Przejdź do zawartości

Bernard Blaut

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bernard Blaut
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Bernard Adolf Blaut

Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1940
Otmęt

Data i miejsce śmierci

19 maja 2007
Warszawa

Wzrost

185 cm

Pozycja

pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
Budowlani Gogolin
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1958–1961 Odra Opole 48 (2[a])
1962–1972 Legia Warszawa 236 (30)
1973–1974 FC Metz 42 (1)
W sumie: 326 (33)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1960–1971 Polska 36 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
Legia Warszawa (młodzież)
1972 Hutnik Warszawa
1974–1976 Jagiellonia Białystok (asystent)
1975–1981 Polska (asystent)
1981–1982 CO Transports
1984–1986 Polska (asystent)
1985 Polska (zastępstwo)
1986–1988 CO Transports
1988–1992 Nadi asz-Szarika
1990 Zjednoczone Emiraty Arabskie
1993–1994 Club Africain
1998–1999 CO Transports
2000 CO Transports
2001 CO Transports
2004 CO Transports
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Grób Bernarda Blauta na Cmentarzu Wolskim

Bernard Adolf Blaut, ps. „Długopis”, „Dziadek” (ur. 3 stycznia 1940 w Otmęcie, zm. 19 maja 2007 w Warszawie) – polski piłkarz, występujący na pozycji pomocnika, reprezentant Polski.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Był zawodnikiem Budowlanych Gogolin, Odry Opole (1958–1961), Legii Warszawa (1962–1972) i FC Metz (FRA) (1973–1974). W Legii rozegrał 12 sezonów (236 meczów, 30 bramek), dwukrotny Mistrz Polski (1969, 1970), dwukrotny zdobywca Pucharu Polski (1964, 1966).

Reprezentant Polski w 36 meczach (w latach 1960–1971), zdobywca trzech bramek – pierwszą zdobył w Szczecinie 4 września 1963 w meczu towarzyskim przeciwko Norwegii, kapitan drużyny zarówno w klubie, jak i reprezentacji. Piłkarz nazywany był często „polskim Nettą”.

Kariera trenerska to praca z młodzieżą Legii Warszawa, Hutniku Warszawa, Jagiellonii. Działacz PZPN. Od połowy 1983 roku do finałów Mistrzostw Świata w Meksyku 1986 asystent trenera reprezentacji Polski Antoniego Piechniczka (w 1985 prowadził Polskę w meczu z Czechosłowacją). Pracował jako trener za granicą – w Tunezji, Zjednoczonych Emiratach Arabskich, od 1990 przez 3 miesiące był trenerem ZEA.

Został pochowany na cmentarzu Wolskim w Warszawie[1].

Starszy brat Zygfryda, także piłkarza, reprezentanta Polski i trenera.

  1. Bez bilansu z sezonu 1959.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stefan Szczepłek. Znicze dla mistrzów. „Skarpa Warszawska”, s. 80, październik 2020. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1945–1962). 100 lat prawdziwej historii (3), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017