Przejdź do zawartości

Bolesław Pohorecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Pohorecki
Ilustracja
Bolesław Pohorecki (1932)
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1878
Warszawa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń, RFSRR, ZSRR

Prezes Izby Cywilnej Sądu Najwyższego
Prezes Trybunału Kompetencyjnego
Prezydent Komisji Kodyfikacyjnej
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Grób symboliczny Bolesława Pohoreckiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Bolesław Norbert Pohorecki (ur. 6 czerwca 1878 w Warszawie, zm. 1940 w Katyniu) – polski prawnik, specjalista prawa cywilnego, prezes Izby Cywilnej Sądu Najwyższego II RP, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Nikodema i Zuzanny z Turkowskich. W 1903 roku ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1906–1917 pracował jako adwokat, a w 1917 roku został sędzią Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Był pracownikiem Komisji Prawa Cywilnego Tymczasowej Rady Stanu[1]. W 1920 roku, w okresie wojny polsko-bolszewickiej, wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. W latach 1920–1926 prokurator Sądu Najwyższego, od 1926 roku prezes Izby Cywilnej Sądu Najwyższego. W latach 1926–1936 prezes Trybunału Kompetencyjnego. Pełnił funkcję prezydenta Komisji Kodyfikacyjnej II RP. Autor przepisów prawnych i licznych publikacji z zakresu prawa cywilnego.

Po wybuchu II wojny światowej 1939 i agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez Sowietów. Został osadzony w specjalnym obozie NKWD w Kozielsku jako osoba cywilna. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji biura politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 409[2]. Przy zwłokach zostały odnalezione dowód osobisty, telegram, list, osiem pocztówek, wizytówka oraz adres miejsca zamieszkania przy ulicy Starołowickiej 99 w Warszawie[3]. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 33-6-6/7)[4].

Jego żoną była Jadwiga z Richterów.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 225.
  2. Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-07-12].
  3. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 132. ISBN 83-7001-294-9.
  4. Cmentarz Stare Powązki: POHORECCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31].
  5. M.P. z 1927 r. nr 258, poz. 706 „za szczególne zasługi, położone na polu organizacji i administracji sądownictwa”.
  6. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 20.
  7. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy w sądownctwie”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]