Przejdź do zawartości

Grawiton

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Diagram oddziaływań cząstek elementarnych, zawierający hipotetyczny grawiton (oznaczony symbolem G)

Grawiton – hipotetyczna cząstka elementarna, która nie ma masy ani ładunku elektrycznego i przenosi oddziaływanie grawitacyjne[1].

Teoria grawitonu jest podstawą różnych kwantowych teorii grawitacji, będących wersją kwantowej teorii pola, ale nie modelu standardowego.

Własności

[edytuj | edytuj kod]

Grawiton jest bozonem. Ma spin równy 2[2], co oznacza, że jest opisywany tensorem drugiego rzędu (macierzą). Tensor drugiego rzędu ma w przestrzeni czterowymiarowej 16 składowych, jednak macierz grawitonu jest symetryczna, stąd pozostaje niezależnych 10 składowych. Gdyby grawiton był masowy, to jego macierz miałaby 5 stanów własnych. Jednak jest bezmasowy, stąd ma tylko dwa stany własne, analogiczne do stanów polaryzacyjnych światła. O ile jednak światło składa się z fotonów o spinie 1 i jego standardowe stany polaryzacyjne (pionowy i poziomy) przechodzą w siebie po obrocie o 90°, to polaryzację grawitonu wystarczy obrócić o 45°. Polaryzacje te oznacza się symbolami „” i „”.

Grawiton jest kwantem pola grawitacyjnego. W teorii względności pole to jest tożsame z tensorem metrycznym, można więc interpretować grawiton jako „zmarszczkę” czasoprzestrzeni. W Teorii grawitacji kwantowej grawiton jest bozonem cechowania, co oznacza, że oddziaływanie grawitacyjne polega na wymianie wirtualnych grawitonów. Grawitony mogą oddziaływać same ze sobą, stąd równania grawitacji są nieliniowe.

Grawiton jest identyczny ze swoją antycząstką (podobnie jak np. foton).

Zgodnie z teorią supersymetrii grawiton powinien mieć partnera o spinie Cząstka ta jest fermionem i nosi nazwę grawitino.

Ze standardowej teorii względności wynika, że grawiton ma masę 0. Istnieją jednak proste rozszerzenia tej teorii, gdzie obok grawitonów bezmasowych istnieją także masywne.

Ponieważ grawitacja jest bardzo słabym oddziaływaniem, prowadzi się eksperymenty mające rejestrować fale grawitacyjne, które można rozumieć jako superpozycję ogromnej ilości ‘pojedynczych’ cząstek.

Grawiton oznacza się symbolem G.

Obserwacja eksperymentalna

[edytuj | edytuj kod]

Nie istnieje żadne prawo fizyczne, z którego wynikałoby, iż wykrycie grawitonu jest niemożliwe, jednak jest to niemożliwe w praktyce. Np. szacuje się, że detektor o masie Jowisza, umieszczony na niskiej orbicie gwiazdy neutronowej, działający ze 100% sprawnością byłby zdolny do wykrycia 1 grawitonu w ciągu 10 lat[3].

Kolejnym problemem jest ekranowanie od szumu tła. Podstawowe dwa źródła szumu, to promieniowanie kosmiczne oraz neutrina. Przekrój czynny dla interakcji neutrin z materią jest dwadzieścia rzędów wielkości większy niż przekrój czynny grawito-elektryczny. Osłona detektora w takim przypadku powinna być grubsza niż średnia droga swobodna dla neutrin, co dla materiałów o zwykłej gęstości oznacza grubość lat świetlnych. Taka osłona zapadłaby się w czarną dziurę.

Zjawiska z udziałem grawitonów

[edytuj | edytuj kod]

Grawitacja

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Grawitacja.

Grawitacja jest najsłabszym ze znanych oddziaływań. Ładunek grawitacyjny (czyli masa) jest dodatni dla każdej znanej formy materii. Istnieją rozwiązania teorii względności (np. opisujące tunele czasoprzestrzenne), z których wynika masa ujemna, jednak nie jest pewne, czy są one fizycznie możliwe. Cząstki wirtualne mogą mieć masę ujemną, jednak nie są to cząstki fizyczne, a jedynie obiekty matematyczne. Ujemną masę mają cząstki wirtualne, które powodują odpychanie obiektów, dodatnią te, które powodują przyciąganie.

Grawitony mogą oddziaływać same ze sobą również za pomocą grawitonów. Grawitony „drugiego rzędu” również oddziałują ze sobą i tak w nieskończoność. Ten fakt powoduje, że równania ogólnej teorii względnościnieliniowe. Nie da się także obliczyć siły grawitacji przy pomocy rachunku zaburzeń, gdyż wymagałoby to np. istnienia makroskopowej funkcji falowej. Jest to przyczyną, dla której nie udało się dotąd stworzyć kwantowej teorii grawitacji.

Fale grawitacyjne

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Fala grawitacyjna.

