Przejdź do zawartości

Witalij Kłyczko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witalij Kłyczko
Ilustracja
Witalij Kłyczko (2016)
Data i miejsce urodzenia

19 lipca 1971
Biełowodskoje

Mer Kijowa
Okres

od 5 czerwca 2014

Przynależność polityczna

UDAR

Poprzednik

Hałyna Hereha (p.o.)

podpis
Odznaczenia
Bohater Ukrainy „Orderu Państwa” Order „Za zasługi” I klasy (Ukraina) Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina) Order „Za odwagę” I klasy (Ukraina)
Witalij Kłyczko
Ilustracja
Pseudonim

Dr. Iron Fist

Obywatelstwo

Ukraina

Wzrost

201[1] cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

47

Zwycięstwa

45

Przez nokauty

41

Porażki

2

Remisy

0

Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
srebro Berlin 1995 boks (waga superciężka)
  1. Bilans walk aktualny na 2012-09-08.
Strona internetowa
Witalij Kłyczko w czasie protestów na Ukrainie, 2013

Witalij Wołodymyrowycz Kłyczko[2] (ukr. Віталій Володимирович Кличко, ros. Виталий Владимирович Кличко, Witalij Władimirowicz Kliczko[2]; ur. 19 lipca 1971 w Biełowodskoje) – ukraiński bokser wagi ciężkiej i polityk, założyciel partii politycznej Ukraiński Demokratyczny Alians na rzecz Reform, od 5 czerwca 2014 mer Kijowa, od 12 października 2008 do 16 grudnia 2013[3] roku mistrz świata organizacji WBC w kategorii ciężkiej. W swojej karierze pokonał 15 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej[4]. Starszy brat innego bokserskiego czempiona, Wołodymyra Kłyczki.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Studiował sport na Uniwersytecie Kijowskim. 29 lutego 2000 roku obronił pracę doktorską[5][6].

Uważa się za rosyjskojęzycznego Ukraińca[7]. Zna również język ukraiński, choć jak sam przyznaje „niezbyt dobrze”[8]. Biegle włada niemieckim i angielskim, dobrze rozumie polski (w czasach kariery amatorskiej wielokrotnie trenował na warszawskim AWF-ie)[9].

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

Jako amator był kilkukrotnym mistrzem świata w kick-boxingu w formule full contact oraz wicemistrzem świata w boksie w wadze superciężkiej. W zawodowym boksie zadebiutował 16 listopada 1996 roku, pokonując w drugiej rundzie Amerykanina Tony’ego Bradhama. W 1999 roku zdobył tytuł mistrza świata organizacji WBO pokonując przez nokaut Herbiego Hide’a. W kwietniu 2000 roku Witalij Kłyczko stracił tytuł na rzecz Chrisa Byrda. 21 czerwca 2003 roku walczył z Lennoxem Lewisem o pasy WBC i IBO. Sędzia nie dopuścił go do 7. rundy wskutek obrażeń odniesionych w walce. Z powodu zakończenia kariery przez Lewisa nie doszło do rewanżu. 24 kwietnia 2004 roku zdobył tytuł mistrza świata organizacji WBC, pokonując w 8. rundzie Corrie’ego Sandersa. Po pokonaniu 11 grudnia 2004 roku Danny’ego Williamsa Kłyczko ogłosił zakończenie sportowej kariery. Powrócił jednak na ring po kilkuletniej absencji 11 października 2008 roku. Podczas gali w berlińskiej O2 World Arena Ukrainiec pokonał przez TKO w 8. rundzie Nigeryjczyka Samuela Petera, odbierając mu mistrzostwo świata wagi ciężkiej organizacji WBC.

W kolejnych obronach pasa WBC pokonał m.in. Juana Carlosa Gómeza (TKO w 9. rundzie; 21.03.2009), Chrisa Arreolę (TKO w 10. rundzie; 26.09.2009), Kevina Johnsona (jednogłośna decyzja; 12.12.2009), Alberta Sosnowskiego (KO w 10. rundzie; 29.05.2010), Shannona Briggsa (jednogłośna decyzja; 16.10.2010) oraz Odlaniera Solísa (TKO/kontuzja kolana[10] w 1. rundzie; 19.03.2011).

10 września 2011 roku na nowo otwartym Stadionie Miejskim we Wrocławiu, w dziewiątej z kolei obronie tytułu, pokonał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie Tomasza Adamka[11].

18 lutego 2012 roku w kolejnej obronie tytułu wygrał jednogłośnie na punkty z Dereckiem Chisorą[12]. W następnej jedenastej walce broniącej tytuł, 8 września 2012 roku w Moskwie. Ukrainiec pokonał przez nokaut techniczny w 4 rundzie Niemca Manuela Charra[13].

