Przejdź do zawartości

James Blake (tenisista)

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
James Blake
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

28 grudnia 1979
Yonkers

Wzrost

185 cm

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1999

Zakończenie kariery

sierpień 2013

Trener

Brian Barker (1999–2009)
Kelly Jones (2009–2011)

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

10

Najwyżej w rankingu

4 (20 listopada 2006)

Australian Open

QF (2008)

Roland Garros

3R (2006)

Wimbledon

3R (2006, 2007)

US Open

QF (2005, 2006)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

7

Najwyżej w rankingu

31 (31 marca 2003)

Australian Open

QF (2005)

Roland Garros

2R (2002)

Wimbledon

SF (2009)

US Open

2R (2001, 2002)

Strona internetowa

James Riley Blake (ur. 28 grudnia 1979 w Yonkers) – amerykański tenisista specjalizujący się w grze na nawierzchni twardej, olimpijczyk.

Jako tenisista zawodowy startował od 1999 roku, a rok później, po wygraniu dwóch turniejów niższej rangi, z cyklu ATP Challenger Tour, uzyskał tytuł „debiutanta sezonu”. Ostatni mecz w karierze w grze pojedynczej zagrał dnia 28 sierpnia 2013 roku w spotkaniu I rundy podczas US Open, gdzie przegrał z Ivo Karloviciem 7:6(2), 6:3, 4:6, 6:7(2), 6:7(2).

W całej karierze wygrał 17 turniejów (10 singlowych i 7 deblowych). Pierwsze zwycięstwo w grze pojedynczej odniósł w 2002 roku w Waszyngtonie, a ostatnie w 2007 roku w New Haven.

W latach 2001–2009 reprezentował swój kraj w Pucharze Davisa. W sezonie 2007 zdobył z zespołem tytuł pokonując w finale Rosję. W Pucharze Hopmana zwyciężył dwukrotnie, najpierw w 2003 roku z Sereną Williams, a rok później z Lindsay Davenport.

Jego pierwszym trenerem został Brian Barker, który współpracował z nim do października roku 2009, a zastąpił go Kelly Jones[1].

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Lata juniorskie

[edytuj | edytuj kod]

Najlepszym wynikiem juniorskim Amerykanina jest finał Mistrzostw Stanów (USTA National Closed Championships) z sierpnia 1997 roku. W meczu finałowym przegrał z Peruwiańczykiem Rodolfo Rake 0:6, 6:4, 4:6[2]. W deblu jest ćwierćfinalistą US Open z 1997 roku. Wspólnie z Brianem Vahalym przegrali spotkanie o półfinał z Australijczykami Lleytonem Hewittem i Nathanem Healeyem[2].

Łącznie w singlu rozegrał 15 meczów, z których 9 wygrał, z kolei w deblu zagrał w 9 pojedynkach zwyciężając 5 razy. Najwyżej w juniorskiej klasyfikacji singlowej był na 92. miejscu (31 grudnia 1997), natomiast w zestawieniu deblistów na 231. pozycji (31 grudnia 1997).

Sezony 1999–2001

[edytuj | edytuj kod]

Amerykanin rozpoczął występy w gronie zawodowców w czerwcu 1998 roku, jednak licencję profesjonalisty otrzymał w roku 1999. Na początku roku 1999 wygrał turniej rangi ITF Futures w Orlando (futures F1). Pod koniec czerwca zwyciężył w Kanadzie (F2). W sierpniu zadebiutował w wielkoszlemowym US Open, otrzymując od organizatorów tzw. dziką kartę. W pojedynku I rundy uległ 2:6, 2:6, 1:6 rodakowi Chrisowi Woodruffowi. W listopadzie wygrał dwa turnieje ITF Futures' – (F19) w Haines City oraz (F20) w Clearwater.

Od roku 2000 zaczął regularnie startować w turniejach z serii ATP Challenger Tour, odnosząc triumf we wrześniu w Houston i w połowie listopada w Rancho Mirage.

W roku 2001 Blake doszedł w styczniu do finału imprezy ATP Challenger Tour w Waikoloii, przegrywając w decydującym meczu z Andym Roddickiem. Następnie, w maju, osiągnął finał rozgrywek w Birmingham. Pojedynek finałowy przegrał z Gruzinem Iraklim Labadze. W lipcu tegoż roku awansował po raz pierwszy w karierze do półfinału w turnieju rangi ATP World Tour, na trawiastych kortach w Newport. Mecz o finał przegrał z Brytyjczykiem Martinem Lee. Na początku sierpnia, podczas amerykańskiego US Open Series, Blake doszedł do III rundy turnieju rangi ATP Masters Series w Cincinnati. Otrzymawszy do US Open dziką kartę dotarł do II rundy, pokonując najpierw w trzech setach Davida Sáncheza. Spotkanie o III fazę zawodów przegrał z późniejszym triumfatorem całego turnieju, Lleytonem Hewittem. Na początku października uzyskał półfinał turnieju ATP World Tour w Tokio, eliminując m.in. Marcelo Ríosa; przegrał z Hewittem. Pod koniec tego samego miesiąca Amerykanin osiągnął finał turnieju kategorii ATP Challenger Tour w Houston, jednak w finale nie sprostał Vincowi Spadei. W połowie listopada wygrał rozgrywki tej samej rangi w Knoxville.

Dnia 13 sierpnia 2001 roku Blake po raz pierwszy został sklasyfikowany w czołowej setce rankingu światowego – sezon ukończył na 73. miejscu[3].

