera. Dordrecht–Providence: Foris Publications, 1990, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 142. DOI: 10.1515/9783111672380. ISBN 978-3-11-167238-0. ISBN 978-9-06-765460-9. OCLC 1110710205. [dostęp 2022-10-22]. (ang.).