Wikipedia:Artykuły na medal/Lipiec Wrzesień 2024

Medaliści igrzysk olimpijskich w triathlonie – zestawienie zawodników i zawodniczek, którzy przynajmniej raz stanęli na podium zawodów olimpijskich w triathlonie. Triathlon znajduje się w programie letnich igrzysk olimpijskich od igrzysk w Sydney w 2000 roku. Na każdych kolejnych igrzyskach przeprowadzana jest rywalizacja indywidualna kobiet i mężczyzn. Do programu igrzysk w Tokio dołączono dodatkową konkurencję – sztafetę mieszaną. Dystans olimpijski w triathlonie, na którym od początku rozgrywane są zawody o medale igrzysk olimpijskich, składa się z pływania na dystansie 1500 m, wyścigu kolarskiego na 40 km oraz biegu na 10 km. Najwięcej medali olimpijskich w triathlonie – 8 – wywalczyli zawodnicy i zawodniczki z Wielkiej Brytanii - 3 złote, 3 srebrne oraz 2 brązowe. Jedynym trzykrotnym medalistą w triathlonie jest Jonathan Brownlee, który w latach 2012–2020 zdobył po jednym medalu z każdego koloru. Alistair Brownlee jako jedyny obronił tytuł mistrza olimpijskiego i jest jedynym dwukrotnym złotym medalistą olimpijskim w triathlonie. Wśród kobiet najbardziej utytułowane są Nicola Spirig oraz Georgia Taylor-Brown, w dorobku których jest złoty i srebrny medal.

Deseret – w wierzeniach ruchu świętych w dniach ostatnich jeredyckie słowo mające oznaczać pszczołę miodną. Pojawia się we wchodzącej w skład Księgi Mormona Księdze Etera, w kontekście przygotowań do jeredyckiej podróży do ziemi obiecanej. Łączone z pszczelim ulem, z czasem zostało przezeń przyćmione jako symbol. Zajmuje poczesne miejsce w mormońskiej kulturze i historii, w której łączone jest z harmonią oraz pracowitością. Utrwalone w nazwach instytucji związanych z Kościołem Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Występuje również w nazwie stworzonego na zlecenie tej wspólnoty religijnej alfabetu. W ściśle teologicznym kontekście zaznacza się, iż nie jest pewne, czy słowo to ma ściśle jeredyckie pochodzenie, czy jego przekazane brzmienie jest produktem redakcji piszących w reformowanym egipskim Nefitów.

Pacyfikacja Ochoty – masowe mordy, gwałty, grabieże oraz podpalenia, których żołnierze różnych formacji niemieckich oraz kolaboracyjnych dopuścili się w warszawskiej dzielnicy Ochota w sierpniu 1944 roku, w czasie tłumienia powstania warszawskiego. Na Ochocie powstańcze wystąpienie w godzinie „W” zakończyło się niemal całkowitym niepowodzeniem, gdyż żołnierzom Armii Krajowej nie udało się zdobyć większości obsadzonych przez Niemców obiektów. W nocy z 1 na 2 sierpnia 1944 roku główne siły obwodu IV „Ochota” AK wycofały się w kierunku Lasów Sękocińskich. W dzielnicy pozostały tylko dwie odizolowane od siebie polskie reduty. Tymczasem 4 lub 5 sierpnia na Ochotę przybył pułk zbiorczy ze składu kolaboracyjnej Brygady Szturmowej SS RONA. Jego żołnierze przystąpili do pacyfikacji dzielnicy, dokonując przy tym bardzo wielu mordów, gwałtów, rabunków oraz podpaleń. Symbolem okrucieństwa ronowców stało się targowisko Zieleniak, które w pierwszych dniach sierpnia przekształcono w punkt zborny dla wypędzanej ludności Warszawy. Historycy szacują, że pacyfikacja Ochoty przyniosła około 10 tys. ofiar, z czego blisko tysiąc poniosło śmierć na Zieleniaku.

Religia Urartu – przyjęty w starożytnym, istniejącym od VIII do VI wieku p.n.e., państwie Urartu system wierzeń. Był typowym dla bliskowschodnich państw despotycznych. Religia Urartu miała charakter politeistyczny i wywodziła się z wcześniejszych wierzeń Mezopotamii oraz Anatolii. Podobnie jak w innych wierzeniach starożytnego Wschodu, w Urartu istniał panteon bóstw, patronujących różnym zjawiskom. Naczelnym bóstwem był Chaldi. Światy ludzi i bogów łączyły się za pośrednictwem rytualnych ofiar. Rytuały składania ofiar odbywały się zarówno na otwartej przestrzeni, jak i w świątyniach. Religia Urartu wchłonęła charakterystyczne dla starożytnego Wschodu motywy drzewa życia, węża oraz uskrzydlonej tarczy słonecznej. Na tle wierzeń Mezopotamii Urartu wyróżniało się wysokim poziomem tolerancji religijnej, co było uwarunkowane wielonarodowością państwa.