Sezon 2002

[edytuj | edytuj kod]

Sezon Blake zainaugurował od występu w Australian Open awansując do II rundy. Pokonał 5:7, 7:6(6), 6:3, 6:2 Hiszpana Àlexa Corretję, a przegrał w pięciu setach ze Stefanem Koubkiem. Pod koniec stycznia zwyciężył w Waikoloii, turnieju z cyklu ATP Challenger Tour. W lutym po raz pierwszy w swojej karierze awansował do finału imprezy ATP World Tour, w Memphis. Pokonał m.in. będącego wówczas na 5. miejscu w rankingu ATP Tommy’ego Haasa i Jana-Michaela Gambilla. W meczu o tytuł przegrał 4:6, 6:3, 5:7 z Andym Roddickiem[4]. W kolejnym turnieju, rozgrywanym w San José, Blake osiągnął ćwierćfinał ponownie przegrywając z Roddickiem.

W marcu, podczas amerykańskich turniejów ATP Masters Series, odpadł w I rundzie w Indian Wells (porażka z Gambillem) oraz doszedł do IV rundy imprezy w Miami (porażka z Hewittem).

Na kortach ziemnych Blake osiągnął najpierw ćwierćfinał turnieju w Houston, przegrywając z Roddickiem. Podczas zawodów w Monte Carlo, Rzymie i Hamburgu odpadł odpowiednio w I rundzie, ćwierćfinale i ponownie na I etapie. Tegoż roku zadebiutował w wielkoszlemowym Rolandzie Garrosie, dochodząc do II rundy.

Podczas turniejów rozgrywanych na nawierzchni trawiastej awansował do II rundy Wimbledonu, eliminując Mariano Zabaletę, a przegrywając z Richardem Krajicekiem oraz osiągnął finał rozgrywek w Newport, ostatecznie przegrywając w decydującym meczu z Taylorem Dentem 1:6, 6:4, 4:6[5].

W cyklu turniejów wchodzących w skład US Open Series Amerykanin osiągnął w grze pojedynczej II rundę w Toronto i Cincinnati, z kolei w grze podwójnej wygrał wspólnie z Toddem Martinem w Cincinnati, pokonując w finale wynikiem 7:5, 6:3 parę Mahesh Bhupathi-Maks Mirny. W połowie sierpnia Blake wygrał swój pierwszy singlowy tytuł rangi ATP World Tour, w Waszyngtonie, pokonując w drodze po tytuł odpowiednio: Olega Ogorodova, Guillermo Corię, Àlexa Corretję, Andre Agassiego, a w finale rezultatem 1:6, 7:6(5), 6:4 Paradorna Srichaphana[6]. Na US Open Amerykanin został pokonany w III rundzie przez Lleytona Hewitta. W październiku doszedł do ćwierćfinału w Wiedniu, ulegając Carlosowi Moyi.

Rok 2002 Blake zakończył 28. miejscu w rankingu[3] oraz z jednym wygranym turniejem (w Waszyngtonie).

Sezon 2003

[edytuj | edytuj kod]

Swój czwarty zawodowy sezon Blake rozpoczął od porażki w I rundzie z Carlosem Moyą w Sydney. Następnie awansował do IV rundy Australian Open, przegrywając z późniejszym finalistą imprezy, Niemcem Rainerem Schüttlerem. W lutym osiągnął półfinał w San Josè, w którym nie sprostał Andre Agassiemu.

Na początku marca uzyskał ćwierćfinał singla w Scottsdale, przegrywając mecz o dalszą fazę z Mariano Zabaletą. W grze podwójnej odniósł swój drugi w karierze końcowy triumf pokonując w finale Australijczyków Marka Philippoussisa i Lleytona Hewitta 6:4, 6:7(2), 7:6(5). Partnerem deblowym Blake’a był Mark Merklein. W Indian Wells Blake doszedł do ćwierćfinału, pokonując m.in. Moyę; przegrał z Gustavo Kuertenem. Następne zawody ATP Masters Series, rozgrywane w Miami, zakończył w III etapie po porażce z Robbym Gineprim.

Okres gry na nawierzchni ziemnej Amerykanin rozpoczął od turnieju w Monte Carlo, gdzie odpadł w I rundzie. W Houston powtórzył wynik z ubiegłego roku awansując do ćwierćfinału. W Rzymie i Hamburgu przegrywał w I rundach. Drugi wielkoszlemowy turniej, Roland Garros, rozpoczął od zwycięstwa nad Taylorem Dentem. W dalszej fazie nie sprostał Ivanowi Ljubičiciowi przegrywając w czterech setach.

Na trawiastych kortach Wimbledonu Blake odpadał w II rundzie, po porażce w trzech setach z Sarkisem Sarksianem.

Broniący tytułu wywalczonego w 2002 roku Blake doszedł do ćwierćfinału w Waszyngtonie, przegrywając z Agassim. W Montrealu i Cincinnati odpadał z rywalizacji w II i III rundzie. Swój pierwszy w sezonie finał zagrał w Long Island, eliminując m.in. Tommy’ego Robredo. Mecz o tytuł przegrał z Paradornem Srichaphanem 2:6, 4:6. Start na US Open zakończył na III rundzie po porażce z będącym na drugim miejscu w rankingu ATP Rogerem Federerem.

Na koniec roku James Blake został sklasyfikowany jako 37. zawodnik na świecie[3].

Sezon 2004

[edytuj | edytuj kod]

Nowy sezon Amerykanin zaczął od IV rundy w Melbourne, przegrywając w meczu o ćwierćfinał z późniejszym finalistą imprezy, Maratem Safinem. W lutym wygrał deblowe rozgrywki w San José, partnerując Mardy’emu Fishowi. W finale odniósł zwycięstwo nad duetem Rick Leach-Brian MacPhie 6:2, 7:5.