Fale grawitacyjne, których nośnikami byłyby bozony, mogłyby być interpretowane jako spójny stan (kondensat Bosego-Einsteina) grawitonów, tak jak fale elektromagnetyczne jako spójny stan fotonów. Projekty mające na celu doświadczalne odkrycie fal grawitacyjnych, takie jak LIGO i VIRGO, zostały rozpoczęte w XXI wieku[4].

Fala grawitacyjna, tak jak sama grawitacja, jest odkształceniem czasoprzestrzeni i w myśl współczesnych teorii nie istnieje żaden materiał ani proces, który mógłby ekranować zmiany potencjału grawitacyjnego źródła. Z tego powodu fale grawitacyjne są obiecującym obiektem badania początkowych etapów Wszechświata, podobnie jak mikrofalowe promieniowanie tła. Promieniowanie mikrofalowe niesie informację o Wszechświecie w wieku ok. 300 000 lat; wcześniej materia była zbyt gęsta i fale elektromagnetyczne ulegały rozproszeniu. Fale grawitacyjne nie mają tego ograniczenia i mogą nieść informację o wcześniejszych czasach.

Według jednej z hipotez każdy ruch przyspieszony dowolnego ciała powoduje emisję grawitonów. Efekt ten jednak nie jest zauważalny w typowych sytuacjach ze względu na zbyt małą energię emitowanego grawitonu. Istnienie fal grawitacyjnych można potwierdzić, dopiero gdy zaobserwuje się ruch w wystarczająco silnym potencjale grawitacyjnym, np. w przypadku dwóch blisko okrążających się gwiazd neutronowych. Obserwuje się wtedy zmniejszanie okresu obiegu ciał, powodowane emisją grawitonów. Zjawisko nie ma wyjaśnienia w fizyce klasycznej (część energii jest zabierana przez grawitony). Efekt taki zaobserwowano w latach 80. XX wieku w układzie podwójnym pulsarów PSR B1913+16, nazywanym „marzeniem Einsteina”.

Pomiary fal grawitacyjnych polegają na pomiarze zmian odległości punktów detektora. Przykładem jest eksperyment, w którym trzy laboratoria są umiejscowione w wierzchołkach prostokątnego trójkąta równoramiennego i oddalone o kilka kilometrów, żeby fala grawitacyjna spowodowała mierzalne odchylenie. Do pomiaru odległości między laboratoriami stosuje się wiązkę laserową. Zmiany odległości między laboratoriami mogą być interpretowane jako pomiar amplitudy fali grawitacyjnej, zaś różnice odległości byłyby rzędu ułamka nanometrów. Typowa fala grawitacyjna (pochodząca od pary krążących wokół siebie obiektów) spowoduje na Ziemi odkształcenie pływowe (skrócenie jednego boku trójkąta i wydłużenie drugiego). Taka fala jest najłatwiejsza do rejestracji, chociaż inne fale, zmniejszające lub powiększające całą Ziemię we wszystkich kierunkach, również są możliwe.

Grawiton a czarne dziury

[edytuj | edytuj kod]

Pełny opis interakcji czarnych dziur i grawitonów mogłaby dać teoria kwantowej grawitacji, której obecnie nie udało się stworzyć. We wrześniu 2015 roku naukowcy projektu LIGO wykryli, a w lutym 2016 ogłosili istnienie fal grawitacyjnych. Ich emisja miała miejsce podczas połączenia dwóch czarnych dziur[5][6][7]. Najpopularniejsza teoria przewiduje istnienie mechanizmu podobnego do parowania czarnych dziur, w taki sposób, że pary wirtualnych grawitonów miałyby się pojawiać poza horyzontem zdarzeń, a następnie jeden z nich wpadałby do jednej dziury, a drugi do drugiej. Taki proces, w myśl teorii pól kwantowych, wystarcza do zaistnienia oddziaływania grawitacyjnego pomiędzy czarnymi dziurami.

Grawitony a prawo powszechnego ciążenia i mechanika kwantowa

[edytuj | edytuj kod]

Istnienie grawitonu można naiwnie przewidzieć, tłumacząc prawo powszechnego ciążenia jako efekt zderzeń hipotetycznych cząstek kwantowych o dodatniej energii, ale przekazujących w wyniku zderzenia dziwny ujemny pęd, tzn. cząstek o ujemnej masie bezwładnej, powodujących w zderzeniach nieelastycznych reakcje odwrotną niż normalnie, tzn. wywołujących ujemne ciśnienie (przyciąganie, a nie odpychanie). Siła grawitacji od dużej masy-źródła na masę próbną w odległości wyraża się wzorem

Ponieważ siła grawitacji maleje z położeniem jak sugeruje to absorpcje cząstek przez masę z całkowitego strumienia przecinającego powierzchnię sfery Zapisując masę jako

gdzie to przekrój masy próbnej jej gęstość, a jej długość, czyli długość drogi swobodnej pochłanianego grawitonu, i zakładając, że masa grawitacyjna „paruje” bardzo wolno wykładniczo zgodnie ze wzorem Einsteina, emitując grawitony, tzn.

możemy zapisać wtedy prawo grawitacji jako absorpcje strumienia pędu:

gdzie zgodnie ze wzorem Einsteina

a jest na razie nieznanym współczynnikiem przekazu pędu.

