Przejdź do zawartości

Walenty Miklaszewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Walenty Miklaszewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 maja 1839
Popiele

Data i miejsce śmierci

30 stycznia 1924
Warszawa

Profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo karne
Alma Mater

Uniwersytet w Petersburgu

Doktorat

1867

Profesura

1885

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Szkoła Główna Warszawska
Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Walentego Piotra Miklaszewskiego na cmentarzu Powązkowskim

Walenty Piotr Miklaszewski herbu Ostoja (ur. 19 maja 1839 w rodzinnym majątku Popiele pod Grodziskiem Mazowieckim, zm. 30 stycznia 1924 w Warszawie) – profesor Szkoły Głównej Warszawskiej i Uniwersytetu Warszawskiego, czołowy przedstawiciel klasycznej szkoły prawa karnego. Działacz penitencjarno-społeczny, reformator systemu wychowawczo-poprawczego dla nieletnich przestępców, organizator kształcenia prawnego. Jeden z założycieli i wieloletni kierownik prac redakcyjnych „Gazety Sądowej Warszawskiej”.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Radomiu, gdzie jego ojciec – również Walenty – był w latach 18461862 sędzią Trybunału Radomskiego. W 1856 podjął studia prawnicze na Uniwersytecie w Petersburgu. Studiował też m.in. w Heidelbergu i w Londynie.

Po powrocie do kraju rozpoczął aplikację sądową w Trybunale Cywilnym w Warszawie, jednocześnie pełniąc obowiązki adiunkta prawa kryminalnego i rzymskiego na Wydziale Prawa i Administracji Szkoły Głównej Warszawskiej. W 1866 Rada Ogólna Szkoły wystąpiła o mianowanie go profesorem nadzwyczajnym, na co nie zgodziły się władze rosyjskie. Wówczas napisał i obronił rozprawę „O stanowisku przewodniczącego w sądzie przysięgłych” (1867), otrzymał stopień doktora prawa, a kilka dni potem uzyskał nominację na profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Warszawskiego. W Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim (powstałym po likwidacji SGW w 1869) powierzono Miklaszewskiemu wykłady z ustroju sądów i postępowania karnego. Na profesora zwyczajnego awansował dopiero po kilkunastu latach (w 1885), gdyż władze rosyjskie podejrzewały go o głoszenie z katedry propolskich poglądów. W latach 1881, 1884 i 1887 sprawował Miklaszewski ponadto obowiązki sędziego uniwersyteckiego. 15 marca 1895 został przedwcześnie przeniesiony w stan spoczynku, otrzymując kilka miesięcy wcześniej tytuł profesora zasłużonego. W 1885 Miklaszewski ogłosił drukiem obszerny „Wykład postępowania cywilnego rzymskiego”. Było to pierwsze osobne opracowanie tego przedmiotu w romanistyce polskiej[1].

Od 1873, jako jeden z założycieli „Gazety Sądowej Warszawskiej”, kierował jej działem karnym, a do 1889 faktycznie całością prac redakcyjnych. Publikował na łamach „GSW” wiele artykułów i sprawozdań[2].

Brał udział w pracach Towarzystwa Prawniczego w Warszawie i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, do którego zarządu należał, był członkiem rzeczywistym, a później honorowym. W latach 1905–1918 był członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych, od 15 XII 1910 do 20 XII 1916 także członkiem Zarządu TKN[3].

Zmarł 30 stycznia 1924 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Stare Powązki, kwatera C-4-16,17[4].

Jego synem był Walenty Łukasz Miklaszewski, znany warszawski lekarz, antropolog, publicysta, a prawnuczką Marta Olszewska.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Order „Odrodzenia Polski” klasy III – w uznaniu zasług, położonych dla Rzeczypospolitej Polskiej na polu nauki i wieloletniej pracy obywatelskiej (29 grudnia 1921)[5][6].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Walenty Miklaszewski – Archiwum Rzeczpospolitej [online], new-arch.rp.pl [dostęp 2017-11-27] (pol.).
  2. Strona główna | Palestra [online], www.palestra.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
  3. Dziesięciolecie Wolnej Wszechnicy Polskiej TKN: sprawozdanie z działalności Towarzystwa Kursów Naukowych, 1906-1916, opracowali Ryszard Błędowski, Stanisław Orłowski, Henryk Mościcki, Warszawa 1917, Podkarpacka BC – wersja elektroniczna.
  4. Cmentarz Stare Powązki: MIKLASZEWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-15].
  5. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
  6. M.P. z 1921 r. nr 298, poz. 353.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]