Na początku marca Amerykanin uzyskał ćwierćfinał zawodów w Scottsdale, przegrywając z Vincem Spadeą. Podczas turnieju w Indian Wells po raz drugi z rzędu doszedł do ćwierćfinału, wygrywając m.in. z Robbym Gineprim; przegrał z Iraklim Labadze. W Miami został wyeliminowany rozgrywek w I rundzie przez Vinca Spadeę.

W połowie kwietnia, na ziemnych kortach w Houston, Blake po raz trzeci osiągnął ćwierćfinał singla, natomiast w grze podwójnej razem z Fishem wygrał drugi w sezonie turniej, ponownie pokonując ten sam debel – Rick Leach i Brian MacPhie. W Monachium odniósł trzeci w sezonie deblowy triumf, zwyciężając tym razem wspólnie z Markiem Merkleinem w finale z parą Julian Knowle-Nenad Zimonjić 6:2, 6:4.

Na początku maja Amerykanin doznał kontuzji szyi, podczas treningu do turnieju w Rzymie, co uniemożliwiło zawodnikowi start w Rolandzie Garrosie i Wimbledonie. Blake przeżył również śmierć ojca (po chorobie nowotworowej).

Do gry powrócił na turniej w Newport, po blisko dwumiesięcznej przerwie. Amerykanin odpadł z rozgrywek w II rundzie po przegranym pojedynku z Alexem Bogomolovem Jr. Z imprezy w Waszyngtonie odpadł w I rundzie. Blake również nie wystąpił w US Open. Ostatni turniej jaki rozegrał w sezonie miał miejsce w połowie września w Delray Beach, jednak odpadł z rywalizacji w II rundzie.

W klasyfikacji na koniec sezonu nazwisko tenisisty widniało na 97. miejscu w rankingu[3].

Sezon 2005

[edytuj | edytuj kod]

Kolejny okres w swojej karierze Blake rozpoczął od startu Australian Open, gdzie po pokonaniu Floriana Mayera przegrał z Lleytonem Hewittem. Pod koniec lutego awansował do ćwierćfinału w Scottsdale, lecz został pokonany przez Vinca Spadeę.

Z turnieju w Indian Wells Amerykanin został wyeliminowany w III rundzie przez Fernando Gonzáleza, z kolei w Miami odpadał II rundzie, pokonany przez Carlosa Moyę.

W Houston Blake doszedł do ćwierćfinału, w którym przegrał z Ekwadorczykiem Nicolásem Lapenttim. W maju nie wziął udziału w turniejach rangi ATP Masters Series rozgrywanych na kortach ziemnych, lecz zagrał w Tunice Resorts i Forest Hills, zawodach kategorii ATP Challenger Tour. Obie imprezy zakończyły się zwycięstwem Blake’a. W wielkoszlemowym Rolanddzie Garrosie doszedł do II rundy, gdzie przegrał ze Stanislasem Wawrinką mimo prowadzenia w setach 2:0. Ostateczny wynik meczu to 6:7(9), 5:7, 6:1, 6:3, 6:4 dla Wawrinki.

Miesiąc gry na kortach trawiastych Blake rozpoczął od startu w Queen’s Clubie, osiągając III rundę, w której uległ Francuzowi Sébastienowi Grosjeanowi. W Wimbledonie nie sprostał w I rundzie Czechowi Janowi Hernychowi, przegrywając 6:1, 4:6, 6:7(6), 6:7(4).

Podczas US Open Series Blake dotarł do finału imprezy w Waszyngtonie, eliminując po drodze m.in. Czechów Radka Štěpánka i Tomáša Berdycha. Mecz o tytuł przegrał z Andym Roddickiem 5:7, 3:6[7]. Następnie Blake zrezygnował ze startu w Montrealu, ale powrócił do gry na turniej w Cincinnati, gdzie przegrał w I fazie z Rogerem Federerem. Swój drugi turniej ATP World Tour wygrał w New Haven, turnieju który bezpośrednio poprzedzał wielkoszlemowy US Open. Blake w drodze po tytuł pokonał m.in. Tommy’ego Haasa, a w finale wynikiem 3:6, 7:5, 6:1 Feliciano Lópeza[8]. Na kortach Flushing Meadows dotarł do ćwierćfinału imprezy wchodzącej w skład wielkiego szlema. Amerykanin pokonał wówczas m.in. wicelidera rankingu singlistów Hiszpana Rafaela Nadala. W meczu o półfinał uległ Andre Agassiemu po pięciosetowym pojedynku 6:3, 6:3, 3:6, 3:6, 6:7(6)[9]. Rozgrywki w stolicy Szwecji, w Sztokholmie, Amerykanin również zakończył zwycięstwem. W meczu o mistrzostwo pokonał Paradorna Srichaphana 6:1, 7:6(6)[10]. Był to już trzeci finał pomiędzy tymi zawodnikami a drugi zakończony wygraną Blake’a.

Blake podczas US Open, 2006

Na koniec roku Amerykanin został sklasyfikowany na 23. pozycji w światowym rankingu[3].

Sezon 2006

[edytuj | edytuj kod]

Rok 2006 Blake zaczął od triumfu w Sydney. W drodze po mistrzowski tytuł pokonał m.in. szóstego w klasyfikacji ATP Nikołaja Dawydienkę. W spotkaniu finałowym zwyciężył z Igorem Andriejewem w stosunku 6:2, 3:6, 7:6(3)[11]. Wielkoszlemowy Australian Open ukończył na III rundzie, przegrywając w trzech setach z Tommym Robredo. W lutym doszedł do finału debla w Memphis. Razem z Mardym Fishem przegrali decydujący pojedynek z parą Chris Haggard-Ivo Karlović 6:0, 5:7, 5-10. Rozgrywki singlowe w Las Vegas Amerykanin zakończył swoim kolejnym triumfem. W finale odniósł swoje pierwsze zwycięstwo nad Lleytonem Hewittem, a pokonał go 7:5, 2:6, 6:3[12].