15 grudnia 2013 Zarząd federacji WBC podjął decyzję przyznania Kłyczce statusu „Mistrza w zawieszeniu”. Tym samym utracił on tytuł mistrza świata z prawem walki w każdej chwili i w pierwszej kolejności o ponowny tytuł[3].

Jego wieloletnim trenerem był Niemiec Fritz Sdunek.

Kariera polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 2010 roku założył partię polityczną Ukraiński Demokratyczny Alians na rzecz Reform (UDAR), której został przewodniczącym[14]. Dwukrotnie kandydował na stanowisko mera Kijowa. W 2006 roku poparło go 23% głosujących (2. miejsce)[15], a w 2008 – 17,9% (3. miejsce)[16]. Od 2012 jest deputowanym Rady Najwyższej Ukrainy.

Odgrywał ważną rolę podczas protestów na Ukrainie na przełomie 2013/2014. Początkowo zadeklarował start w przyśpieszonych wyborach prezydenckich w 2014[17], jednak potem zmienił decyzję ofiarując swoje wsparcie dla kandydatury Petra Poroszenki[18]. Jednocześnie wyraził chęć wzięcia czynnego udziału w wyborach na mera Kijowa[19], które wygrał 25 maja 2014 roku. 5 czerwca nastąpiło uroczyste zaprzysiężenie[20]. 4 marca 2022 roku podczas 9. Szczytu Miast i Regionów w Marsylii został mianowany honorowym członkiem Europejskiego Komitetu Regionów[21]. 31 lipca 2022 roku został odznaczony tytułem honorowego obywatela m.st. Warszawy[22].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Vitali Klitschko. boxrec.com.
  2. a b Kłyczko Witalij, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2015-05-07].
  3. a b Witalij Kliczko pozbawiony pasa WBC. wp.pl. [dostęp 2012-12-16].
  4. #28 Виталий Кличко в рейтинге «Народный рейтинг. 100 современников, которые изменили Украину — голосование закончилось». [dostęp 2022-04-28]. (ukr.).
  5. Fabian Weber: Calling Dr. Klitschko. 2000-02-29. [dostęp 2010-08-24]. (ang.).
  6. Віталій Володимирович Кличко: Методика визначення здібностей боксерів у системі багатоетапного спортивного відбору: Диссертационная работа канд. наук: 24.00.01. 2000.
  7. Инна Образцова. Братья Кличко: «Мы не клоны». „Аргументы и факты”. nr 19 (25), 6 października 2003. (ros.). 
  8. Александр Сиротин. Виталий и Владимир Кличко. Интервью нашему корреспонденту. „Чайка”. nr 10 (189), 16 maja 2011. (ros.). 
  9. Michał Bugno: Kliczko: Adamek nie ma szans na tytuł. Wirtualna Polska, 24 maja 2011. [dostęp 2011-07-19].
  10. WBC: Cios Witalija nie przewrócił Solisa. ringpolska.pl, 23 marca 2011. [dostęp 2012-02-20].
  11. Adamek – Kliczko. Tytuł nie dla Adamka. Techniczny nokaut w 10. rundzie.
  12. Vitali fails to stop Chisora – I4U News. [dostęp 2012-02-19]. (ang.).
  13. Boks. Kliczko pokonał Charra przez techniczny nokaut. sport.pl. [dostęp 2012-11-12].
  14. Bokser Witalij Kliczko założył partię UDAR.
  15. Kyiv gets first new mayor in decade [online], 29 marca 2006 [dostęp 2012-03-05] (ang.).
  16. Ukraine’s Kiev mayor wins re-election [online], 29 maja 2008 [dostęp 2012-03-05] (ang.).
  17. Ukraina: Kliczko potwierdza start w wyborach prezydenckich [online], fakty.interia.pl, 25 lutego 2014 [dostęp 2014-02-25] (pol.).
  18. Kliczko nie wystartuje w wyborach [online], rp.pl [dostęp 2014-03-30] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-02].
  19. Klitschko will run for mayor of Kyiv [online], en.interfax.com.ua [dostęp 2014-03-30] (ang.).
  20. Witalij Kliczko oficjalnie merem Kijowa. „Zero tolerancji dla korupcji” [online], tvn24.pl [dostęp 2014-06-05].
  21. Przywódcy lokalni i regionalni UE: „Walka o demokrację w Ukrainie to walka o demokrację w Europie” [online], cor.europa.eu [dostęp 2022-03-31] (ang.).
  22. Wręczenie odznaczeń Honorowego Obywatela i Nagród m.st. Warszawy [online], Rada Warszawy [dostęp 2022-08-21].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]