Piotr (Zwieriew)
święty biskup nowomęczennik | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
18 lutego 1878 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
7 lutego 1929 |
Czczony przez | |
Kanonizacja |
2000 |
Data konsekracji |
14 lutego 1919 |
---|---|
Konsekrator |
Piotr, imię świeckie Wasilij Konstantinowicz Zwieriew (ur. 6 lutego?/18 lutego 1878 w Moskwie, zm. 7 lutego 1929 na Wyspie Anzerskiej) – rosyjski biskup prawosławny, nowomęczennik.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie kapłana prawosławnego jako trzecie z czworga dzieci. W 1895 ukończył naukę w gimnazjum i podjął studia na wydziale historyczno-filologicznym Uniwersytetu Moskiewskiego, które przerwał po trzecim roku. W 1899 rozpoczął naukę w Kazańskiej Akademii Duchownej, którą ukończył po trzech latach z tytułem kandydata nauk teologicznych. Jego rozprawa kandydacka poświęcona była analizie egzegetycznej fragmentu listu św. Pawła do Hebrajczyków. W 1900 złożył wieczyste śluby zakonne i przyjął święcenia kapłańskie. Dwa lata później został zatrudniony w seminarium duchownym w Orle jako wykładowca, jednak już po roku skierowano go do eparchii moskiewskiej w charakterze misjonarza i kapelana cerkwi Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej przy siedzibie metropolitów moskiewskich. W 1907 został inspektorem seminarium duchownego w Nowogrodzie, zaś dwa lata później – przełożonym monasteru Przemienienia Pańskiego w Bielowie. W 1910 otrzymał godność archimandryty.
W październiku 1916 Świątobliwy Synod Rządzący postanowił skierować archimandrytę Piotra do pracy misyjnej w archieparchii amerykańskiej Kościoła. Wyjazd duchownego do Stanów Zjednoczonych nie doszedł jednak do skutku. Archimandryta udał się natomiast jako kapelan na front I wojny światowej, gdzie przebywał do wybuchu rewolucji lutowej. W 1917 udał się do Tweru, gdzie został przełożonym monasteru Zaśnięcia Matki Bożej. W czasie rosyjskiej wojny domowej przez pewien czas przebywał w więzieniu Czeka jako zakładnik, został jednak uwolniony.
14 lutego 1919 Piotr (Zwieriew) został wyświęcony na biskupa bałachińskiego, wikariusza eparchii niżnonowogrodzkiej. W chirotonii, która miała miejsce w Moskwie, wziął udział patriarcha moskiewski i całej Rusi Tichon. Hierarcha udał się do Monasteru Pieczerskiego w Niżnym Nowogrodzie, gdzie przebywał do maja 1921, gdy został aresztowany pod zarzutem propagowania fanatyzmu religijnego. Przetrzymywany kolejno w Moskwie i Piotrogrodzie, został zwolniony w styczniu 1922. Został wówczas mianowany biskupem starickim, wikariuszem eparchii twerskiej. De facto spełniał obowiązki jej ordynariusza, w zastępstwie uwięzionego biskupa Serafina. 31 marca 1922, w czasie akcji konfiskaty majątku cerkiewnego, wezwał duchownych i wiernych do przekazywania cennych przedmiotów na cel walki z głodem na Powołżu, z wyłączeniem utensyliów niezbędnych przy odprawianiu nabożeństw. 24 listopada tego samego roku został ponownie aresztowany i skazany na dwa lata zesłania do Turkmenistanu.
Po odbyciu wyroku biskup Piotr udał się do Moskwy. W lipcu 1925 metropolita kruticki Piotr (Polański), locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego, polecił mu udać się do Woroneża, gdzie miał wspierać w pracy duszpasterskiej będącego w podeszłym wieku biskupa Włodzimierza. W styczniu 1926, po jego śmierci, Piotr (Zwieriew) został ordynariuszem eparchii woroneskiej i zadońskiej, otrzymał godność arcybiskupią.
Arcybiskup Piotr cieszył się znacznym autorytetem wśród wiernych, miał opinię wybitnego kaznodziei. W okresie jego zarządzania eparchią woroneską większość parafii Żywej Cerkwi zdecydowała się na powrót do kanonicznego Patriarchatu Moskiewskiego. Wierni eparchii sformowali nawet dwunastoosobową grupę, która miała przez całą dobę chroni�� hierarchę. Gdy był on wzywany na przesłuchania przez milicję i GPU, za każdym razem towarzyszyli mu świeccy, domagający się nieingerowania organów ścigania w jego działalność.
W październiku 1926 Piotr (Zwieriew) otrzymał nakaz wyjazdu do Moskwy. Po jego wyjeździe do XV konferencji WKP(b) skierowany został list podpisany przez dziewięciu robotników z Woroneża. Twierdzili oni, że 99% wiernych prawosławnych w mieście stanowią robotnicy i chłopi, ci zaś domagają się zwolnienia hierarchy. Mimo to duchowny został w listopadzie tego samego roku aresztowany, zaś autorów listu spotkały represje. Arcybiskupa oskarżono o publiczne dyskredytowanie władzy radzieckiej, nawoływanie do buntu przeciwko niej i działalność kontrrewolucyjną. Duchowny nie przyznał się do winy. 13 marca 1927 został skazany na dziesięć lat pozbawienia wolności i skierowany do łagru urządzonego w dawnym Monasterze Sołowieckim. Zmarł 7 lutego 1929 w karcerze znajdującym się w dawnym skicie na Wyspie Anzerskiej. 17 czerwca 1999 zostały tam odnalezione jego relikwie.
W 2000 kanonizowany. Jego relikwie wystawione są dla kultu w katedralnym soborze Zwiastowania w Woroneżu[1].