Naar inhoud springen

Antonio Conte

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Voor de schermer, zie Antonio Conte (schermer).
Antonio Conte
Antonio Conte
Persoonlijke informatie
Volledige naam Antonio Conte
Geboortedatum 31 juli 1969
Geboorteplaats Lecce, Italië
Nationaliteit Italiaanse
Lengte 178 cm
Been Rechts
Positie Middenvelder
Clubinformatie
Huidige club Vlag van Italië Napoli
Functie Hoofdtrainer
Contract tot 30 juni 2027
Senioren *
Seizoen Club W (G)
1985–1991
1991–2004
Vlag van Italië Lecce
Vlag van Italië Juventus
99(1)
296(29)
Interlands **
1993–2001 Vlag van Italië Italië 20(2)
Getrainde teams
2005–2006
2006–2007
2007–2009
2009–2010
2010–2011
2011–2014
2014–2016
2016–2018
2019–2021
2021–2023
2024–
Vlag van Italië Siena (assistent)
Vlag van Italië Arezzo
Vlag van Italië Bari
Vlag van Italië Atalanta
Vlag van Italië Siena
Vlag van Italië Juventus
Vlag van Italië Italië
Vlag van Engeland Chelsea
Vlag van Italië Inter Milan
Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
Vlag van Italië Napoli

* Bijgewerkt op 31 mei 2024
** Bijgewerkt op 31 mei 2024
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Antonio Conte (Lecce, 31 juli 1969) is een Italiaanse voetbaltrainer en voormalig voetballer.

Conte kwam als speler ruim zes seizoenen uit voor Lecce en daarna ruim twaalf voor Juventus. Daarmee werd hij vijf keer Italiaans landskampioen, won hij in het seizoen 1992/93 de UEFA Cup en in 1995/96 de UEFA Champions League. Verder won hij met Juventus in 1996 de wereldbeker, de UEFA Super Cup en in 1999 de UEFA Intertoto Cup.

Spelerscarrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Antonio Conte sloot zich op jonge leeftijd aan bij de jeugdopleiding van Lecce, de club uit zijn geboortestad. In 1985 promoveerde Lecce naar de Serie A. De 16-jarige Conte, die deel uitmaakte van een talentvolle generatie jeugdspelers bestaande uit Francesco Moriero, Luigi Garzya, Gianluca Petrachi en Alessandro Morello, maakte op 6 april 1986 zijn debuut op het hoogste niveau in een duel tegen het Pisa van de Nederlandse spits Wim Kieft. De wedstrijd eindigde in een gelijkspel (1-1). Lecce sloot het seizoen uiteindelijk af op de laatste plaats en zakte terug naar de Serie B.

Ondanks zijn debuut op jonge leeftijd verdween Conte nadien uit het eerste elftal. Een zware kuit- en scheenbeenbreuk hield hem meer dan een jaar aan de kant.[1] In 1988 werd Lecce vicekampioen in de Serie B en keerde de club terug in de hoogste divisie. Vanaf dan groeide de centrale middenvelder uit tot een vaste waarde bij de Giallorossi. Op 11 november 1989 scoorde Conte tegen Napoli zijn eerste en enige doelpunt voor Lecce.

In 1991 eindigde Lecce opnieuw in de degradatiezone. Giovanni Trapattoni, die toen net bij Juventus aan de slag was gegaan, zorgde ervoor dat Conte in de Serie A kon blijven. De club uit Turijn betaalde 7 miljard lire (zo'n 3,6 miljoen euro) voor zijn transfer. Op 17 november 1991 maakte Conte, in de stadsderby tegen Torino, zijn competitiedebuut voor Juventus.

