Przejdź do zawartości

Jan Dylik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Dylik
Data i miejsce urodzenia

19 czerwca 1905
Łódź

Data i miejsce śmierci

6 czerwca 1973
Łódź

profesor nauk przyrodniczych
Specjalność: geografia fizyczna, geomorfologia
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Doktorat

1930

Profesura

1947

Polska Akademia Nauk
Status

członek korespondent

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Wolna Wszechnica Polska
Uniwersytet Łódzki

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Grób Jana Dylika na Starym Cmentarzu w Łodzi
Tablica pamiątkowa na elewacji budynku przy ul. M.Skłodowskiej-Curie 11 w Łodzi

Jan Dylik (ur. 19 czerwca 1905 w Łodzi, zm. 6 czerwca 1973 tamże) – polski geograf i geomorfolog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Od 1925 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie Uniwersytecie Poznańskim. W 1930 uzyskał stopień doktora, a po powrocie do Łodzi w 1934 został wykładowcą w Wolnej Wszechnicy Polskiej i na Uniwersytetach Robotniczych[1]. Profesor Uniwersytetu Łódzkiego od 1947 roku. Od 1967 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk[2]. Od 1966 prezes Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Przewodniczący Międzynarodowej Unii Geograficznej w latach 1956–1972. Założyciel i redaktor „Acta Geographica Lodziensia"[3]. Redaktor czasopisma „Biuletyn Peryglacjalny”. Znawca geomorfologii peryglacjalnej oraz członek Polskiego Towarzystwa Geologicznego[4].

Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1954)[5].

Zmarł w Łodzi 6 czerwca 1973 roku i został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi przy ul. Ogrodowej.

Imię Jana Dylika nosi poleski oddział PTTK w Łodzi, a także jedna z ulic na Teofilowie.

Brat Zygmunta Dylika – bibliotekarza, mąż Anny Dylikowej.

Niektóre prace[6]

[edytuj | edytuj kod]
  • Geografia Ziem Odzyskanych w zarysie (1946)
  • O peryglacjalnym charakterze rzeźby środkowej Polski (1953)
  • Nowe problemy wiecznej zmarzliny plejstoceńskiej (1963)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]