W marcu Amerykanin awansował po raz pierwszy w karierze do finału singla rozgrywek ATP Masters Series (w 2002 doszedł do finału debla w Cincinnati). Ten pierwszy finał Blake’a miał miejsce w Indian Wells, gdzie pokonał m.in. Tommy’ego Robredo i Rafaela Nadala. W meczu o tytuł przegrał z Rogerem Federerem 5:7, 3:6, 0:6[13]. W Miami dotarł do ćwierćfinału, gdzie w meczu o półfinał ponownie zagrał z Federerem, z którym po raz kolejny przegrał.

Podczas sezonu na kortach ziemnych, w Rzymie Blake odpadł z rywalizacji w I rundzie, natomiast w Hamburgu w III fazie turnieju. W Rolandzie Garrosie Blake po pokonaniu Paradorna Srichaphana i Nicolása Almagro przegrał w pięciu setach z Gaëlem Monfilsem.

Okres gry na kortach trawiastych Amerykanin rozpoczął od awansu do finału w Queen’s Clubie, eliminując po drodze m.in. Gaëla Monfilsa i Andy’ego Roddicka. W finale nie sprostał Hewittowi, z którym przegrał 4:6, 4:6[14]. Trzeci wielkoszlemowy turniej, Wimbledon, Blake zakończył na III rundzie, po porażce z Maksem Mirnym.

Cykl turniejów tworzących US Open Series Blake rozpoczął od zwycięstwa w Indianapolis, gdzie w finale pokonał Roddicka 4:6, 6:4, 7:6(5)[15]. W Toronto i Cincinnati Amerykanin odpadał w II rundach. W US Open osiągnął po raz drugi z rzędu ćwierćfinał, wygrywając wcześniej m.in. z Robredo. Mecz o półfinał przegrał z Rogerem Federerem 6:7(7), 0:6, 7:6(9), 4:6[16].

W końcowej fazie sezonu Blake wygrał pod koniec września w Bangkoku, zwyciężając w finale trzeciego w rankingu Ivana Ljubičicia 6:3, 6:1[17]. Kolejny triumf Amerykanin odniósł w Sztokholmie, pokonując w finale 6:4, 6:2 Jarkko Nieminena[18]. Na koniec roku wystąpił w turnieju Tennis Masters Cup, rozgrywanym w Szanghaju. W fazie grupowej Blake pokonał Rafaela Nadala, Nikołaja Dawydienkę i Tommy’ego Robredo. W półfinale wygrał pojedynek z Davidem Nalbandianem[19], a w finale zmierzył się z Rogerem Federerem. Szwajcar pokonał Amerykanina 6:0, 6:3, 6:4.

Rok 2006 Blake ukończył jako czwarty zawodnik na świecie[3] z pięcioma wygranymi turniejami.

Sezon 2007

[edytuj | edytuj kod]
Blake trenujący do turnieju w Miami, 2007

Sezon Blake rozpoczął od zwycięstwa w Sydney, pokonując w finałowym meczu Carlosa Moyę 6:3, 5:7, 6:1[20]. W Melbourne uzyskał IV rundę. Wyeliminował Carlosa Moyę, Alexa Kuznetsova i Robby’ego Ginepriego; przegrał z Fernando Gonzálezem. Pod koniec stycznia swój kolejny finał Blake zanotował w Delray Beach. W finałowym meczu przegrał z Xavierem Malissem 7:5, 4:6, 4:6[21].

Podczas amerykańskich turniejów ATP Masters Series Blake odpadł w III rundzie w Indian Wells, a w Miami na II etapie.

Sezon na kortach ziemnych Amerykanin zaczął od półfinału w Houston. Pogromcą Blake’a w meczu o finał był Mariano Zabaleta. w Rzymie przegrał swój mecz w II rundzie, z kolei w Hamburgu w III fazie turnieju. Z wielkoszlemowego Rolanda Garrosa Blake odpadł w I rundzie po porażce z Ivo Karloviciem.

Na nawierzchni trawiastej Amerykanin osiągnął w połowie czerwca ćwierćfinał turnieju w Halle, przegrywając z Niemcem Philippem Kohlschreiberem, natomiast w Wimbledonie doszedł do III rundy, eliminując Igora Andriejewa i Andrei Pavela, a przegrywając z Juanem Carlosem Ferrero.

W połowie sierpnia, na nawierzchni twardej, Blake awansował do finału w Los Angeles. Mecz o tytuł przegrał z Radkiem Štěpánkiem 6:7(7), 7:5, 2:6[22]. W Indianapolis doszedł do ćwierćfinału, a w Montrealu odpadł w II rundzie. Swój drugi finał singlowy w turniejach ATP Masters Series Blake zagrał w Cincinnati, eliminując m.in. Juana Carlosa Ferrero i Nikołaja Dawydienkę. W finale uległ Rogerowi Federerowi przegrywając 1:6, 4:6[23]. W turnieju Pilot Pen Tennis w New Haven Amerykanin odniósł dziesiąte zawodowe zwycięstwo. W finale pokonał w dwóch setach 7:5, 6:4 Mardy’ego Fisha[24]. W US Open swój udział w turnieju Blake zakończył na IV rundzie. Pokonał Michaela Russella, Fabrice’a Santoro i Stefana Koubka, a przegrał 6:4, 4:6, 6:3, 0:6, 6:7(4) z Tommym Haasem.

