Przejdź do zawartości

Maksymilian Thullie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maksymilian Thullie
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 stycznia 1853
Lwów

Data i miejsce śmierci

1 września 1939
Lwów

Senator III kadencji (II RP)
Okres

od 1930
do 1935

Przynależność polityczna

Klub Chrześcijańskiej Demokracji

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (od 1908)
Grób rodzinny Maksymiliana Thullie na Cmentarzu Łyczakowskim

Maksymilian Marceli Thullie herbu Prawdzic (ur. 16 stycznia 1853 we Lwowie[1], zm. 1 września 1939 tamże) – polski inżynier, rektor Szkoły Politechnicznej we Lwowie, senator I, II i III kadencji w II RP.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z francuskiej rodziny przybyłej do Polski w XVIII wieku. Odbył studia budowlane w Akademii Technicznej we Lwowie i politechnice w Wiedniu. Został urzędnikiem kolejowym na kolei lwowsko-czerniowieckiej. Od 1878 pracownik naukowy Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W tym roku habilitował się na podstawie pracy pt. O krzywych influencjach. W latach 1890–1921 kierownik Katedry Budowy Mostów. Dziekan Wydziału Inżynierii i Wydziału Inżynierii Wodnej Politechniki Lwowskiej, dwukrotnie Rektor tej uczelni: w roku akademickim 1894/95, oraz w 1910/11. Od 1890 profesor nadzwyczajny, a od 1894 profesor zwyczajny. Zajmował się teorią budowy mostów. Opracował pierwsze polskie podręczniki budowy mostów wszystkich typów. Badał wytrzymałość, rozkład sił i naprężenie elementów mostu. Wprowadził tzw. kryterium Thulliego do wyznaczania najniekorzystniejszego położenia układu ciężarów skupionych w belce prostej. Brał udział jako rzeczoznawca przy budowie wiaduktu im. ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie. Autor ponad 260 prac naukowych. Otrzymał tytuł honorowego profesora Politechniki Lwowskiej[2].

W kwietniu 1901 został wybrany prezesem zarządu Czytelni Katolickiej we Lwowie[3].

Podczas I wojny światowej w lutym 1918 został jednym ze stu członków Tymczasowej Rady Miejskiej we Lwowie[4]. W latach 1922–1935 senator RP (marszałek senior Senatu II i III kadencji), prezes parlamentarnego Klubu Chrześcijańskiej Demokracji. Senator II kadencji wybrany w 1928 roku z województwa lwowskiego[5]. Doktor honoris causa Politechniki Warszawskiej (1929)[6]. Był wieloletnim radnym Rady Miasta Lwowa w okresie II Rzeczypospolitej, wybrany w wyborach samorządowych 1934[7][8][2].

Pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Łyczakowskim.

Miał trzech synów: Kazimierza, Czesława i Zdzisława (1872-1922, profesor szkolny, zginął od pioruna[9]) oraz trzy córki: Ewę, Marię i Zofię[10].

Wybrane publikacje naukowe

[edytuj | edytuj kod]
  • O krzywych influencyjnych (1878)
  • Teorya mostów (1885)
  • Podręcznik statyki budowli (1886)
  • Przyczółki i filary kamienne... (1891)
  • Mosty blaszane (1893)
  • Mosty drewniane (1895–1898)
  • Mosty sklepione (1902)
  • Mosty kratowe żelazne (1905–1906)
  • Mosty kamienne (1908)
  • Budownictwo żelazno-betonowe (1909)
  • Mosty łukowe i wiszące (1909)
  • Teorja żelbetu (1915)
  • Mosty żelbetowe (1921)
  • Naprężenia drugorzędne w belkach kratowych (1928)

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stanisław Zieliński, Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich : podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci - pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 555.
  2. a b c d e Z ostatniej listy odznaczonych na terenie Małopolski wschodniej. „Wschód”. Nr 40, s. 8, 28 lutego 1937. 
  3. Kronika. „Gazeta Lwowska”. Nr 88, s. 3, 18 kwietnia 1901. 
  4. Tymczasowa Rada Miejska we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 31 z 7 lutego 1918. 
  5. Tadeusz i Karol Rzepeccy, Sejm i Senat 1928–1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe, Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, Poznań 1928, s. 174.
  6. Doktorzy honoris causa PW. pw.edu.pl. [dostęp 2012-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 stycznia 2012)].
  7. Oficjalne wyniki wyborów do Rady Miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 130 z 31 maja 1934. 
  8. Prof. Fr. Bujak i prof. K. Bartel laureatami nagrody naukowej miasta Lwowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 73 z 31 marca 1938. 
  9. Tragiczny zgon polskiego pedagoga. „Nowości Illustrowane”. Nr 26, s. 9, 1 lipca 1922. 
  10. Drzewo genealogiczne rodziny Thullie.
  11. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 466 „za wybitne zasługi na polu nauki i wychowywania młodzieży w duchu patriotycznym, położone w latach 1905–1918”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]