Przejdź do zawartości

Narzędnik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Narzędnik (łac. instrumentalis) – w językoznawstwie przypadek używany m.in. dla określenia narzędzia (naprawił telewizor śrubokrętem, przyjechałem pociągiem), sposobu wykonania czynności (osiągnąłem to sprytem)[1] itp. Przy czasownikach oznaczających rządzenie oznacza dopełnienie bliższe (dyrygent kieruje orkiestrą), przy niektórych innych dopełnienie dalsze (Maria handluje kwiatami). Łączy się z niektórymi przyimkami, np. z, pod, nad[2]. Odpowiada na pytania kim? czym?.

Niektóre czasowniki wymagają dopełnienia w narzędniku[1], np. Interesuję się językoznawstwem.

Końcówkami narzędnika w języku polskim są w liczbie pojedynczej -em, -ą a w liczbie mnogiej -ami[3]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Nagórko 2007 ↓, s. 114.
  2. Nagórko 2007 ↓, s. 291.
  3. Nagórko 2007 ↓, s. 146–148.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]