Na początku października Amerykanin uzyskał półfinał w Sztokholmie. Spotkanie, którego stawką był finał przegrał z Thomasem Johanssonem. W swoim kolejnym starcie, na kortach twardych w Bazylei, doszedł do finału w konkurencji debla, tworząc parę z Markiem Knowlesem. Mecz finałowy zakończył się przegraną Blake’a i Knowlesa z Bobem i Mikiem Bryanami. Ostatni turniej w sezonie rozegrał w Paryżu (hala Bercy). Blake odpadł z rywalizacji w III fazie po przegranym meczu z Francuzem Richardem Gasquetem.

Na koniec roku Blake został sklasyfikowany jako nr 13. w rankingu światowym[3] z dwoma wygranymi turniejami.

Sezon 2008

[edytuj | edytuj kod]

Podczas Australian Open Blake doszedł do ćwierćfinału, przegrywając w nim z Federerem[25]. W Delray Beach awansował do finału, w którym przegrał z Japończykiem będącym poniżej dwusetnego miejsca w rankingu ATP, Keim Nishikorim 6:3, 1:6, 4:6[26]. W połowie lutego Amerykanin osiągnął ćwierćfinał turnieju w San José, w którym nie sprostał Robby’emu Ginepri’emu.

W turniejach ATP Masters Series rozgrywanych w marcu w Indian Wells i Miami Blake kończył swój udział na ćwierćfinałach, za każdym razem przegrywając z Rafaelem Nadalem.

W kwietniu Amerykanin osiągnął finał turnieju w Houston, rewanżując się Nishikoriemu w I rundzie za porażkę w Delray Beach. W meczu o tytuł ostatecznie został pokonany przez Marcela Granollersa 4:6, 6:1, 5:7[27]. W Rzymie awansował do ćwierćfinału, przegrywając potem ze Stanislasem Wawrinką po trzysetowej walce. Z kolei w Hamburgu odpadł w II rundzie wyeliminowany przez Serba Janko Tipsarevicia. Wielkoszlemowy Roland Garros zakończył na II rundzie, pokonany przez Ernestsa Gulbisa.

Na trawiastych kortach w Halle Blake doszedł do półfinału. Mecz o finał przegrał z Philippem Kohlschreiberem. Na Wimbledonie, po zwycięstwie w I rundzie nad Christophe’em Rochusem, przegrał w następnie z Rainerem Schüttlerem.

Rozgrywki w Indianapolis Amerykanin zakończył na półfinale, po przegranym meczu z Dmitrijem Tursunowem. W Toronto osiągnął ćwierćfinał, w którym nie sprostał Nicolasowi Kiefer, a w Cincinnati odpadł w III rundzie, ponownie pokonany przez Ernestsa Gulbisa. W US Open tenisista amerykański odpadł w III rundzie, po wyeliminowaniu Donalda Younga i Steve’a Darcisa; przegrał w trzech setach z Mardym Fishem.

W sierpniu Blake zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie, gdzie w ćwierćfinale pokonał pierwszy raz w karierze Rogera Federera. W półfinałowym spotkaniu nie sprostał Fernando Gonzálezowi przegrywając 6:4, 5:7, 9:11, a w meczu o brązowy medal uległ wynikiem 3:6, 6:7(4) Novakowi Đokoviciowi[28].

W październiku, podczas rozgrywek w Bazylei, Amerykanin awansował do ćwierćfinału, w którym musiał uznać wyższość Feliciano Lópeza. W Paryżu (hala Bercy) awansował do półfinału, w którym przegrał 4:6, 3:6 z Jo-Wilfriedem Tsongą.

Rok 2008 Amerykanin ukończył na 10. miejscu rankingu ATP[3].

Sezon 2009

[edytuj | edytuj kod]
James Blake podczas turnieju w Estoril, 2009

Blake sezon rozpoczął od dojścia do IV rundy w Australian Open, gdzie uległ 4:6, 4:6, 6:7(3) Jo-Wilfriedowi Tsondze. Na początku lutego, po pokonaniu m.in. Sama Querreya, awansował do półfinału imprezy w San Josè. Mecz o finał przegrał z Mardym Fishem.

Rozgrywki w Indian Wells Amerykanin zakończył na II rundzie wyeliminowany przez Fernando Gonzáleza, natomiast w Miami odpadł w III fazie rywalizacji po przegranym meczu z Tomášem Berdychem.

Okres gry na kortach ziemnych Blake rozpoczął od przegranej w I rundzie w Rzymie. Pierwszy w roku finał Blake osiągnął w portugalskim Estoril, pokonując po drodze Nikołaja Dawydienkę. Mecz finałowy przegrał z Hiszpanem Albertem Montañésem 7:5, 6:7(6), 0:6[29]. W Madrycie odpadł w III rundzie po porażce z Rogerem Federerem. Na Rolandzie Garrosie Blake został pokonany już w I rundzie przez Leonardo Mayera.

Drugi w sezonie finał z udziałem Amerykanina miał miejsce na trawiastych kortach Queen’s Clubu. W finale spotkał się z faworytem gospodarzy, Andym Murrayem[30], który pokonał Blake’a 7:5, 6:4. Podczas Wimbledonu odpadł w I rundzie, a pogromcą Blake’a był Włoch Andreas Seppi.

