Przejdź do zawartości

Równanie Shockleya

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Równania Shockleya na wykresach

Równanie Shockleya – równanie opisujące związek pomiędzy napięciem elektrycznym panującym na diodzie i płynącym przez diodę prądem elektrycznym. Wyprowadził je ok. 1950 roku pracujący w Bell Labs zespół fizyka Williama Shockleya w pracach poświęconych złączom p-n i technologii tranzystorów[1][2], uhonorowanych Noblem z fizyki w 1956[3].

gdzie:

– prąd nasycenia złącza,
– stałe charakterystyczne dla konkretnej diody i temperatury pracy,
podstawa logarytmu naturalnego.

Równanie Shockleya spotykane jest częściej w postaci[potrzebny przypis]:

gdzie:

– napięcie polaryzacji złącza,
[C] – ładunek elektronu,
[J/K] – stała Boltzmanna,
[K] – temperatura,
= 26 mV (dla = 300 K = 27 °C).

Aby uniknąć pomyłek (symbol ) używa się symbolu exp(·) na oznaczenie funkcji eksponencjalnej.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. William Shockley, „The Theory of p-n Junctions in Semiconductors and p-n Junction Transistors, „The Bell System Technical Journal”, Short Hills, N.J.: American Telephone and Telegraph Company, lipiec 1949, s. 454, szerzej: s. 435–489 [dostęp 2019-06-02].
  2. Frederick Shand Goucher i inni, Theory and Experiment for a Germanium p–n Junction, „Physical Review”, 81 (4), 1951, s. 637–638, DOI10.1103/PhysRev.81.637.2, ISSN 0031-899X [dostęp 2019-06-02] (ang.).
  3. William B. Shockley, Nobel Lecture: Transistor Technology Evokes New Physics, NobelPrize.org, 11 grudnia 1956 [dostęp 2019-06-02] (ang.).