Przejdź do zawartości

Ralph Abercromby

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ralph Abercromby
Ilustracja
Portret Ralpha Abercromby'ego autorstwa Johna Hoppnera, ok. 1798
Data i miejsce urodzenia

7 października 1734
Menstrie, Szkocja

Data i miejsce śmierci

28 marca 1801
Aleksandria, Egipt

poseł do Izby Gmin
Okres

od 1782
do 1783

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Order Półksiężyca (Imperium Osmańskie)

Ralph Abercromby KCB (ur. 7 października 1734 w Menstrie, zm. 28 marca 1801 w Aleksandrii) − brytyjski wojskowy i polityk, członek Parlamentu Zjednoczonego Królestwa.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ralph Abercromby (spotykana jest również pisownia: Abercrombie) urodził się w szkockiej miejscowości Menstrie, w hrabstwie Clackmannanshire[1]. Był najstarszym synem George'a Abercromby. Po ukończeniu prestiżowej Rugby School studiował prawo na uniwersytetach w Lipsku i Edynburgu. W marcu 1756 roku wstąpił do 3. pułku dragonów gwardii (3rd Dragoon Guards) i wraz z nim wziął udział w wojnie siedmioletniej walcząc w północno-zachodnich Niemczech.

W 1781 roku został awansowany na pułkownika (Colonel) w King's Irish Regiment. Ponieważ w toczącej się wówczas wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych jego sympatia była po stronie kolonistów, w 1783 roku wystąpił z armii, aby nie musieć walczyć przeciwko nim. Rok później został wybrany do Parlamentu Zjednoczonego Królestwa z okręgu Clackmannanshire. Później okręg ten reprezentował również jego młodszy brat, Robert, także generał armii brytyjskiej.

Po wybuchu wojny z rewolucyjną Francją w 1793 roku powrócił w szeregi wojska jako dowódca brygady w armii Fryderyka Hanowerskiego, księcia Yorku (drugiego syna króla Jerzego III). W następnym roku wziął udział w działaniach na terenie Niderlandów, odnosząc ranę pod Nijmegen. Zimą 1794 roku dowodził brytyjskim odwrotem z Holandii, za co został odznaczony Orderem Łaźni. W 1795 roku zastąpił sir Charlesa Greya na stanowisku dowódcy wojsk brytyjskich w Indiach Zachodnich.

W 1796 roku wojska Ralpha Abercromby wyparły Francuzów z wysp Trynidad, Grenada, Santa Lucia i Saint Vincent oraz posiadłości na kontynencie południowoamerykańskim: Demerara i Essequibo (dawnych kolonii holenderskich). Po tych sukcesach generał powrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie został w 1797 roku mianowany dowódcą armii brytyjskiej w Irlandii. Jednak, na skutek nieporozumień z miejscowymi władzami cywilnymi, ustąpił ze stanowiska po kilku miesiącach. Pod koniec roku wziął udział w nieudanej wyprawie księcia Yorku do Niderlandów, jako jego zastępca.

W 1801 roku generał Ralph Abercromby został wysłany do Egiptu, gdzie wojska brytyjskie toczyły wojnę o wyparcie Francuzów. 8 marca jego armia desantowała się pod Abukirem. W ciągu wielodniowej bitwy odrzucili wojska francuskie pod Aleksandrię. 21 marca nastąpił kolejny atak Francuzów, wzmocnionych przez nadchodzące posiłki. Podczas jego odpierania generał Abercromby został postrzelony w udo. Przeniesiony na okręt flagowy floty brytyjskiej, HMS "Foudroyant", pomimo prób interwencji chirurgicznej zmarł 28 marca. Jego ciało zostało przewiezione na Maltę i tam pochowane.

Ralph Abercromby został upamiętniony pomnikiem w londyńskiej katedrze św. Pawła, wzniesionym z inicjatywy członków Izby Gmin. Wdowa po nim otrzymała tytuł baronessy i roczną pensję w wysokości 2000 funtów (z prawem dziedziczenia jej przez dwa kolejne pokolenia). Generał Abercromby miał siedmioro dzieci, w tym czterech synów, z których wszyscy byli członkami Parlamentu, a dwóch wysokimi oficerami armii brytyjskiej.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sir Ralph Abercromby. Gazetteer for Scotland. [dostęp 2022-07-02]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mark Grossman, World Military Leaders: A Biographical Dictionary, New York: Facts On File, 2007, ISBN 978-0-8160-4732-1, OCLC 191029055.