Conte werd onder Trapattoni een titularis. Begin jaren 90 vormde hij samen met Dino Baggio, Angelo Di Livio, Giancarlo Marocchi en Andreas Möller het overwegend Italiaanse middenveld van de Oude Dame. In 1993 bereikte de club de finale van de UEFA Cup. Het team van Trapattoni nam het daarin op tegen het Borussia Dortmund van succescoach Ottmar Hitzfeld. Conte speelde enkel mee in de heenwedstrijd, die met 1-3 gewonnen werd. Juventus won ook de terugwedstrijd (3-0) en mocht zo voor de derde keer de UEFA Cup in ontvangst nemen.

Midden jaren 90 nam trainer Marcello Lippi het roer over en werd het middenveld van Juventus internationaler. Conte kreeg het gezelschap van onder meer de Portugees Paulo Sousa, de Joegoslaaf Vladimir Jugović en de Fransmannen Didier Deschamps en Zinédine Zidane. In 1995 werd Juventus voor het eerst in negen jaar kampioen en veroverde ook de Coppa Italia. In de bekerfinale won Juventus twee keer van Parma. Conte mocht enkel in de terugwedstrijd invallen.

In het seizoen 1995/96 loodste Lippi zijn team voor het eerst naar de finale van de UEFA Champions League. Juventus trof in de finale titelverdediger Ajax. De Oude Dame trok na strafschoppen aan het langste eind en veroverde zo voor het eerst sinds het Heizeldrama in 1985 de beker met de grote oren. Na het seizoen nam de club afscheid van aanvoerder Gianluca Vialli en kreeg Conte de aanvoerdersband.

Juventus won in 1996/97 opnieuw de landstitel en bereikte voor de tweede keer op rij de finale van het kampioenenbal. In de finale stonden de Italianen opnieuw tegenover het Borussia Dortmund van Ottmar Hitzfeld. De Duitsers wonnen de finale met 3-1. Aanvoerder Conte miste niet alleen de finale, maar ook een groot deel van de competitie door een zware knieblessure die hij had opgelopen tijdens een interland tegen Georgië.

Hoewel Juventus ook in de daaropvolgende seizoenen in eigen land succesvol bleef, wist de club geen Europese trofeeën meer te winnen. Later doken er hardnekkige geruchten op die stelden dat de Europese successen van Juventus in de jaren 90 te verklaren waren door dopinggebruik.[2][3] Toen Conte meer dan tien jaar na de feiten in een interview met de regisseur van Andere Tijden Sport met het dopinggebruik geconfronteerd werd, weigerde hij over het onderwerp te praten.[4]

In 2001 stond Conte de aanvoerdersband af aan clubicoon Alessandro Del Piero. Drie jaar later zette de 35-jarige middenvelder een punt achter zijn spelerscarrière.

Nationale ploeg

[bewerken | brontekst bewerken]

Op 27 mei 1994 maakte Conte onder bondscoach Arrigo Sacchi zijn debuut voor het Italiaans voetbalelftal. Hij mocht toen tijdens de voorbereiding op het WK 1994 meespelen in een vriendschappelijk duel tegen Finland. Conte mocht uiteindelijk ook mee naar het WK in de Verenigde Staten. In de kwartfinale tegen Spanje maakte hij zijn WK-debuut. Hij startte toen in de basis en werd na iets meer dan een uur vervangen door Nicola Berti. Italië won het duel met 2-1. In de halve finale tegen Bulgarije mocht hij na 56 minuten invallen voor Dino Baggio. De Italianen wonnen opnieuw met 2-1 en stootten zo door naar de finale. In die finale, waarin Brazilië de tegenstander was, kwam Conte niet in actie. Italië verloor het duel na strafschoppen.

Voor het EK 1996 (door een blessure) en het WK 1998 werd Conte niet opgeroepen. In 2000 mocht hij van bondscoach Dino Zoff wel deelnemen aan het EK in België en Nederland. Conte startte in de eerste twee groepswedstrijden, tegen Turkije en gastland België, in de basis. Italië won beide duels en zou uiteindelijk groepswinnaar worden. In de kwartfinale tegen Roemenië startte hij opnieuw in de basis, maar werd hij na iets minder dan een uur gewisseld voor Luigi Di Biagio. Italië stond dan al 2-0 voor, wat ook de eindscore werd. Tijdens de rest van het toernooi kwam Conte niet meer aan spelen toe. Italië bereikte uiteindelijk de finale, waarin het na een golden goal verloor van Frankrijk. David Trezeguet, de maker van het beslissende doelpunt, werd na het EK een ploeggenoot van Conte bij Juventus.

