Przejdź do zawartości

Tullio De Mauro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tullio De Mauro
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

31 marca 1932
Torre Annunziata

Data i miejsce śmierci

5 stycznia 2017
Rzym

Zawód, zajęcie

językoznawca, nauczyciel akademicki

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001) Order Zasługi Republiki Włoskiej II Klasy (1951-2001)

Tullio De Mauro (ur. 31 marca 1932 w Torre Annunziata[1], zm. 5 stycznia 2017 w Rzymie[2]) – włoski językoznawca, profesor i nauczyciel akademicki, w latach 2000–2001 minister edukacji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był bratem dziennikarza śledczego Maura De Mauro, który zaginął w 1970. W 1956 ukończył studia humanistyczne na Uniwersytecie Rzymskim – La Sapienza. Przez większą część kariery naukowej związany z macierzystą uczelnią, od 1974 na stanowisku profesorskim. W latach 1970–1974 był profesorem na Università degli Studi di Salerno, gdzie jednocześnie kierował instytutem lingwistyki. Publikował w magazynie „Il Mondo” (1956–1964), dzienniku „Paese Sera” (1966–1979) i tygodniku „l’Espresso” (1981–1990). Okazjonalnie pisał w innych włoskich czasopismach i gazetach. W latach 1960–1973 i 1997–2000 współpracował z nadawcą radiowo-telewizyjnym RAI[1].

W pracy naukowej specjalizował się w zagadnieniach z zakresu językoznawstwa, w tym historii tej dziedziny. W 1963 opublikował pracę Storia linguistica dell'Italia unita, poświęconą historii włoskiej lingwistyki. Autor także m.in. Introduzione alla semantica (1965), Senso e significato (1970), Minisemantica dei linguaggi non verbali e delle lingue (1982)[1].

W latach 1975–1980 zasiadał w radzie regionu Lacjum, mandat uzyskał jako kandydat niezależny z ramienia Włoskiej Partii Komunistycznej. Od 1976 do 1977 w rządzie regionalnym pełnił funkcję asesora do spraw kultury[1]. Wielokrotnie powoływany w skład resortowych rad doradczych, kierował także różnymi instytucjami kulturalnymi i fundacjami (w tym Fondazione Bellonci od 2007 do 2012)[1]. Od 25 kwietnia 2000 do 11 czerwca 2001 sprawował urząd ministra edukacji w drugim rządzie Giuliana Amato[3].

Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej klasy II (1996) i I (2001)[4][5]. Wyróżniony tytułami doktora honoris causa m.in. przez Katholieke Universiteit Leuven (1999), École normale supérieure de Lyon (2005), Uniwersytet Waseda (2008), Uniwersytet Bukareszteński (2009) i Université Sorbonne-Nouvelle (2010)[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Biografia. tulliodemauro.com. [dostęp 2017-02-18]. (wł.).
  2. È morto il linguista Tullio De Mauro, aveva 84 anni. il Sole 24 Ore.com, 5 stycznia 2017. [dostęp 2017-02-18]. (wł.).
  3. Governo Amato II. governo.it. [dostęp 2017-02-18]. (wł.).
  4. Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 2 maja 1996. [dostęp 2017-02-18]. (wł.).
  5. Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 11 czerwca 2001. [dostęp 2017-02-18]. (wł.).