Ponieważ grawitony mają być kwantami jak fotony, z drugiej strony mamy

gdzie jest liczbą emitowanych w czasie grawitonów.

Otrzymujemy

Porównując z powrotem z prawem powszechnego ciążenia, otrzymujemy

Zakładając ponadto

emisja grawitonów następuje z gigantyczną połową tzw. częstości Zitterbewegung znanej z równania Diraca i której działanie wyrównane jest znikomą wartością stałej sprzężenia wchodzącej do przekroju czynnego:

Na przykład częstość ta dla Ziemi o masie wynosi grawitonów na sekundę.

Znaczy to, że wobec słabości grawitacji grawitony mają prawie zerową masę i energię. Oczywiście ponieważ masy grawitacyjne wydają się być stałe zarówno jak i są tu niemierzalnie małe. Jak widać zgodnie z tą teorią grawitacja pomiędzy ciałami stopniowo słabnie, jednak dzieje się to niemierzalnie wolno.

W szczególności, definiując całkowity przekrój czynny na wychwyt grawitonu jako takie że

otrzymujemy dla najcięższej cząstki elementarnej normalnej materii neutronu

jeśli tylko oszacujemy przez odwrotność wieku wszechświata, tzn. przekrój rzędu jego przekroju geometrycznego

Odwrotnie jeśli założymy natomiast, że przekrój czynny na wychwyt grawitonu przez neutron (lub proton) jest równy jego „widzianej” powierzchni bocznej ze znanym promieniem neutronu tzn.

i

gdzie:

to prawdopodobieństwo nieelastycznego pochłonięcia grawitonu przez neutron (proton),

jest równe 1, tzn. grawiton zawsze zostaje pochłonięty przez neutron, jeśli tylko w niego uderzy.

Otrzymujemy szacowanie na prędkość rozpadu grawitonowego masy:

tzn. około 1 na jedną tysięczną wieku wszechświata (około 1 na 10 milionów lat) i na energię (masę) grawitonu

gdzie:

to tzw. stała kosmologiczna (wartość teoretyczna).

Wzór ten wyraża masę relatywistyczną w ruchu z prędkością równą (masa spoczynkowa 0) lub mniejszą od i jest górną granicą szacowania masy spoczynkowej[8][9].

Jak widać związek ten jest w pewnym sensie symetryczny, jeśli zapisać go jako:

gdzie:

Jeśli z symetrii tego związku zinterpretujemy też jako promień geometryczny grawitonu i założymy, że grawiton jest w stanie spoczynku zbudowany z materii o podobnej gęstości jak proton czy neutron, uzyskamy szacowanie na masę spoczynkową:

Z odwrócenia wzoru Einsteina na masę relatywistyczną:

wynika, że grawitony o tak małej masie poruszają się z prędkością nierozróżnialnie bliską

Dotychczasowe doświadczenia szacują masę grawitonu na mniejszą niż [10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Grawiton, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-30].
  2. Hawking 2003 ↓, s. 108.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Tony Rothman, Stephen Boughn, Can gravitons be detected?, „Foundations of Physics”, 36, 2006, s. 1801–1825, DOI10.1007/s10701-006-9081-9, arXiv:gr-qc/0601043v3.
  4. B.P. Abbott et al.. Observation of Gravitational Waves from Binary Black Hole Merger. „Phys. Rev. Lett.”. 116 (6), s. 061102, 2016-02-12. DOI: 10.1103/PhysRevLett.116.061102. 
  5. Ludwika Tomala, Przełomowe odkrycie: zaobserwowano na Ziemi zmarszczki czasoprzestrzeni [online], PAP Nauka w Polsce, 12 lutego 2016 [dostęp 2017-01-07].
  6. Mariusz Błoński, Potwierdzono odkrycie fal grawitacyjnych [online], Kopalnia Wiedzy, 11 lutego 2016 [dostęp 2017-01-07].
  7. Pallab Ghosh, Einstein’s gravitational waves ‘seen’ from black holes [online], BBC, 11 lutego 2016 [dostęp 2017-01-07] (ang.).
  8. Albert S. Goldhaber, Michael Martin Nieto. Mass of the graviton. „Phys. Rev. D”. 9 (4), s. 1119–1121, 1974-02-15. DOI: 10.1103/PhysRevD.9.1119. 
  9. James F. Woodward, Ronald J. Crowley, Wolfgang Yourgrau. Mach’s principle and the rest mass of the graviton. „Phys. Rev. D”. 11 (6), s. 1371–1374, 2006-03-15. DOI: 10.1103/PhysRevD.11.1371. 
  10. Abbott B.P. et al. GW170104: Observation of a 50-Solar-Mass Binary Black Hole Coalescence at Redshift 0.2. „Physical Review Letters”. 118 (22), s. 221101, 2017-06-01. DOI: 10.1103/PhysRevLett.118.221101. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]