Interlands van Antonio Conte voor Vlag van Italië Italië
Datum Wedstrijd Uitslag Competitie Goals
1 27 May 1994 Vlag van Italië ItaliëFinland Vlag van Finland 2–0 Vriendschappelijk
2 09 Jul 1994 Vlag van Italië ItaliëSpanje Vlag van Spanje 2–1 WK-eindronde
3 13 Jul 1994 Vlag van Italië ItaliëBulgarije Vlag van Bulgarije 2–1 WK-eindronde
4 29 Mar 1995 Vlag van Oekraïne OekraïneItalië Vlag van Italië 0–2 EK-kwalificatie
5 26 Apr 1995 Vlag van Litouwen LitouwenItalië Vlag van Italië 0–1 EK-kwalificatie
6 24 Jan 1996 Vlag van Italië ItaliëWales Vlag van Wales 3–0 Vriendschappelijk
7 05 Oct 1996 Vlag van Moldavië MoldaviëItalië Vlag van Italië 1–3 WK-kwalificatie
8 09 Oct 1996 Vlag van Italië ItaliëGeorgië Vlag van Georgië 1–0 WK-kwalificatie
9 27 Mar 1999 Vlag van Denemarken DenemarkenItalië Vlag van Italië 1–2 EK-kwalificatie Goal
10 31 Mar 1999 Vlag van Italië ItaliëWit-Rusland Vlag van Wit-Rusland 1–1 EK-kwalificatie
11 28 Apr 1999 Vlag van Kroatië KroatiëItalië Vlag van Italië 0–0 Vriendschappelijk
12 05 Jun 1999 Vlag van Italië ItaliëWales Vlag van Wales 4–0 EK-kwalificatie
13 09 Jun 1999 Vlag van Zwitserland ZwitserlandItalië Vlag van Italië 0–0 EK-kwalificatie
14 08 Sep 1999 Vlag van Italië ItaliëDenemarken Vlag van Denemarken 2–3 EK-kwalificatie
15 09 Oct 1999 Vlag van Wit-Rusland Wit-RuslandItalië Vlag van Italië 0–0 EK-kwalificatie
16 26 Apr 2000 Vlag van Italië ItaliëPortugal Vlag van Portugal 2–0 Vriendschappelijk
17 03 Jun 2000 Vlag van Noorwegen NoorwegenItalië Vlag van Italië 1–0 Vriendschappelijk
18 11 Jun 2000 Vlag van Turkije TurkijeItalië Vlag van Italië 1–2 EK-eindronde
19 14 Jun 2000 Vlag van België BelgiëItalië Vlag van Italië 0–2 EK-eindronde
20 24 Jun 2000 Vlag van Italië ItaliëRoemenië Vlag van Roemenië 2–0 EK-eindronde

