Przejdź do zawartości

Paweł (Ponomariow, metropolita kruticki i kołomieński)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł
Павел
Gieorgij Ponomariow
Георгий Пономарёв
Metropolita kruticki i kołomieński
Ilustracja
Kraj działania

Rosja

Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1952
Karaganda,
Kazachska SRR,
Związek Radziecki

Metropolita jekaterinodarski i kubański
Okres sprawowania

2020–2021

Metropolita kruticki i kołomieński
Okres sprawowania

od 2021

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia kołomieńska

Śluby zakonne

1977

Diakonat

marzec 1978

Prezbiterat

maj 1978

Nominacja biskupia

19 lutego 1992

Chirotonia biskupia

21 marca 1992

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

21 marca 1992

Miejscowość

Moskwa

Miejsce

Sobór Objawienia Pańskiego

Konsekrator

Aleksy II

Współkonsekratorzy

Juwenaliusz (Pojarkow), Włodzimierz (Sabodan), Włodzimierz (Kotlarow), Sergiusz (Fomin), Arseniusz (Jepifanow), Wiktor (Pjankow)

Paweł, imię świeckie Gieorgij Wasiljewicz Ponomariow (ur. 19 lutego 1952 w Karagandzie) – metropolita Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, egzarcha białoruski w latach 2013–2020.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie robotniczej. Po ukończeniu szkoły średniej i odbyciu służby wojskowej pracował jako ślusarz i kierowca. W 1976 ukończył seminarium duchowne w Moskwie. W 1980 uzyskał dyplom kandydata teologii na Moskiewskiej Akademii Duchownej. Jako jej student złożył w 1977 wieczyste śluby zakonne w ławrze Troicko-Siergijewskiej. W marcu 1978 przyjął święcenia diakońskie, zaś w maju – kapłańskie. We wrześniu 1981 został włączony do składu rosyjskiej misji prawosławnej w Jerozolimie. Po roku został zastępcą jej przełożonego. W 1983 podniesiony do godności igumena. Od 1986 do 1988 kierował misją, już jako archimandryta.

W sierpniu 1988 wrócił do Rosji i do 1992 był przełożonym Monasteru Pskowsko-Pieczerskiego. 19 lutego 1992 przez Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego został nominowany na biskupa zarajskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej, z poleceniem objęcia zwierzchnictwa nad Patriarszymi parafiami w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie. 21 marca tego samego roku w soborze Objawienia Pańskiego w Moskwie miała miejsce jego chirotonia, w której jako konsekratorzy udział wzięli patriarcha Moskwy i całej Rusi Aleksy II, metropolita kruticki i kołomieński Juwenaliusz, metropolita rostowski i nowoczerkaski Włodzimierz, metropolita pskowski i wielkołucki Włodzimierz, arcybiskup sołniecznogorski Sergiusz, biskup istrzański Arseniusz oraz biskup podolski Wiktor.

W 1999 przeniesiony na katedrę wiedeńską i austriacką. W 2001 podniesiony do godności arcybiskupiej z tytułem arcybiskup wiedeński i budapeszteński. Od 7 maja 2003 był arcybiskupem riazańskim i kasimowskim. W 2011, w związku z podziałem eparchii, jego tytuł uległ zmianie na arcybiskup riazański i michajłowski[1]. Został również podniesiony do godności metropolity[2] w związku z powstaniem metropolii riazańskiej[1].

25 grudnia 2013 Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego mianował go metropolitą mińskim i słuckim, egzarchą całej Białorusi[3]. W 2014, w związku z podziałem eparchii mińskiej i utworzeniem metropolii mińskiej, jego tytuł uległ zmianie na metropolita miński i zasławski[4].

11 sierpnia 2020, dwa dni po wyborach prezydenckich na Białorusi i po wybuchu protestów opozycji, metropolita Paweł pogratulował Alaksandrowi Łukaszence wyborczego zwycięstwa. Jednak 14 sierpnia, po rozpędzeniu kolejnych demonstracji, aresztowaniach i pobiciach ich uczestników, metropolita wycofał się z wcześniejszego stanowiska i potępił stosowanie przemocy przez władze[5][6]. Apelował do obydwu stron konfliktu o dialog i niestosowanie siły[7]. Następnie odwiedzał w szpitalach osoby, które ucierpiały podczas protestów i ich pacyfikacji[8].

25 sierpnia 2020 Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego przeniósł go na wakującą katedrę jekaterinodarską i kubańską[9]. 15 kwietnia 2021 przeniesiony do metropolii moskiewskiej jako jej zwierzchnik (patriarszy namiestnik), z tytułem metropolity krutickiego i kołomieńskiego. Jednocześnie został stałym członkiem Świętego Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b ЖУРНАЛЫ заседания Священного Синода от 5–6 октября 2011 года
  2. Святейший Патриарх Кирилл возвел в сан митрополита ряд архиереев Русской Православной Церкви
  3. ЖУРНАЛЫ заседания Священного Синода от 25 декабря 2013 года
  4. ЖУРНАЛЫ заседания Священного Синода от 23 октября 2014 года
  5. Искушение диктатором [online], Новая газета - Novayagazeta.ru [dostęp 2020-09-11] (ros.).
  6. Глава БПЦ МП приносит извинения за преждевременные поздравления Лукашенко от имени Московского патриархата – Credo.Press [online], credo.press [dostęp 2020-09-11].
  7. Глава экзархата РПЦ в Белоруссии призвал Лукашенко остановить насилие [online], РБК [dostęp 2020-09-11] (ros.).
  8. Главу белорусской церкви отправили в отставку после призыва к Лукашенко [online], РБК [dostęp 2020-09-11] (ros.).
  9. ЖУРНАЛЫ заседания Священного Синода от 25 августа 2020 года / Официальные документы / Патриархия.ru [online], Патриархия.ru [dostęp 2020-08-25] (ros.).
  10. ЖУРНАЛ Священного Синода от 15 апреля 2021 года. patriarchia.ru, 15 kwietnia 2021. [dostęp 2021-04-17]. (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]