Język urartyjski
Wygląd
![](http://178.128.105.246/host-http-upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/57/2014_Erywa%C5%84%2C_Erebuni%2C_Muzeum_Erebuni%2C_Kamienna_tablica_z_pismem_klinowym_w_j%C4%99zyku_urartyjskim_%2801%29.jpg/220px-2014_Erywa%C5%84%2C_Erebuni%2C_Muzeum_Erebuni%2C_Kamienna_tablica_z_pismem_klinowym_w_j%C4%99zyku_urartyjskim_%2801%29.jpg)
![](http://178.128.105.246/host-http-upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/93/2014_Erywa%C5%84%2C_Erebuni%2C_Muzeum_Erebuni%2C_Kamienna_tablica_z_pismem_klinowym_w_j%C4%99zyku_urartyjskim_%2802%29.jpg/220px-2014_Erywa%C5%84%2C_Erebuni%2C_Muzeum_Erebuni%2C_Kamienna_tablica_z_pismem_klinowym_w_j%C4%99zyku_urartyjskim_%2802%29.jpg)
Język urartyjski (język alarodyjski, język chaldejski)[1] – wymarły język z rodziny paleokaukaskiej, używany przez ludność starożytnego państwa Urartu w IX–VI w. p.n.e.[1] Znany z kilkuset zapisanych nowoasyryjskim pismem klinowym inskrypcji skalnych[1] i glinianych tabliczek znajdowanych w Anatolii, Syrii, Mezopotamii. Wykazuje związki z językiem huryckim[1]. Wywodzi się zapewne z tego samego prajęzyka, co hurycki[2].
Podobnie jak kultura hurycka, także i urartyjska miała znaczący wpływ na sąsiednie kultury. Po Urartyjczykach pozostały nazwy miejscowe, chociażby góry Ararat.
Język urartyjski odczytał Johannes Friedrich, który w 1933 wydał jego pierwszą gramatykę[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Język urartycki. WIEM. [dostęp 2010-12-23].
- ↑ a b Urartian language, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-02-19] (ang.).