Clubstatistieken

[bewerken | brontekst bewerken]
Club Seizoen Competitie Competitie Beker Europees Overige Totaal
Wed Goals Wed Goals Wed Goals Wed Goals Wed Goals
Vlag van Italië Lecce 1985–86 Serie A 2 0 0 0 0 0 2 0
1986–87 Serie B 0 0 2 0 0 0 2 0
1987–88 3 0 2 0 0 0 5 0
1988–89 Serie A 19 0 2 0 0 0 21 0
1989–90 28 1 1 0 0 0 29 1
1990–91 28 0 3 0 0 0 31 0
1991–92 Serie B 9 0 0 0 0 0 9 0
Vlag van Italië Juventus Serie A 14 0 6 0 0 0 20 0
1992–93 31 2 6 0 10 1 0 0 47 3
1993–94 32 4 1 0 8 0 0 0 41 4
1994–95 23 1 4 0 5 2 0 0 32 3
1995–96 29 5 2 0 9 2 1 0 41 7
1996–97 6 0 1 1 3 0 0 0 10 1
1997–98 28 4 6 1 9 0 1 1 44 6
1998–99 30 4 2 0 6 3 0 0 38 7
1999–00 28 4 2 1 8 2 0 0 38 7
2000–01 21 2 2 1 5 0 0 0 28 3
2001–02 20 1 5 0 4 0 0 0 29 1
2002–03 18 1 2 0 7 0 0 0 27 1
2003–04 16 1 4 0 4 0 0 0 24 1
Totaal 385 30 53 4 78 10 2 1 518 45

Trainerscarrière

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2005 werd Conte de assistent van Luigi De Canio bij Siena. Onder hun leiding eindigde de club in het seizoen 2005/06 op de vijftiende plaats, op tien punten van de degradatiezone. Nadien ging Conte zelf als hoofdcoach aan de slag. In juli 2006 werd hij in de Serie B trainer van Arezzo. De gewezen middenvelder van Juventus kende geen goeie start. Na een reeks slechte resultaten werd hij op 31 oktober 2006 ontslagen.

Arezzo slaagde er na zijn ontslag niet in om vooruitgang te boeken en dus besloot de club om Conte in maart 2007 terug te halen. Ditmaal kende hij een betere start. Arezzo won vijf keer op rij, maar slaagde er desondanks niet in om uit de degradatiezone te geraken. De club kwam uiteindelijk een punt tekort om aan de degradatie naar de Serie C te ontsnappen.

Op 27 september 2007 vond Conte in de Serie B een nieuwe werkgever. Net voor het begin van de terugronde volgde de Italiaan bij Bari zijn landgenoot Giuseppe Materazzi op. Hij loodste Bari uit de degradatiezone naar een veilige plaats in de middenmoot. Een seizoen later ging Bari op dat elan door en werd het kampioen in de Serie B. Na de promotie werd Conte even gelinkt aan zijn ex-club Juventus, maar de Oude Dame koos uiteindelijk voor Ciro Ferrara. Op 23 juni 2009 gingen Bari en Conte uit elkaar.

Op 21 september 2009 werd Conte trainer van Atalanta. Reeds na enkele maanden riepen de supporters omwille van de slechte resultaten om zijn ontslag. Na een thuisnederlaag (0-2) tegen Napoli in januari 2010 moest de politie tussenbeide komen om rellen tussen de twee supportersgroepen te voorkomen. Een dag later bood Conte zijn ontslag aan.

In 2010 degradeerde Siena naar de Serie B. Conte werd op 9 mei 2010 voorgesteld als de nieuwe hoofdcoach van de club waar hij al eens als assistent had gewerkt. Hij kreeg de opdracht om met Siena zo snel mogelijk naar de hoogste divisie te promoveren. Angelo Alessio, die net als hij een oud-speler van Juventus was, werd zijn assistent. Het duo leidde Siena naar de tweede plaats, waardoor het rechtstreeks naar de Serie A promoveerde. Na het seizoen werd Conte tweede in de verkiezing van de Albo Panchina d'Oro.

Na het seizoen 2010/11 nam Juventus afscheid van trainer Luigi Delneri en werd Conte door sportief directeur Giuseppe Marotta aangetrokken als nieuwe hoofdcoach. Ook assistent Angelo Alessio maakte de overstap naar Turijn.

