Przejdź do zawartości

The Division Bell

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
The Division Bell
Wykonawca albumu studyjnego
Pink Floyd
Wydany

28 marca 1994
30 czerwca 2014 (reedycja rocznicowa)

Nagrywany

styczeń–grudzień 1993
Studio Astoria

Gatunek

rock progresywny

Długość

66:26

Wydawnictwo

EMI, Columbia Records[1]

Producent

Bob Ezrin, David Gilmour

Oceny
Album po albumie
Shine On
(1992)
The Division Bell
(1994)
Pulse
(1995)
Single z albumu The Division Bell
  1. Keep Talking
    Wydany: 12 marca 1994
  2. Lost for Words
    Wydany: 26 marca 1994
  3. What Do You Want from Me
    Wydany: 6 maja 1994
  4. Take It Back
    Wydany: 16 maja 1994
  5. High Hopes”, „Keep Talking
    Wydany: 17 października 1994

The Division Bell – album studyjny brytyjskiego zespołu Pink Floyd, który wydano w 1994 roku (Wlk. Brytania: 28 marca, USA: 4 kwietnia). Nagrywany w wielu studiach nagraniowych, między innymi w prywatnym studiu Davida Gilmoura na barce „Astoria[3]. Album zdobył status złotej, platynowej, podwójnej platynowej (1994) i potrójnie platynowej płyty (1999), a utwór „Marooned” zdobył nagrodę Grammy w 1995 roku w kategorii najlepszy utwór instrumentalny.

Singlami z tego albumu były utwory: „Take It Back”, „Keep Talking” i „High Hopes”. Singlami promującymi płytę były utwory: „What Do You Want from Me” i „Lost for Words”.

30 czerwca 2014 roku, w 20. rocznicę wydania tego albumu, ukazała się jego specjalna edycja, zawierająca m.in. DVD z teledyskiem do utworu „Marooned”, który nakręcono w kwietniu 2014 roku na Ukrainie. Reżyserem klipu jest Aubrey Powell.

19 marca 1995 roku album ten otrzymał nagrodę Fryderyka w kategorii najlepszy album zagraniczny (na polskim rynku)[4].

Charakterystyka i proces tworzenia

[edytuj | edytuj kod]
Część ekspozycji Pink Floyd Interstellar z widocznymi rzeźbami symbolizującymi okładkę The Division Bell (Musée de la Musique w Philharmonie de Paris, 2003/2004)

Wydany w 1994 roku The Division Bell jest drugim albumem nagranym pod wodzą Davida Gilmoura. Tematem przewodnim jest komunikacja i kontakt ludzkości. Po raz pierwszy od albumu Animals z 1977 roku w The Division Bell realizowano pomysły całego zespołu, a Richard Wright skomponował pierwszy od dłuższego czasu utwór – „Wearing the Inside Out”, w którym zaśpiewał główną partię wokalną. Muzycznie album ten jest powrotem do brzmienia space rocka sprzed The Dark Side of the Moon (1973), w przeciwieństwie do ostrzejszych albumów Animals i The Wall (1979). Większość utworów charakteryzuje się powolnym tempem, nakładającymi się na siebie pasażami instrumentów klawiszowych i długich solówek gitarowych z częstym wykorzystaniem pogłosu.

Poza dwoma głównymi muzykami zespołu (Richard Wright oficjalnie nie był członkiem zespołu) do współpracy w tworzeniu materiału zaproszono gitarzystę basowego Guya Pratta. Efektem wspólnych sesji jammowych były fragmenty sekwencji, riffy i luźne pomysły. Z nagrań wyłoniono około sześćdziesięciu osobnych pomysłów muzycznych. Do wyboru materiału, który finalnie znalazł się na płycie zdecydowano się na nowatorskie podejście. Jak powiedział Gilmour: "Zorganizowaliśmy coś, co nazwaliśmy >>wielkim odsłuchem<<. Odsłuchiwaliśmy te wszystkie fragmenty i każdy z nas głosował. W ten sposób sprawdzaliśmy, jak popularny wśród nas jest dany kawałek". W ten sposób ograniczono materiał do 27 utworów, z których, w drodze dalszego głosowania, część utworów wyrzucono, a inne połączono ze sobą. Z piętnastu w ten sposób wybranych utworów odrzucono jeszcze cztery i tak została finałowa 11, która znalazła się na krążku. W studyjnych nagraniach oprócz muzyków wymienionych wyżej udział wzięli: Jon Carin (Klawiszowiec, gitarzysta i wokalista), Gary Wallis (perkusista). Dodatkowe wsparcie zapewniło pięć chórzystek, w tym Sam Brown oraz śpiewająca z zespołem podczas trasy A Momentary Lapse of Reason Durga McBroom i odpowiadający za aranżacje Michael Kamen. Podczas sesji pojawił się Tim Renwick, który zagrał dodatkowe partie gitary, a pierwszy raz od wydania Wish You Were Here udział w nagraniu wziął saksofonista Dick Parry[5].

