Przejdź do zawartości

Granatnik Typ 10

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Typ 10
Ilustracja
Taishō 10-Shiki
Państwo

 Japonia

Rodzaj

granatnik

Dane techniczne
Kaliber

50 mm

Wymiary
Długość

525 mm

Długość lufy

240 mm

Masa
broni

2, 6 kg

Inne
Szybkostrzelność praktyczna

15-25

Zasięg maks.

175 m

Zasięg skuteczny

65 m

Granatnik Typ 10 (Taishō 10-Shiki) (jap. 十年式擲弾筒 jūnen-shiki tekidan-tō)japoński granatnik wprowadzony do uzbrojenia w 1921 roku (10 roku okresu Taishō), używany w czasie II wojny światowej.

Prosty, gładkolufowy granatnik o niewielkim zasięgu (maks. 175 m). Odległość strzelania regulowano zaworem gazowym, który zmniejszał ciśnienie w lufie. Broń nie była wyposażona w żadne przyrządy optyczne, ani dwójnóg; jej podstawową zaletą była mała masa. Po wprowadzeniu na wyposażenie granatnika Typ 89 używany częściej do miotania granatów dymnych[1].

Granatnik (podobnie jak jego następca, Typ 89) był wyposażony w małą płytę oporową w postaci wygiętej blachy, która wyglądała, jakby można było ją oprzeć na udzie. Wśród alianckich żołnierzy rozpowszechniła się nazwa „moździerz kolanowy” (ang. knee mortar) i prawdopodobnie wielu, którzy próbowali w ten sposób posłużyć się zdobyczną bronią, skończyło ze złamaną odrzutem kością udową[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Chris Bishop (red.): The Encyclopedia of Weapons of World War II. New York: Barnes & Noble, 1998, s. 201. ISBN 0-7607-1022-8.