Conte kreeg een getalenteerde spelersgroep bestaande uit Andrea Pirlo, Arturo Vidal, Luca Toni, Mirko Vučinić en oud-ploeggenoten Alessandro Del Piero en Gianluigi Buffon onder zijn hoede. Zijn eerste seizoen was meteen een groot succes. Juventus werd voor het eerst sinds 2003 Italiaans kampioen. De club verloor geen enkele wedstrijd en incasseerde slechts twintig doelpunten. Zijn elftal bereikte ook de bekerfinale, maar verloor daarin met 2-0 van Napoli.

In de zomer van 2012 nam Juventus afscheid van clubicoon Del Piero en trok het onder meer de Fransmannen Paul Pogba en Nicolas Anelka aan. Onder leiding van Conte groeide de middenvelder Pogba uit tot een van de grootste talenten in Europa.

Op 10 augustus 2012 raakte bekend dat Conte tien maanden geschorst zou worden. De trainer zou op de hoogte geweest zijn van de omgekochte wedstrijden Novara-Siena en AlbinoLeffe-Siena, maar dat niet hebben aangegeven. Zijn straf werd uiteindelijk ingekort tot vier maanden en eindigde daardoor al op 6 december 2012. Ook zijn assistent Alessio werd geschorst door de Italiaanse bond.

Juventus won in zowel 2013 als 2014 de landstitel, maar slaagde er niet in om in Europa mee te strijden om de hoofdprijzen. In het seizoen 2013/14 belandde Juventus na een uitschakeling in de groepsfase van de UEFA Champions League in de UEFA Europa League. Het was voor de Italiaanse club een uitgelezen kans om een Europese trofee te veroveren, want de finale van de Europa League vond plaats in het eigen Juventus Stadium. Het elftal van Conte werd echter in de halve finale uitgeschakeld door Benfica. Op 15 juli 2014 stapte Conte op als coach van Juventus.

Bondscoach Italië

[bewerken | brontekst bewerken]

Op 14 augustus 2014, na het ontslag van Cesare Prandelli, werd Conte aangesteld als bondscoach van Italië.[5] In zijn eerste wedstrijd won hij met 2–0 van Nederland dankzij doelpunten van Ciro Immobile en Daniele De Rossi. Daarna kwalificeerde hij zich met Italië voor het Europees kampioenschap 2016, waar hij twee van de drie groepswedstrijden won: 2-0 tegen België en 1-0 tegen Zweden. In de achtste finales schakelde zijn ploeg titelverdediger Spanje uit, waarna Italië op 2 juli in de kwartfinale na strafschoppen verloor van regerend wereldkampioen Duitsland. Conte werd opgevolgd als bondscoach door Giampiero Ventura.