Po wydaniu albumu zespół wyruszył w bardzo udaną trasę koncertową, której efektem jest koncertowy album Pulse wydany rok później. Jest to ostatni album studyjny w historii Pink Floyd, który był promowany przez trasę koncertową i ostatni wydany przed śmiercią klawiszowca Richarda Wrighta (ostatni album studyjny The Endless River zespół wydał 6 lat po jego śmierci, tj. w listopadzie 2014 roku).

Tytuł albumu wymyślił pisarz Douglas Adams. W zamian za to Pink Floyd przekazało 5 tysięcy funtów na organizację charytatywną wskazaną przez pisarza – Environmental Investigation Agency[6]. Division Bell to dzwon wzywający do głosowania w Izbie Gmin. Jest symbolem zbliżającej się dorosłości.

Lista utworów

[edytuj | edytuj kod]
Nr Tytuł Długość
1. Cluster One(Wright/Gilmour) 5:58
2. What Do You Want from Me(Gilmour/Wright/Samson) 4:21
3. Poles Apart(Gilmour/Wright/Samson/Laird-Clowes) 7:04
4. Marooned(Wright/Gilmour) 5:29
5. A Great Day for Freedom(Gilmour/Samson) 4:17
6. Wearing the Inside Out(Wright/Moore) 6:49
7. Take It Back(Gilmour/Ezrin/Samson/Laird-Clowes) 6:11
8. Coming Back to Life(Gilmour) 6:19
9. Keep Talking(Wright/Gilmour/Samson) 6:11
10. Lost for Words(Gilmour/Samson) 5:14
11. High Hopes(Gilmour/Samson) 8:32

W utworze „Keep Talking” można usłyszeć tekst brytyjskiego fizyka Stephena Hawkinga wypowiedziane przez syntezator mowy DECtalk DTC-01. „High Hopes” kończy się telefonicznym dialogiem pasierba Gilmoura, Charliego i managera Pink Floyd – Steve'a O’Rourke'a.

Pozycje na listach przebojów

[edytuj | edytuj kod]
Album
Single
  • 1994: 73. na liście „Billboard” Hot 100 („Take It Back”)
  • 1994: 7. na liście „Billboard” Mainstream Rock Tracks („High Hopes”)
  • 1994: 1. na liście „Billboard” Mainstream Rock Tracks („Keep Talking”)
  • 1994: 4. na liście „Billboard” Mainstream Rock Tracks („Take It Back”)
  • 1994: 16. na liście „Billboard” Mainstream Rock Tracks („What Do You Want From Me”)
  • 1995: 21. na liście „Billboard” Mainstream Rock Tracks („Lost For Words”)

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Album w Polsce osiągnął certyfikat złotej płyty[7], a jego reedycja z 2011 – platynowej[8].

Twórcy

[edytuj | edytuj kod]
Pink Floyd
Pozostali

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Discogs: Pink Floyd – The Division Bell. www.discogs.com. [dostęp 2020-11-07]. (ang.).
  2. Pink Floyd: Album Guide. Rolling Stone. [dostęp 2023-10-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-17)]. (ang.).
  3. The Division Bell Discography - Pink Floyd Online - Comprehensive and Interactive Pink Floyd Fan Site [online], pinkfloydonline.com [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2009-04-15] (ang.).
  4. Nominowani i laureaci: Nagroda muzyczna - Fryderyk :: Związek Producentów Audio-Video. www.zpav.pl. [dostęp 2018-11-05].
  5. Mark Blake, Prędzej świnie zaczną latać; Prawdziwa historia Pink Floyd, wyd. II, Kraków 2018.
  6. afdaFAQ: Pink Floyd. [dostęp 2016-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)].
  7. Złote płyty CD przyznane w 1996 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-17].
  8. Platynowe płyty CD przyznane w 2022 roku [online], ZPAV [dostęp 2022-07-20].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]