Przejdź do zawartości

Douglas XT-30

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Douglas XT-30
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Douglas Aircraft Company

Typ

samolot szkolny

Konstrukcja

metalowa, chowane podwozie, kabina pilotów w układzie tandem

Załoga

2

Dane techniczne
Napęd

1 × Wright R-1300

Moc

800 KM

Wymiary
Rozpiętość

11,07 m

Długość

11,2 m

Masa
Startowa

2721 kg

Osiągi
Prędkość maks.

460 km/h

Prędkość przelotowa

306 km/h

Pułap

9000 m

Dane operacyjne

Douglas XT-30 – projekt samolotu szkolnego do szkolenia zaawansowanego stworzony w 1948 w Douglas Aircraft Company na konkurs rozpisany przez United States Air Force na następcę North American T-6 Texan. Samolot nie wyszedł za fazę projektową, jako że zwycięzcą konkursu został North American T-28 Trojan.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Samolot został zaprojektowany jako następca North American T-6 Texan używanego go szkolenia zaawansowanego i stanął do konkursu wraz z zaprojektowanym z tym samym czasie North American T-28 Trojan[1]. Na następcę Texana został wybrany Trojan, a nie konstrukcja Douglasa z powodu jej stosunkowo dużej złożoności[1] niemniej USAF zainteresował się projektem Douglasa na tyle, że zamówiono pełnoskalową makietę samolotu[2]. Nie wybudowano żadnego egzemplarza tego samolotu[1].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Douglas XT-30 był dwumiejscowym, jednosilnikowym dolnopłatem o konstrukcji metalowej. Silnik znajdował się w środkowej części kadłuba za kabiną pilotów i napędzał trójpłatowe śmigło poprzez wał napędowy. Kabina pilotów mieściła instruktora i ucznia w układzie tandem, z miejscem instruktora w tylnej, a ucznia w przedniej części kabiny[1]. Samolot miał chowane podwozie z kołem przednim[3].

Umiejscowienie silnika w środkowej części kadłuba nadawało samolotowi pewne cechy pilotażowe podobne do samolotu odrzutowego, kabina pilotów znajdowała się bardzo blisko nosa samolotu i dawała zarówno uczniowi jak i instruktorowi znakomitą widoczność[4]. Według projektantów Douglasa takie umiejscowienie silnika ułatwiało także jego serwisowanie[5].

Samolot miał mierzyć 11,2 m długości, rozpiętość skrzydeł miała wynosić 11,07 m. Masa startowa miała wynosić 2721 kg. Teoretycznie wyliczona prędkość maksymalna miała wynosić 460 km/h, a prędkość przelotowa 306 km/h. Przy prędkości przelotowej samolot mógł się utrzymywać w powietrzu przez 6,5 godziny[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e R. Francillon: McDonnell Douglas Aircraft Since 1920. s. 609.
  2. Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 798, 1949-12-22. 
  3. Patent number: D157846. Google Patents, 1950-03-28. [dostęp 2012-07-25]. (ang.).
  4. Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 799, 1949-12-22. 
  5. Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 800, 1949-12-22. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 798-800, 1949-12-22. 
  • René J. Francillon: McDonnell Douglas Aircraft Since 1920, vol. 1. Annapolis: Naval Institute Press, 1988. ISBN 0-87021-428-4.