Interlands Vlag van Italië Italië onder leiding van Antonio Conte
Datum Wedstrijd Uitslag Competitie
1 4 september 2014 Vlag van Italië ItaliëNederland Vlag van Nederland 2 – 0 Oefeninterland
2 9 september 2014 Vlag van Noorwegen NoorwegenItalië Vlag van Italië 0 – 2 EK-kwalificatie
3 10 oktober 2014 Vlag van Italië ItaliëAzerbeidzjan Vlag van Azerbeidzjan 2 – 1 EK-kwalificatie
4 13 oktober 2014 Vlag van Malta MaltaItalië Vlag van Italië 0 – 1 EK-kwalificatie
5 16 november 2014 Vlag van Italië ItaliëKroatië Vlag van Kroatië 1 – 1 EK-kwalificatie
6 18 november 2014 Vlag van Italië ItaliëAlbanië Vlag van Albanië 1 – 0 Oefeninterland
7 28 maart 2015 Vlag van Bulgarije BulgarijeItalië Vlag van Italië 2 – 2 EK-kwalificatie
8 31 maart 2015 Vlag van Italië ItaliëEngeland Vlag van Engeland 1 – 1 Oefeninterland
9 12 juni 2015 Vlag van Kroatië KroatiëItalië Vlag van Italië 1 – 1 EK-kwalificatie
10 16 juni 2015 Vlag van Italië ItaliëPortugal Vlag van Portugal 0 – 1 Oefeninterland
11 3 september 2015 Vlag van Italië ItaliëMalta Vlag van Malta 1 – 0 EK-kwalificatie
12 6 september 2015 Vlag van Italië ItaliëBulgarije Vlag van Bulgarije 1 – 0 EK-kwalificatie
13 10 oktober 2015 Vlag van Azerbeidzjan AzerbeidzjanItalië Vlag van Italië 1 – 3 EK-kwalificatie
14 13 oktober 2015 Vlag van Italië ItaliëNoorwegen Vlag van Noorwegen 2 – 1 EK-kwalificatie
15 13 november 2015 Vlag van België BelgiëItalië Vlag van Italië 3 – 1 Oefeninterland
16 17 november 2015 Vlag van Italië ItaliëRoemenië Vlag van Roemenië 2 – 2 Oefeninterland
17 24 maart 2016 Vlag van Italië ItaliëSpanje Vlag van Spanje 1 – 1 Oefeninterland
18 29 maart 2016 Vlag van Duitsland DuitslandItalië Vlag van Italië 4 – 1 Oefeninterland
19 29 mei 2016 Vlag van Italië ItaliëSchotland Vlag van Schotland 1 – 0 Oefeninterland
20 6 juni 2016 Vlag van Italië ItaliëFinland Vlag van Finland 2 – 0 Oefeninterland
21 14 juni 2016 Vlag van België BelgiëItalië Vlag van Italië 0 – 2 EK-eindronde
22 17 juni 2016 Vlag van Italië ItaliëZweden Vlag van Zweden 1 – 0 EK-eindronde
23 22 juni 2016 Vlag van Italië ItaliëIerland Vlag van Ierland 0 – 1 EK-eindronde
24 27 juni 2016 Vlag van Italië ItaliëSpanje Vlag van Spanje 2 – 0 EK-eindronde
25 2 juli 2016 Vlag van Duitsland DuitslandItalië Vlag van Italië 1 – 1 EK-eindronde

Op 4 april 2016 maakte Chelsea bekend dat Conte met ingang van het seizoen 2016/17 de manager zou worden van de club uit Londen. Hij volgde Guus Hiddink op bij The Blues na het EK 2016 in Frankrijk. Hij tekende een contract voor drie jaar. Conte moest Chelsea terug naar de top brengen na het rampseizoen 2015/16, waarin de op dat moment regerend landskampioen afscheid had genomen van José Mourinho en enige tijd in degradatienood verkeerde. In dezelfde periode eiste het parket van Cremona een voorwaardelijke celstraf van zes maanden en een boete van 8.000 euro voor matchfixing. Conte zou als trainer van tweedeklasser Siena in het seizoen 2010/11 op de hoogte geweest zijn van een vervalste wedstrijd op het veld van AlbinoLeffe, maar liet dat niet weten aan de voetbalbond. Voor dat vergrijp kreeg hij in 2012 al een schorsing van tien maanden opgelegd. Die straf werd in beroep tot vier maanden teruggebracht.[6] In zijn eerste seizoen leidde hij de club uit Londen naar de zesde landstitel uit de geschiedenis. Die werd officieel behaald op vrijdag 12 mei 2017, toen invaller Michy Batshuayi de enige treffer voor zijn rekening nam in de uitwedstrijd tegen West Bromwich Albion.

Na afloop van die wedstrijd roemde hij vooral de veerkracht van de hele club.[7]

Je moet niet vergeten dat het vorig seizoen erg slecht ging. Voor de club, de spelers en de fans. Om dan een jaar later deze triomf te vieren, in een competitie met grote teams, geweldige spelers en geweldige managers, is fantastisch. De club had veel vertrouwen in mij, het is voor mij dan ook heel belangrijk dat ik de club op deze manier heb terug kunnen betalen.

Volgens Conte was de 3-0 nederlaag bij stadgenoot Arsenal op 24 september het omslagpunt. Hij stapte daarna over op een 3-4-3-systeem, waarna de resultaten volgden: onder Conte won Chelsea dertien competitieduels op rij.

