Przejdź do zawartości

Wilhelm Holenderski (1840–1879)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wilhelm Orańsko-Nassauski
Wilhelm Mikołaj Aleksander Fryderyk Karol Henryk
Ilustracja
1870
Wizerunek herbu
Książę Oranii
dziedziczny książę Luksemburga
Okres

od 17 marca 1849
do 11 czerwca 1879

Poprzednik

Aleksander Paweł

Następca

Aleksander

Dane biograficzne
Dynastia

orańsko-nassauska

Data i miejsce urodzenia

4 września 1840
Haga

Data i miejsce śmierci

11 czerwca 1879
Paryż

Przyczyna śmierci

dur brzuszny

Data pogrzebu

26 czerwca 1879

Miejsce spoczynku

Nowy Kościół w Delfcie

Ojciec

Wilhelm III

Matka

Zofia Wirtemberska

Rodzeństwo

Maurycy, Aleksander, Wilhelmina

Odznaczenia
Order Złotego Runa (Hiszpania) Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia) Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie)

Wilhelm Mikołaj Aleksander Fryderyk Karol Henryk Orańsko-Nassauski, niderl. Willem Nicolaas Alexander Frederik Karel Hendrik van Oranje-Nassau (ur. 4 września 1840 w Hadze, zm. 11 czerwca 1879 w Paryżu) – holenderski arystokrata, książę Oranii i dziedziczny książę Luksemburga w 18491879, z dynastii orańsko-nassauskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był najstarszym synem króla Wilhelma III Holenderskiego (1817–1890) i jego kuzynki w pierwszej linii, Zofii Wirtemberskiej (1818–1877). Miał dwóch młodszych braci: Maurycego (1843–1850) i Aleksandra (1851–1884). Po śmierci dziadka Wilhelma II Holenderskiego w 1849 roku został księciem następcą tronu Holandii. Wilhelm zwany w rodzinie Wiwill lub Książę Cytryna został wykształcony i wychowany w ścisłym wiktoriańskim stylu.

Problemem były relacje księcia z rodzicami, a zwłaszcza z ojcem. Wilhelm zakochał się i sam zaproponował małżeństwo z córką hrabiego Leopolda von Limburg Stirum, Julią Marią. Julia należała do szlachty holenderskiej, ale nie była równa pochodzeniem następcy tronu. Król Wilhelm III sprzeciwił się planom matrymonialnym syna.

Książę udał się na dobrowolne wygnanie do Paryża gdzie uczestniczył w życiu towarzyskim tamtejszych elit. Był autorem licznych skandali obyczajowych, hazardzistą i pijakiem. Od ciągłego nadużywania alkoholu jego cera stała się ziemnista. Zyskał miano Książę Cytryna[1][2] W wieku 38 lat zachorował na tyfus. Osłabiony organizm nie wytrzymał choroby. Książę zmarł w Paryżu 11 czerwca 1879 roku.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Anecdotique Littéraire, Artistique et Bibliographique, No.12, 30 juin 1879, p.366
  2. Isabelle Bricard, Dynastie panujące Europy, wyd. Świat Książki, Warszawa 2007, s. 150

Literatura

[edytuj | edytuj kod]