W turniejach Legg Mason Tennis Classic i Rogers Cup w Waszyngtonie i Montrealu nie wystąpił. Przedostatni turniej poprzedzający US Open, w Cincinatti, Blake rozpoczął, a zarazem i zakończył w I rundzie, przegrywając z Rosjaninem Igorem Kunicynem 6:7(5), 7:6(5), 4:6. Na nowojorskich kortach US Open doszedł do III rundy. W pierwszych dwóch spotkaniach pokonywał swoich rywali w trzech setach. W pojedynku o IV fazę turniejową zmierzył się z Tommym Robredo, z którym przegrał 6:7(2), 4:6, 4:6[31].

Jesienią, podczas turniejów ATP World Tour Masters 1000, w Szanghaju i Paryżu, Blake przegrywał w II rundach z Rafaelem Nadalem i Andym Murrayem.

Rok zakończył na 44. miejscu w rankingu ATP Entry[3].

Sezon 2010

[edytuj | edytuj kod]
Blake przygotowujący się do US Open, 2010

Sezon 2010 Blake zainaugurował od występu w Brisbane, gdzie doszedł do ćwierćfinału. Amerykanin w I rundzie pokonał Sama Querreya, a w kolejnej rundzie Marca Gicquela. Pojedynek o półfinał przegrał z Gaëlem Monfilsem. Pierwszy w sezonie wielkoszlemowy turniej, Australian Open, rozpoczął od zwycięstwa w trzech setach nad Arnaudem Clément. W następnej rundzie rozegrał pojedynek z rozstawionym z Juanem Martínem del Potro. Mecz trwał blisko 4 godziny i 20 minut i zakończył się porażką Blake’a w setach 2:3 (4:6, 7:6(3), 7:5, 3:6, 8:10)[32]. Pod koniec lutego Amerykanin dotarł do ćwierćfinału w Delray Beach, gdzie mecz o półfinał przegrał z Ivo Karloviciem.

W marcu Blake doszedł do III rundy turnieju w Indian Wells, pokonując m.in. Davida Ferrera; przegrał z Nicolásem Almagro. W Miami odpadł z rywalizacji na II etapie po porażce z Brazylijczykiem Thomazem Belluccim.

W połowie kwietnia Blake doznał kontuzji kolana, która wykluczyła go z gry na blisko sześć tygodni, przez co nie wystąpił na Rolandzie Garrosie[33]. Do gry powrócił w połowie czerwca, podczas turnieju na nawierzchni trawiastej w Eastbourne, jednak przegrał tam w I rundzie z Julienem Benneteau 6:7(3), 5:7. Również w I rundzie Blake odpadł podczas Wimbledonu ponosząc porażkę z Robinem Haasem.

Na kortach twardych w Los Angeles Amerykanin otrzymał od organizatorów dziką kartę, dzięki czemu nie musiał przechodzić eliminacji do turnieju głównego. W I rundzie pokonał Leonardo Mayera, a następnie Benjamina Beckera. Pojedynek o półfinał przegrał w trzech setach z Feliciano Lópezem. Podczas US Open Amerykanin grał z dziką kartą. W I rundzie pokonał w trzech setach Kristofa Vliegena, a w dalszej rundzie po czterosetowym pojedynku Petera PoLansky’ego. Mecz o 1/8 finału rozegrał z Novakiem Đokoviciem. Serb wygrał mecz bez straty seta. Po turnieju na nowojorskich kortach Blake ogłosił, że zamierza na dłuższy czas zawiesić grę w tenisa[34]. Do gry Amerykanin powrócił w połowie października w Sztokholmie, gdzie osiągnął ćwierćfinał, eliminując po drodze m.in. rozstawionego Thomaza Bellucciego. Pojedynek o półfinał imprezy Blake przegrał z Jarkko Nieminenem. Następnie Amerykanin wziął udział w turnieju na kortach w Wiedniu, przegrywając jednak w I rundzie z Łukaszem Kubotem.

Rok Blake ukończył poza czołową setką rankingu – na 137. pozycji[3].

Sezon 2011

[edytuj | edytuj kod]

Swój pierwszy turniej w 2011 roku Blake rozegrał w lutym, podczas rywalizacji w San José, dochodząc do II rundy. Wyeliminował Jessego Levine’a, a następnie przegrał z późniejszym mistrzem rozgrywek Milosem Raonicem. Kolejny start Blake’a miał miejsce w Memphis, gdzie ponownie awansował do II rundy. Najpierw pokonał Ricarda Mello, a w kolejnej fazie nie sprostał kwalifikantowi Robertowi Kendrickowi. Pod koniec lutego Amerykanin wziął udział w zawodach w Delray Beach, odpadając na II etapie. W I fazie wygrał z Benjaminem Beckerem, a w dalszej uległ Keiemu Nishikoriemu.

W połowie marca Blake otrzymał „dziką kartę” na turniej ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells. W I rundzie wyeliminował Chrisa Guccione’a, a w pojedynku o III rundę został pokonany przez Andy’ego Roddicka. W zawodach rozgrywanych w Miami Amerykanin osiągnął III rundę, po zwycięskich meczach z Michaelem Russellem oraz rozstawionym z Thomazem Belluccim. Spotkanie o IV rundę Blake przegrał z Novakiem Đokoviciem. W kwietniu Blake wystartował po raz pierwszy od blisko sześciu lat w turnieju kategorii ATP Challenger Tour, w Tallahassee dochodząc do finału[35]. Spotkanie o finał imprezy przegrał z Donaldem Youngiem.