In het daaropvolgende seizoen 2017/18 begon Conte met een nederlaag op eigen veld: Burnley was op 12 augustus met 3-2 te sterk, onder mee door twee goals van aanvaller Sam Vokes. Chelsea moest genoegen nemen met een plaats in de schaduw van het oppermachtige Manchester City van trainer-coach Pep Guardiola. Conte zelf belandde in een verbale oorlog met zijn collega van Manchester United, José Mourinho[8] De Italiaanse manager reageerde op 6 januari venijnig op Mourinho's opmerkingen van een dag eerder. Conte noemde zijn Portugese collega onder meer een "miezerig mannetje" en "nep".

Aanleiding voor de woordenstrijd was de opmerking van Mourinho dat hij zich, in tegenstelling tot enkele collega's, niet als "een clown langs de lijn" gedraagt. Hij noemde geen namen, maar doelde op Conte en Jürgen Klopp (Liverpool). Conte riep daarop wat oude uitbarstingen van Mourinho in herinnering en betichtte de Portugees van "seniele dementie". Mourinho reageerde met de opmerking dat hij weliswaar fouten heeft gemaakt in het verleden, maar nooit is veroordeeld voor matchfixing. Dat viel verkeerd bij Conte, die in zijn periode bij Siena verzuimd zou hebben om melding te maken van matchfixing. De trainer werd geschorst, maar later vrijgesproken. "Als je iemand probeert te kwetsen, terwijl je weet dat de rechtbank me onschuldig heeft verklaard, dan ben je een miezerig mannetje", zei Conte. "Maar we kennen hem, dit is niet de eerste keer dat hij zoiets doet."

Conte eindigde met Chelsea op de vijfde plaats in het seizoen 2017/18, waardoor de titelverdediger plaatsing misliep voor de UEFA Champions League. Wel won de Italiaanse oefenmeester de FA Cup dat seizoen. Zijn ploeg was op zaterdag 19 mei 2018 in het Wembley Stadium met 1-0 te sterk voor Manchester United. Het enige doelpunt in die wedstrijd kwam op naam van Eden Hazard. De Belg, bezig aan zijn driehonderdste officiële wedstrijd voor Chelsea, schoot raak vanaf de strafschopstip, waardoor de ploeg van Conte voor de achtste keer in de clubgeschiedenis de FA Cup veroverde. De club uit Londen domineerde de eerste helft en kwam na 22 minuten aan de leiding, nadat Hazard zelf was gevloerd door verdediger Phil Jones.[9] Op 12 juli werd Conte door een slecht voorgaand seizoen ontslagen door het bestuur.

Internazionale Milano

[bewerken | brontekst bewerken]

Met Inter won Conte de Serie A (2020-2021), de negentiende landstitel van deze ploeg. Inter was ook de eerste ploeg die de landstitel won, na de negen jaar durende overheersing van Juventus. Op 26 mei maakte Inter bekend dat ze (omwille van financiële problemen) afscheid namen van Antonio Conte.[10]

Tottenham Hotspur

[bewerken | brontekst bewerken]

Begin november 2021 werd Conte aangesteld door Tottenham Hotspur als hoofdtrainer ter vervanging van de ontslagen Nuno Espírito Santo, waar hij een contract tekende tot 2023. Zijn debuutwedstrijd was tegen Vitesse in de UEFA Conference League.[11] Op 27 maart 2023 werd bekendgemaakt dat de samenwerking tussen Conte en Tottenham Hotspur in onderling overleg werd beëindigd.[12]

Antonio Conte won in 2013 de Globe Soccer Award voor beste trainer.

Als speler

Vlag van Italië Juventus

Als trainer

Vlag van Italië Bari
Vlag van Italië Juventus
Vlag van Engeland Chelsea
Vlag van Italië Internazionale

Individueel