Przejdź do zawartości

Japoński Kościół Prawosławny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Japoński Kościół Prawosławny
日本ハリストス正教会
Ilustracja
Sobór Zmartwychwstania Pańskiego w Tokio
Państwo

 Japonia

Siedziba

Tokio
Nicholai-do, 1-3, 4 Chome, Surugadai, Kanda, Chiyoda-ku, Tokyo, Japan 101

Data powołania

1870
(nadanie autonomii
10 kwietnia 1970)[1]

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Sobór

Zmartwychwstania Pańskiego w Tokio

Metropolita

metropolita Tokio i całej Japonii Daniel (Nushiro)

Dane statystyczne
Liczba wiernych

ok. 30 000

Liczba kapłanów

30

Liczba diecezji

3

Liczba parafii

150[1]

Liczba klasztorów

1

Powierzchnia

377 835 km²

Położenie na mapie prefektury Tokio
Mapa konturowa prefektury Tokio, po prawej znajduje się punkt z opisem „Siedziba Kościoła”
Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Siedziba Kościoła”
Ziemia35°41′53,0″N 139°45′55,3″E/35,698056 139,765361
Strona internetowa

Japoński Kościół Prawosławny (jap. 日本ハリストス正教会 Nihon Harisutosu Sei-kyōkai)Cerkiew autonomiczna, wchodząca w skład Patriarchatu Moskiewskiego. Skupia około 30 tysięcy wiernych[2], zamieszkujących na terenie Japonii.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Prawosławie w Japonii pojawiło się w XIX wieku wraz z rosyjskimi dyplomatami i handlowcami. W 1859 otworzono w Hakodate pierwsze przedstawicielstwo dyplomatyczne Cesarstwa Rosyjskiego w Japonii. Kapelanem konsulatu mianowano hieromnicha Mikołaja (Kasatkina). Głównym jego zadaniem miała być duszpasterska opieka nad personelem placówki, ale wkrótce rozpoczął nieoficjalną misję.

W 1870 władze japońskie wyraziły zgodę na prowadzenie oficjalnej misji. Wówczas Synod Kościoła Rosyjskiego 6 kwietnia 1870 zdecydował erygować rosyjską misję duchowną w Japonii. Głównym jej organizatorem zostaje hieromnich Mikołaj, wkrótce podniesiony do godności archimandryty. Przetłumaczono na język japoński Pismo Święte, Liturgię i inne księgi liturgiczne.

W 1873 zostały uchylone wszystkie zakazy wobec misji, co w znacznym stopniu zdynamizowało jej rozwój. W 1875 wyświęcono na kapłana pierwszego Japończyka, Pawła Sawabe. 30 marca 1880 Synod Kościoła Rosyjskiego podjął uchwałę o powołaniu misyjnego biskupa dla Japonii. Pierwszym biskupem został archimandryta Mikołaj. W 1906 podniesiony do godności arcybiskupa.

Pod koniec życia arcybiskup Mikołaj miał do pomocy 34 kapłanów, 8 diakonów, 116 katechetów. Arcybiskupstwo posiadało 175 cerkwi i domów modlitwy należących do 226 parafii. Liczba wiernych przekroczyła 30 tysięcy.

Po śmierci arcybiskupa Mikołaja w 1912 jego następcą został biskup Sergiusz (Tichomirow) – późniejszy metropolita japoński. Ustawa rządu japońskiego z 1939 ograniczyła działalność misji. Zakładała ona, że główne stanowiska w Kościele muszą być piastowane przez Japończyków. Metropolita Sergiusz złożył urząd i przez dwa lata Kościołem zarządzał protoprezbiter Arseniusz Iwasawa. W I połowie XX wieku liczba wiernych osiągnęła 90 tys.[2].

W 1941 rodowity Japończyk, Jan Ono, złożył śluby zakonne z imieniem Mikołaj. Następnie został podniesiony do godności metropolity. Po zajęciu Japonii w 1946 przez USA wystosował list do patriarchy Aleksego z prośbą o ponowne włączenie pod jurysdykcję Kościoła macierzystego. Władze amerykańskie nie zezwoliły przedstawicielom patriarchy na wjazd do Japonii w celu kanonicznego uregulowania stosunków kościelnych. Wobec powyższego podporządkowano parafie Kościołowi Prawosławnemu w Ameryce – metropolicie Teofilowi. Biskup Mikołaj przeszedł w stan spoczynku. Zarządzanie przejął przybyły z Pittsburgha w styczniu 1947 biskup Beniamin (Basałyga). Doprowadziło to do podziału Kościoła. Część duchownych pozostała wierna Patriarchatowi Moskiewskiemu.

Do likwidacji rozłamu doszło dopiero w 1964. Wówczas do Tokio przybył biskup woroneski i lipiecki Włodzimierz. W katedrze odprawiono nabożeństwo, podczas którego do kanonicznej i liturgicznej jedności przyjęto duchowieństwo dotychczas podporządkowane biskupom amerykańskim.

W 1969 nadzwyczajny Sobór Kościoła Japońskiego zwrócił się do Kościoła rosyjskiego z prośbą o udzielenie autonomii. W 1970 patriarcha Aleksy I nadał Kościołowi japońskiemu autonomię w ramach Patriarchatu Moskiewskiego. Pierwszym zwierzchnikiem Autonomicznego Kościoła Japonii został arcybiskup Włodzimierz (Nagosski). Od 1972 do 1999 funkcję tę pełnił metropolita Teodozjusz. Obecnie zwierzchnikiem Cerkwi jest arcybiskup Daniel (Nushiro). W listopadzie 1999 odbyła się jego chirotonia biskupia, a 14 maja 2000 intronizacja zwierzchnika Japońskiego Autonomicznego Kościoła, arcybiskupa tokijskiego i metropolity Japonii.

Siedziba metropolity i katedralny sobór pod wezwaniem Zmartwychwstania Pańskiego znajdują się w Tokio.

Struktura Cerkwi

[edytuj | edytuj kod]

Cerkiew podzielona jest na trzy eparchie: Sendai i wschodniej Japonii z katedrą w Sendai, Kioto i zachodniej Japonii z katedrą w Kioto oraz Tokio. W sumie jest ok. 60 czynnych cerkwi, trzydziestu kapłanów i około 30 tys. wiernych[2]. W prefekturze Chiba znajduje się męski monaster Świętej Zofii.

Lista metropolitów Japonii

[edytuj | edytuj kod]

Inne jurysdykcje prawosławne w Japonii

[edytuj | edytuj kod]

W Japonii prowadzi działalność Rumuński Kościół Prawosławny, mający swoje przedstawicielstwo w Tokio oraz parafię w Osace[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]