Przejdź do zawartości

Pecora

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pecora
Linnaeus, 1758[1]
Ilustracja
Przedstawiciel infrarzędu – widłoróg amerykański (Antilocapra americana)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

przeżuwacze

Infrarząd

Pecora

Synonimy
Rodziny

12 rodzin (w tym 7 wymarłych) + 12 wymarłych rodzajów o statusie incertae sedis – zobacz opis w tekście

Pecorainfrarząd ssaków z podrzędu przeżuwaczy (Ruminantia) w obrębie rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla).

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Infrarząd obejmuje gatunki występujące na całym świecie[5].

Podział systematyczny

[edytuj | edytuj kod]

Do infrarzędu należą następujące występujące współcześnie rodziny[6][7][5][8]:

Opisano również rodziny wymarłe[9]:

Taksony wymarłe nie sklasyfikowane w żadnej z powyższych rodzin:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 65. (łac.).
  2. W.H. Flower & R. Lydekker: An introduction to the study of mammals living and extinct. London: A. and C. Black, 1891, s. 307. (ang.).
  3. a b S.D. Webb & B.E. Taylor. The phylogeny of hornless ruminants and a description of the cranium of Archaeomeryx. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 167 (3), s. 151, 1980. (ang.). 
  4. a b І.В. Загороднюк. Наукові назви рядів ссавців: від описових до уніфікованих. „Вісник Львів. Ун-ту”. Серія біологічна. 48, s. 38, 2008. (ukr.). 
  5. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 306–378. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  6. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-11-26]. (ang.).
  7. C.J. Burgin: Introduction. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 23. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  8. Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 171–186. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  9. J.S. Zijlstra, Pecora Linnaeus, 1758, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-11-27] (ang.).
  10. Bourgeois. Note sur l’Amphimoschus ponteleviensis. „Journal de Zoologie”. 2, s. 235, 1873. (fr.). 
  11. A. Pomel. Mémoire pour servir à la géologie paléontologique des terrains tertiaires du département de l’Allier. „Bulletin de la Société Géologique de France”. Deuxieme série. 3, s. 369, 1846. (fr.). 
  12. B. Mennecart, L. Scherler, F. Hiard, D. Becker & J. Berger. Large mammals from Rickenbach (Switzerland, reference locality MP29, Late Oligocene): biostratigraphic and palaeoenvironmental implications. „Swiss Journal of Palaeontology”. 131 (1), s. 174, 2012. DOI: 10.1007/s13358-011-0031-6. (ang.). 
  13. Y. Jehenne. Bedenomeryx un nouveau genre de Ruminant primitif de l’Oligocène supérieur et du Miocène inférieur d’Europe. „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série II. Mécanique-physique, Chimie, Sciences de l’univers, Sciences de la Terre. 307, s. 1992, 1988. (fr.). 
  14. D. Becker, G.E. Rössner, L. Picot & J. Berger. Early Miocene ruminants of Wallenried (USM, Aquitanian / Switzerland): Sedimentology, biostratigraphy and paleoecology. „Eclogae geologicae Helvetiae”. 94, s. 556, 2001. DOI: 10.5169/seals-168911. (ang.). 
  15. J. Morales, M. Pickford & M.D. Soria. Pachyostosis in a Lower Miocene giraffoid from Spain, Lorancameryx pachyostoticus nov. gen. nov. sp. and its bearing on the evolution of bony appendages in artiodactyls. „Geobios”. 26 (2), s. 209, 1993. DOI: 10.1016/S0016-6995(93)80016-K. (ang.). 
  16. J. Morales, M.D. Soria & M. Pickford. Sur les origines de la famille des Bovidae (Artiodactyla, Mammalia). „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série IIa. Sciences de la terre et des planètes. 321, s. 1211, 1995. (fr.). 
  17. L. Ginsburg. Systematique et evolution du genre Miocene Palaeomeryx (Artiodactyla, Giraffoidea) en Europe. „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série II. Mécanique-physique, Chimie, Sciences de l’univers, Sciences de la Terre. 301, s. 1076, 1985. (fr.). 
  18. B.A. Trofimov. Nouvelles données sur les Ruminantia les plus anciens d’Asie. „Cursillos y Conferencias del Instituto «Lucas Mallada»”. 4, s. 138, 1957. (fr.). 
  19. J. van der Made. New endemic large mammals from the Lower Miocene of Oschiri (Sardinia): Observations on evolution in insular environment. „Quaternary International”. 182 (1), s. 127, 2008. DOI: 10.1016/j.quaint.2007.09.036. (ang.). 
  20. J. Morales, M.D. Soria & M. Pickford. New stem giraffoid ruminants from the early and middle Miocene of Namibia. „Geodiversitas”. 21 (2), s. 232, 1999. (ang.). 
  21. S. Moyà-Solà. Los bóvidos (Artiodactyla, Mammalia) del yacimiento del Pleistoceno inferior de Venta Micena (Orce, Granada, España). „Paleontologia i Evolució”. Memoria Especial 1, s. 249, 1987. (hiszp.).