Przejdź do zawartości

Konstytucyjna Partia Unii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konstytucyjna Partia Unii
Państwo

 Stany Zjednoczone

Przewodniczący

John Bell

Data założenia

1859

Data rozwiązania

1861

Ideologia polityczna

nacjonalizm
konserwatyzm

John Bell, kandydat na prezydenta w 1860 roku
Edward Everett, kandydat na wiceprezydenta w 1860 roku

Konstytucyjna Partia Unii[1], także Partia Unii Konstytucyjnej[2] (ang. Constitutional Union Party) – partia polityczna istniejąca i działająca w Stanach Zjednoczonych w latach 1859–1861.

Partia Unii Konstytucyjnej zaczęła się formować, kiedy to amerykańskie partie polityczne ulegały rozłamom, wynikającym z różnic w kwestii niewolnictwa oraz grożącej secesji Południa[3]. W Partii Republikańskiej o urząd prezydenta rywalizowali William H. Seward i Abraham Lincoln[4]. W Partii Demokratycznej spór toczyli Stephen A. Douglas i John Cabell Breckinridge[5]. Jeszcze przed kampanią poprzedzającą wybory prezydenckie w 1860 roku, w 1859 roku powstała Konstytucyjna Partia Unii, złożona z dawnych wigów i nic niewiedzących[6]. Członkowie tej formacji nie zajmowali stanowiska w głównych sprawach spornych, pragnąc jedynie zachowania jedności kraju[3]. W ich programie nie znalazło się nic na temat kwestii niewolnictwa, a ich głównym hasłem było „Konstytucja, unia stanów i egzekucja prawa”[7]. Liczyli, że nie skupiając się na kontrowersyjnych kwestiach i podkreślając patriotyzm zyskają sympatię umiarkowanych wyborców, zarówno z Północy jak i z Południa[7]. Częściowo odniosło to skutek, gdyż do jej zwolenników należeli także unioniści ze stanów południowych[3].

Na konwencji wyborczej w Baltimore 9-10 maja 1860 roku członkowie nowej partii udzielili Johnowi Bellowi nominacji prezydenckiej i Edwardowi Everettowi nominacji wiceprezydenckiej w listopadowych wyborach[7]. Mieli nadzieję, że rozbieżności w dwóch głównych obozach politycznych doprowadzą do pata i konieczności wyboru prezydenta przez Izbę Reprezentantów[7]. Bell uzyskał ponad 590 tysięcy głosów powszechnych (12.6% całości) i 39 głosów elektorskich[8]. Krótko po wybuchu wojny secesyjnej partia uległa rozpadowi[6].

Wybory prezydenckie Kandydat Głosy powszechne Głosy elektorskie
1860 John Bell 590 631[9] 39[10]
Wybory do Izby Reprezentantów Liczba mandatów[11]
1860 2

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Pastusiak 1999 ↓, s. 315.
  2. Bartnicki 1995 ↓, s. 32.
  3. a b c Rusinowa 1994 ↓, s. 81.
  4. Bartnicki 1995 ↓, s. 29.
  5. Jones 2002 ↓, s. 242.
  6. a b Constitutional Union Party, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-04-07] (ang.).
  7. a b c d Jones 2002 ↓, s. 243.
  8. Pastusiak 1999 ↓, s. 316.
  9. US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-09-28]. (ang.).
  10. Electoral College Box – 1860. NARA. [dostęp 2017-09-28]. (ang.).
  11. Party Divisions of the House of Representatives. United States House of Representatives. [dostęp 2018-02-27]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]