Przejdź do zawartości

panicz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
wymowa:
IPA[ˈpãɲiʧ̑], AS[pãńič], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. niepełnoletni syn w szlacheckiej, zamożnej rodzinie
(1.2) iron. mężczyzna młody, elegancki, żyjący wygodnie
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Nasz panicz zawsze jada śniadania o godzinie ósmej.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pan m, pani ż, panna ż, panienka ż, paniusia ż, państwo mos, panisko n, panowanie n
zdrobn. paniczyk m
czas. panować, opanować
przym. paniczowski, pański, Pański
przysł. pańsko
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. pan + -icz, pierwotnie st.pol. panic < st.pol. pan + -ic[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Henryk Gaertner, Gramatyka współczesnego języka polskiego. Część III, 1. Słowotwórstwo, Książnica – Atlas, Warszawa – Lwów 1934, s. 258.