Przejdź do zawartości

Mikołaj Łapicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mikołaj Grzegorz Łapicki
pułkownik dyplomowany artylerii pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

16 września 1896
Kraków

Data i miejsce śmierci

20 sierpnia 1972
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1914–1972

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

1 Pułk Artylerii
1 Krakowski Pułk Artylerii Polowej
Obóz Szkoleniowy Artylerii
1 Pułk Artylerii Polowej
16 Pułk Artylerii Polowej
Wyższa Szkoła Wojenna
7 Dywizjon Artylerii Konnej
1 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr IX
SGO „Polesie”
5 Kresowa Dywizja Piechoty

Stanowiska

instruktor
dowódca baterii artylerii
dowódca dywizjonu artylerii
kierownik katedry
dowódca pułku artylerii
szef sztabu okręgu korpusu
szef sztabu grupy operacyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
obrona Lwowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
bitwa pod Kockiem

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Mikołaj Grzegorz Łapicki (ur. 16 września 1896 w Krakowie, zm. 20 sierpnia 1972 w Londynie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W Krakowie studiował medycynę i działał w Związku Strzeleckim. W okresie od grudnia 1914 r. do lipca 1917 r. w Legionach Polskich w 2 baterii 1 pułku artylerii. 1 grudnia 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym[1]. Po kryzysie przysięgowym wcielony do cesarskiej i królewskiej armii i wysłany na front włoski. Od listopada 1918 r. do lipca 1919 r. pełnił służbę w 1 Krakowskim pułku artylerii polowej podczas walk w obronie Lwowa i w Małopolsce Wschodniej, jako oficer baterii. Od lipca 1919 do 1924 r. był instruktorem w Obozie Szkoleniowym Artylerii. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 135. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk artylerii polowej Legionów[2]. W latach 1924–1927 dowodził baterią i dywizjonem w 1 pułku artylerii polowej Legionów, a później w 16 pułku artylerii polowej. 31 marca 1924 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 49. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3].

Defilada z okazji XV rocznicy powstania 7 dak – na czele d-ca płk. Mikołaj Łapicki; Poznań, czerwiec 1934

W latach 1927–1929 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko asystenta. 2 grudnia 1930 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. Później zajmował stanowisko kierownika katedry taktyki artylerii w W.S.Woj. W latach 1934–1935 dowodził 7 dywizjonem artylerii konnej w Poznaniu, a od 19 listopada 1935 roku 1 pułkiem artylerii lekkiej Legionów w Wilnie. Pułkownikiem został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W listopadzie 1938 roku został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu.

W kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. Po bitwie pod Kockiem w niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu w dowództwie 5 Kresowej Dywizji Piechoty we Włoszech i po jego ewakuacji do Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji osiadł w Londynie, gdzie zmarł.

Pośmiertnie został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z dniem 3 maja 1972 roku w korpusie generałów[5].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 59.
  2. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 194.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 328.
  5. Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 123.
  6. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 455.
  7. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  8. Rocznik oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 178, 798. [dostęp 2015-06-22].
  9. Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 12, s. 373
  10. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]