Na początku maja Amerykanin wystartował w zawodach ATP Challenger Tour w Sarasocie, gdzie tenisiści rywalizowali na zielonej mączce. Blake wygrał zawody, eliminując wcześniej Donalda Younga, natomiast finałowy mecz zakończył się wynikiem 6:2, 6:2 dla Blake’a z Alexem Bogomolovem Jr[36]. Tydzień po tym turnieju Amerykanin wziął udział w imprezie tej samej rangi w Savannah. Blake odpadł z rywalizacji w ćwierćfinale po porażce z Michaelem Russellem. W czerwcu Amerykanin wystartował na Wimbledonie, gdzie odpadł w I rundzie po pięciosetowym meczu z Markosem Pagdatisem. Następnie Amerykanin wziął udział w zawodach challengerowych rozgrywanym w Winnetce. Turniej zakończył się zwycięstwem Blake’a, który w finale wygrał z Bobbym Reynoldsem[37].

US Open Series Blake rozpoczął od startu w Atlancie, gdzie odpadł z rywalizacji w II rundzie. Ten sam wynik Amerykanin powtórzył w Los Angeles, natomiast podczas turnieju w Waszyngtonie doszedł do III rundy, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. obrońcy tytułu, Davida Nalbandiana[38]. Spotkanie o ćwierćfinał zakończyło się porażką Blake’a z Johnem Isnerem. W połowie sierpnia Blake wziął udział w zawodach rozgrywanych w Cincinnati dochodząc do III rundy, w której został pokonany przez Rogera Federera. Na US Open Blake wyeliminował w I rundzie Jessego Hutę Galunga, po czym przegrał z Davidem Ferrerem.

Jesienią, na początku października, amerykański tenisista zagrał w zawodach ATP Challenger Tour w Sacramento, docierając do finału, gdzie uległ Ivo Karloviciowi[39]. Następnie Blake wystartował w rozgrywkach szczebla ATP World Tour w Sztokholmie, gdzie osiągnął półfinał, po przejściu zwycięsko rywalizacji m.in. z Juanem Martínem del Potro. Pojedynek o awans do finału Blake przegrał z Jarkko Nieminenem.

Sezon Blake zakończył na 59. miejscu w zestawieniu ATP[3].

Sezon 2012

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy turniej w sezonie z udziałem Blake’a odbył się w połowie lutego w Memphis. Blake odpadł z rywalizacji I rundzie po porażce z Ryanem Sweetingiemi. W następnym miesiącu Blake zagrał w Miami, przegrywając w I rundzie z Nikołajem Dawydienką.

W połowie kwietnia, na ziemnych kortach w Houston, Blake wywalczył szósty tytuł deblowy w karierze, a dokonał tego z Samem Querreyem. W finale pokonali parę Treat Huey oraz Dominic Inglot 7:6(14), 6:4[40].

Podczas Rolanda Garrosa Blake odpadł w I rundzie pokonany przez Michaiła Jużnego. Również na I rundzie Amerykanin zakończył swój udział na Wimbledonie, gdzie odpadł z Benjaminem Beckerem. Na początku sierpnia w trakcie turnieju w Waszyngtonie Blake dotarł po raz pierwszy w sezonie do ćwierćfinału, po wygranych z Pablo Andújarem i Marco Chiudinellim. Spotkanie o awans do dalszej rundy Blake przegrał z Ołeksandrem Dołhopołowem. We wrześniu Blake zagrał na US Open dochodząc do III rundy, eliminując po drodze Lukáša Lacko oraz Marcela Granollersa. W meczu III rundy Blake nie sprostał Milosowi Raonicowi.

Na początku października Blake wygrał rozgrywki ATP Challenger Tour w Sacramento, po pokonaniu w finale 6:1, 1:6, 6:4 Mischę Zvereva. Ostatni w sezonie start Amerykanina miał miejsce w rozgrywkach tej samej rangi w Tiburonie, gdzie odpadł w ćwierćfinale po porażce ze Zverevem.

Rok Blake zakończył na 129. miejscu w rankingu ATP[3].

Sezon 2013

[edytuj | edytuj kod]
Blake podczas Wimbledonu, 2013

Na początku roku Blake wystąpił w kwalifikacjach do Australian Open, przegrywając w II rundzie z Donaldem Youngiemm. Na początku lutego zawodnik amerykański zagrał w rozgrywkach ATP Challenger Tour w Dallas, gdzie odpadł w półfinale po porażce z Robbym Gineprim. Pod koniec tego samego miesiąca Blake zagrał w Memphis. Z turnieju gry pojedynczej został wyeliminowany w II rundzie przez Jacka Socka, natomiast w grze podwójnej awansował do finału, w parze z Sockiem. Spotkanie o tytuł tenisiści przegrali 1:6, 2:6 z Bobem i Mikiem Bryanami[41]. Po turnieju w Memphis Blake zagrał w Delray Beach, dochodząc do kolejnego finału w deblu. Razem z Sockiem, pokonali w pojedynku o tytuł 6:4, 6:4 Maksa Mirnego i Horię Tecău.

Pod koniec maja Blake zagrał na Rolandzie Garrosie, ponosząc porażkę w I rundzie z Viktoren Troickim.

Podczas sezonu trawiastego Blake najpierw wystartował w Eastbourne, skutecznie przechodząc przez kwalifikacje. W drabince głównej został wyeliminowany w I rundzie przez Alberta Ramosa. Wimbledon Amerykanin zakończył na II rundzie, gdzie po raz pierwszy od 2009 roku, po czterech kolejnych porażkach, przeszedł I rundę, eliminując Thiemo de Bakkera. W następnej rundzie uległ Bernardowi Tomiciowi.

Pod koniec lipca Blake awansował do ćwierćfinału w Atlancie, ponosząc porażkę z Johnem Isnerem.

Dnia 26 sierpnia ogłosił, że US Open będzie ostatnim turniejem w jego karierze[42]. Dwa dni później został wyeliminowany z gry pojedynczej w I rundzie przez Ivo Karlovica, po porażce 7:6(2), 6:3, 4:6, 6:7(2), 6:7(2).

