Przejdź do zawartości

Tanit

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tanit
bogini płodności, księżyca, wody
Ilustracja
Występowanie

religia fenicka

Atrybuty

gołąb, owoc granatu, ryba, palma

Szczególne miejsce kultu

Kartagina

Odpowiednik

Juno Caelestis, Dea Caelestis (Rzym)

Rodzina
Mąż

Baal Hammon

Tanitfenicka bogini płodności, księżyca i wody, czczona przede wszystkim w Kartaginie jako opiekunka miasta.

Odpowiednik fenickiej Asztarte, której miejsce później przejęła w wierzeniach Fenicjan i Kartagińczyków[1]. Mityczna małżonka Baal Hammona, boga nieba i wegetacji. Jej symbole – gołąb, owoc granatu, ryba, palma, podkreślające charakter bóstwa płodności, umieszczano na stelach i ołtarzach kamiennych. Do Tanit odnoszą się również wyobrażenia odwróconego w dół księżyca połączonego z dyskiem słonecznym, a także otwartej dłoni oraz tzw. „znak Tanit” – wizerunek betyla i przepołowionego dysku słonecznego (podobny do staroegipskiego znaku anch)[2].

Była najpopularniejszą boginią Kartaginy, nie odnaleziono jednak jej rozległego sanktuarium zlokalizowanego pomiędzy wzgórzem Byrsa a wybrzeżem, a zburzonym dopiero na polecenie cesarza Konstantyna w 321 r. n.e.[3]

Przez Greków utożsamiana z Herą; w starożytnym Rzymie znana jako Juno Caelestis[4] lub Dea Caelestis i zaliczana do bóstw „obcych” (peregrina sacra)[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Moscati 1971 ↓, s. 160–161.
  2. Moscati 1971 ↓, s. 162-16.
  3. Madeleine Hours-Miédan, Kartagina, Katarzyna Marczewska (red.), Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 1998, s. 152, ISBN 83-86857-89-7, OCLC 69360228.
  4. Moscati 1971 ↓, s. 162, 268.
  5. Henryk Kowalski, Państwo i religia rzymska wobec „obcych” kultów i rytuałów w okresie republiki, [w:] Krzysztof Nawotka, Małgorzata Pawlak (red.), Grecy, Rzymianie i ich sąsiedzi, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2007, s. 465-480, ISBN 978-83-229-2851-6, OCLC 427899229 [dostęp 2022-09-06], patrz s. 4 manuskryptu.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]