Przejdź do zawartości

Umberto D.

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Umberto D.
Ilustracja
Gatunek

obyczajowy

Rok produkcji

1952

Kraj produkcji

Włochy

Język

włoski

Czas trwania

89 min

Reżyseria

Vittorio De Sica

Scenariusz

Cesare Zavattini
niewymieniony:
Vittorio De Sica

Główne role

Carlo Battisti

Muzyka

Alessandro Cicognini

Zdjęcia

Aldo Graziati

Scenografia

Virgilio Marchi

Montaż

Eraldo Da Roma

Produkcja

Giuseppe Amato
Vittorio De Sica
Angelo Rizzoli

Umberto D.włoski dramat z 1952 roku w reżyserii Vittoria De Siki, będący jednym z ostatnich filmów zaliczanych do neorealizmu włoskiego[1].

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Akcja toczy się w Rzymie, w latach 50. XX wieku. Umberto Domenico Ferrari jest emerytowanym urzędnikiem państwowym. Wiedzie samotne życie w wynajętym pokoju. Jego jedyną radością są ciepłe relacje ze służącą właścicielki mieszkania i towarzystwo pieska Flika. Bardzo skromna emerytura nie wystarcza Umberto nawet na podstawowe potrzeby. Narastające zaległości w opłacaniu czynszu, stawiają go w obliczu nieuchronnej bezdomności. Zdesperowany postanawia popełnić samobójstwo. Przedtem jednak chce zapewnić przyszłość swojemu czworonożnemu przyjacielowi.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Produkcja

[edytuj | edytuj kod]

Reżyser Vittorio De Sica i scenarzysta Cesare Zavattini pracowali razem w 1948 roku, tworząc poruszający film Złodzieje rowerów, uznawany za arcydzieło neorealistycznego kina. W tym wypadku także chcieli opowiedzieć historię jednej osoby – bezradnego starszego pana zagubionego po przejściu na emeryturę, ukazując na jej przykładzie los ludzi walczących o godność i spotykających się z obojętnością społeczeństwa. Film kręcono na ulicach Rzymu, a udział brało wielu aktorów niezawodowych, co miało zwiększyć autentyczność opowiadanej historii[2][3].

Nagrody i nominacje

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Helman 2011 ↓, s. 579.
  2. Schneider i Smith 2015 ↓, s. 268.
  3. Helman 2011 ↓, s. 596, 598–599.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Alicja Helman: Włoski neorealizm. W: Tadeusz Lubelski, Iwona Sowińska, Rafał Syska: Kino klasyczne. Historia kina, tom 2. Kraków: Universitas, 2011, s. 565–615. ISBN 97883-242-2234-6.
  • Steven Jay Schneider, Ian Haydn Smith: 1001 filmów, które musisz zobaczyć. Poznań: Elipsa, 2015, s. 268. ISBN 978-83-245-9619-5.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]