Przejdź do zawartości

M107 SPG

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
M107 Self-Propelled Gun
Ilustracja
Działo M107 w muzeum Jad la-Szirjon (Izrael)
(2005)
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Pacific Car & Foundry Company

Typ pojazdu

samobieżna armata polowa

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

5

Historia
Prototypy

1961

Produkcja

1961-1972

Egzemplarze

ok. 1200

Dane techniczne
Silnik

1 silnik wysokoprężny, 8-cylindrowy General Motors 8V71T o mocy 450 KM przy 2300 obr./min.

Transmisja

mechaniczna

Długość

11,26 m (maksymalna)
5,72 m (kadłub)

Szerokość

3,15 m

Wysokość

3,68 m (w położeniu marszowym)

Prześwit

0,47 m

Masa

28 168 kg (własna)

Osiągi
Prędkość

56 km/h (droga)

Zasięg pojazdu

725 km

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

1,07 m

Rowy (szer.)

2,36 m

Ściany (wys.)

1,02 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata M113 kal. 175 mm
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Niemcy, Grecja, Włochy, Izrael
M107 w Wietnamie

M107 Self-Propelled Gunamerykańska samobieżna armata polowa kal. 175 mm opracowana i produkowana od 1962 roku w wytwórni Pacific Car and Foundry Company.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1961 roku w amerykańskiej wytwórni Pacific Car and Foundry Company opracowano armatę samobieżną M107 kalibru 175 mm.

Działo zamontowano na uniwersalnym podwoziu gąsienicowym T249. Uzbrojenie stanowi armata M113 kal. 175 mm z lufą o długości 9,15 m. Posiada zamek tłokowy, oporopowrotnik hydropneumatyczny. Działo wyposażono w hydrauliczny układ zmechanizowanego zasilania. Mechanizm naprowadzania ręczny i hydrauliczny. Działo M107 wyposażono w lemiesz opuszczany hydraulicznie, który służy do okopywania działa i zwiększa jego stateczność podczas prowadzenia ognia. Do strzelania stosuje się naboje rozdzielnego ładowania z ładunkiem zmiennym i pociski odłamkowo-burzące o masie 66,78 kg.

W pierwszej połowie lat 70. XX wieku rozpoczęto produkcję zmodernizowanego wariantu armaty z lufą samowzmocnioną o większej trwałości oraz udoskonalonym układem zasilania.

Armata samobieżna M107 kal. 175 mm była produkowana oprócz zakładów Pacific Car and Foundry Company także w zakładach FMC Corporation i Bowen-McLaughlin-York. Ogółem wyprodukowano około 1200 dział tego typu.

Użycie

[edytuj | edytuj kod]

Działo samobieżne M107 kal. 175 mm zaczęto wprowadzać do armii Stanów Zjednoczonych od 1962 roku, a w styczniu 1963 roku sformowano pierwszy dywizjon tych dział.

Oprócz Stanów Zjednoczonych znajdowały się jeszcze na uzbrojeniu armii Wielkiej Brytanii, Niemiec, Włoch, Grecji i Izraela.

Pod koniec lat 80. XX wieku działo samobieżne M107 zaczęto zastępować haubicą samobieżną M110 SPH kal. 203,2 mm.

M107 SPG w warszawskim muzeum

[edytuj | edytuj kod]

Ten odpowiednik używanego do niedawna w Polsce działa 2S7 Pion o jeszcze większym kalibrze znalazł się w posiadaniu warszawskiego Muzeum Wojska Polskiego w latach dziewięćdziesiątych. Obecnie eksponat w Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej.

Dane taktyczno-techniczne armaty M113 kal. 175 mm

[edytuj | edytuj kod]
  • Kąt ostrzału:
    • w płaszczyźnie pionowej: - 2º do + 65º
    • w płaszczyźnie poziomej: +/- 60º
  • Osiągi:
    • prędkość początkowa pocisku:
      • przy ładunku pierwszym: 509 m/s
      • przy ładunku drugim: 702 m/s
      • przy ładunku trzecim: 912 m/s
    • maksymalna donośność pocisku: 32 700 m
    • szybkostrzelność: 2 strz./min

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]