Przejdź do zawartości

Antoni Brzeżańczyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Brzeżańczyk
Ilustracja
Antoni Brzeżańczyk (1975)
Data urodzenia

9 stycznia 1919

Data i miejsce śmierci

26 maja 1987
Wiedeń

Obywatelstwo

polskie

Wzrost

178 cm

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
Tarnów
Łagiewnianka Kraków
Podgórze Kraków
Kabel Kraków
Strzelecka Poznań
Trzemeszno
Pogoń Mogilno
1947 Dąb Poznań
1950 Lechia Gdańsk
1951 Budowlani Opole
1951 Budowlani Chorzów
1951–1953 Kolejarz Poznań 25 (4)
1953–1956 Stal Mielec
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1954–1956 Stal Mielec
1956–1957 Polonia Bydgoszcz
1957–1958 Zawisza Bydgoszcz
1958 Resovia
1959–1960 Stal Mielec
1961–1962 Warta Poznań
1964–1966 Polska U-19
1965–1966 Odra Opole
1966 Polska
1967–1968 Olimpia Poznań
1968–1969 Odra Opole
1969–1971 Zagłębie Wałbrzych
1971–1972 Górnik Zabrze
1972–1973 Zagłębie Sosnowiec
1973–1974 Polonia Bytom
1974–1975 Wisłoka Dębica
1975–1976 Feyenoord
1976–1977 Rapid Wiedeń
1978 Admira Wiedeń
1978–1979 AÓ Iraklís
1979–1980 PAOK FC (asystent)
1982–1983 FC Sankt Veit
1983–1984 Wiener SC
1984–1985 SV Breitensee
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Antoni Brzeżańczyk[a][1] (ur. 9 stycznia 1919[b], zm. 26 maja 1987 w Wiedniu) – polski piłkarz i trener.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Antoni Brzeżańczyk był wychowankiem Podgórza Kraków. Podczas swojej kariery piłkarskiej grał w takich klubach jak: Pogoń Mogilno[2], Dąb Poznań, Lechia Gdańsk, Odra Opole, AKS Chorzów, Lech Poznań, Stal Mielec, gdzie był również grającym trenerem.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Antoni Brzeżańczyk po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem. W 1954 roku ukończył kurs trenerski w Krakowie. Pierwszym klubem w karierze trenerskiej był Stal Mielec, gdzie był grającym trenerem i doprowadził klub do awansu do III ligi i II ligi. Następnie był trenerem Polonii Bydgoszcz, Zawiszy Bydgoszcz i Resovii Rzeszów. Potem wrócił do Mielca, z którym w 1960 roku uzyskał historyczny awans do ekstraklasy.

Po odejściu ze Stali na krótko wrócił do Poznania, gdzie w 1961 roku podjął pracę z Wartą Poznań. Później nastąpiła prawdziwa trenerska karuzela w jego życiu – GKS Katowice, Olimpia Poznań, Odra Opole.

W latach 1964–1965 był trenerem młodzieżowej reprezentacji Polski, a w 1966 roku został selekcjonerem seniorskiej reprezentacji, prowadząc ją w dziewięciu meczach. Początkowo pracował samodzielnie, od września tworzył selekcjonerski tercet wspólnie z Kazimierzem Górskim i Klemensem Nowakiem[3]. Selekcjonerski debiut Brzeżańczyka miał miejsce na chorzowskim Stadionie Śląskim, a 3 maja 1966 rywalem byli Węgrzy (remis 1:1). Ostatnim meczem, w którym znalazł się na ławce trenerskiej, był rozegrany 22 października 1966 na paryskim Parc des Princes mecz eliminacji Mistrzostw Europy przeciwko trójkolorowym (przegrana 1:2). Łącznie, bilans Antoniego Brzeżańczyka w trakcie jego niespełna półrocznej pracy z reprezentacją Polski, wynosi jedno zwycięstwo (4:0 z Luksemburgiem), trzy remisy oraz pięć porażek. Warto wspomnieć, że w czerwcu 1966 biało-czerwoni udali się na pierwsze w historii południowoamerykańskie tournee, podczas którego rozegrali dwa mecze przeciwko Brazylijczykom (przegrane 1:4 i 1:2) oraz jeden z reprezentacją Argentyny (remis 1:1). Cennym sprawdzianem drużyny prowadzonej przez Brzeżańczyka był mecz z przygotowującą się do Mistrzostw Świata reprezentacją Anglii. 5 lipca 1966 w Chorzowie goście wygrali 1:0 po golu Rogera Hunta, a już 25 dni później celebrowali na londyńskim Wembley zdobycie trofeum mistrzowskiego[4].

W 1969 roku został trenerem Zagłębia Wałbrzych, z którym zajął 3. miejsce w ekstraklasie w sezonie 1970/1971. W sezonie 1971/1972 został trenerem Górnika Zabrze z którym zdobył swoje jedyne mistrzostwo Polski i Puchar Polski. Następnymi klubami w jego karierze były: Zagłębie Sosnowiec, Polonia Bytom i Wisłoka Dębica.

Później wyjechał za granicę i był jednym z niewielu polskich trenerów, którzy odnosili sukcesy zawodowe na Zachodzie. Na początku kwietnia 1975 na własną prośbę rozwiązał umowę z Wisłoką Dębica i w tym samym miesiącu został trenerem holenderskiego Feyenoordu[5]. Następnie prowadził: Rapid Wiedeń, Admirę Wiedeń, Iraklis Saloniki[6], PAOK FC, FC Sankt Veit, Wiener SC[7] oraz SV Breitensee.

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Antoni Brzeżańczyk zmarł 26 maja 1987 roku w Wiedniu w wieku 68 lat[8].

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Trenerskie

[edytuj | edytuj kod]

Stal Mielec

Zagłębie Wałbrzych

Górnik Zabrze

Feyenoord Rotterdam

Rapid Wiedeń

  1. Do zakończenia II wojny światowej prawdopodobnie pod innym nazwiskiem.
  2. W oficjalnych powojennych dokumentach w miejscu urodzenia widniał Kraków, jednak nie odnaleziono metryki potwierdzającej to zdarzenie. Nie znaleziono też dokumentów potwierdzających inne potencjalne miejsce narodzin związane z brzmieniem nazwiska – Brzeżany.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Encyklopedia Piłkarska FUJI, LECH POZNAŃ, s. 231, Katowice 2003.
  2. KS POGOŃ MOGILNO – Klub.
  3. Fornalik 45. selekcjonerem reprezentacji Polski.
  4. Andrzej Gowarzewski, Biało-czerwoni. Dzieje piłkarskiej reprezentacji Polski 1921-2018, Katowice 2018, s. 102–106, ISBN 978-83-88232-54-1.
  5. A. Brzeżańczyk trenerem Feyenoordu Rotterdam. „Nowiny-Stadion”, s. 1, nr 15 z 14 kwietnia 1975. 
  6. Greece 1979/80.
  7. Trenerzy austriackich klubów.
  8. Polacy w wiedeńskich klubach. wieninternational.at. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-28)]..

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Gowarzewski, Biało-czerwoni. Dzieje piłkarskiej reprezentacji Polski 1921-2018, Wydawnictwo GiA, Katowice 2018.
  • Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1945-1962). 100 lat prawdziwej historii (3), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017.
  • Józef Witek – Encyklopedia miasta Mielca. Tom 1.
  • Korso, 21 stycznia 2004.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]