Rozgrywki drużynowe

[edytuj | edytuj kod]

(Puchar Davisa i Puchar Hopmana)

W reprezentacji USA w Pucharze Davisa Blake zadebiutował w 2001 roku przeciwko Indiom. Blake wygrał swoje oba spotkania. W 2002 roku doszedł z zespołem do półfinału rozgrywek grając głównie jako deblista w parze z Toddem Martinem. W edycji z 2003 roku wystąpił w I rundzie przeciwko Chorwacji, która pokonała Amerykanów 4:1.

W 2005 zagrał w I rundzie przeciwko Belgom, a w 2006 awansował z reprezentacją do półfinału. W tej fazie rywalami Jankesów byli Rosjanie, którzy wygrali rywalizację 3:2. Blake ze swoich dwóch meczów wygrał jeden z Maratem Safinem 7:5, 7:6(4).

W roku 2007 Amerykanie wygrali całą rywalizację pokonując w finale Rosję. Blake oba swoje mecze zakończył zwycięstwem, pokonując Michaiła Jużnego oraz Dmitrija Tursunowa[43].

W 2008 roku reprezentował swój kraj w I rundzie i w ćwierćfinale. W 2009 doszedł z reprezentacją do ćwierćfinału, w którym Amerykanie zostali pokonani przez Chorwację 2:3, z czego oba swoje pojedynki Blake przegrał.

W Pucharze Hopmana, nieoficjalnych mistrzostwach drużyn mieszanych, Amerykanin zwyciężył dwukrotnie. W roku 2003 razem z Sereną Williams doszedł do finału, eliminując w fazie grupowej Hiszpanię, Uzbekistan oraz Belgię. W rundzie finałowej rywalami Amerykanów byli Australijczycy w składzie: Lleyton Hewitt, Alicia Molik. Blake pokonał w grze pojedynczej Hewitta 6:3, 6:4, a w deblu wspólnie z Sereną Williams wygrał z australijską parą 6:3, 6:2. Końcowy wynik rywalizacji to 3:0 dla Stanów Zjednoczonych[44].

W edycji Pucharu Hopmana z roku 2004 osiągnął z Lindsay Davenport kolejny finał, w którym pokonali zespół Słowacji. Blake w tej rundzie przegrał swoje spotkanie z Karolem Kučerą 6:4, 4:6, 6:7, a w deblu pokonał z Davenport parę Daniela Hantuchová-Karol Kučera 6:2, 6:3. Wcześniej Davenport pokonała Hantuchovą, dzięki czemu tytuł zdobyli tenisiści z Ameryki Północnej[45].

Styl gry

[edytuj | edytuj kod]

Blake był tenisistą praworęcznym, wykonującym jednoręczny backhand. Cechowała go agresywna, ofensywna gra zza linii końcowej[46]. Słynął z silnego i precyzyjnego forehandu, uważanego za jeden z najlepszych w tenisie. Przy returnie wcześniej składał się niż inni zawodnicy do uderzenia, co powodowało, że przeciwnik miał mniej czasu na powrotne odbicie. Jednak taka gra obciążona była ryzykiem, gdyż często odbijał piłki w taśmę lub aut. Od przyjścia w roku 2009 nowego trenera, Blake zaczął częściej grać techniką serwis-wolej (serve&volley).

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec, Thomas Reynolds Blake (zmarł w lipcu 2004 z powodu choroby nowotworowej), był Afroamerykaninem[47]. Jego matka, Betty (Walker), urodziła się w Oxfordshire w Anglii i wyemigrowała z rodziną do USA, gdy miała 16 lat; po śmierci męża przeprowadziła się do Anglii. Blake ma również rodzeństwo: Thomasa, który w przeszłości był tenisistą zawodowym najwyżej sklasyfikowanym w rankingu ATP w listopadzie 2002 na pozycji nr 141. w rankingu deblowym oraz Chrisa i Howarda. James wychował się w Fairfield w Connecticut.

Blake związany jest z Emily Snider, którą poślubił w listopadzie 2012 roku[48]. Na uroczystości obecni byli m.in. Andy Roddick, Mardy Fish, John Isner oraz Sam Querrey. Jednak zanim para zawarła związek małżeński, dnia 11 czerwca 2012 roku urodziła im się córeczka Riley Elizabeth[49].

Pierwszy raz z tenisem Blake zetknął się w wieku 5 lat, a kiedy miał 20 lat rozpoczął karierę zawodową. W roku 2005 otrzymał nagrodę ESPY za powrót do światowej czołówki tenisa. W roku 2007 wydał książkę pt. „How I Lost Everything and Won Back My Life”, która opowiada o śmierci ojca tenisisty, załamania formy sportowej i powrotu do zawodowego Touru[50]. Dla kariery tenisowej zrezygnował ze studiów na Harvardzie. Również próbował swoich sił jako model[51]. Lubi grać w golfa, baseball oraz koszykówkę.

Jako tenisista zarobił łącznie 7 981 786 dolarów amerykańskich[52].

Statystyki turniejowe

[edytuj | edytuj kod]

Finały turnieju ATP World Tour Finals

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (0–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 2006 Szanghaj Twarda (hala) Szwajcaria Roger Federer 0:6, 3:6, 4:6

Finały turniejów ATP World Tour Masters 1000

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (0–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 2006 Indian Wells Twarda Szwajcaria Roger Federer 5:7, 3:6, 0:6
Finalista 2007 Cincinnati Twarda Szwajcaria Roger Federer 1:6, 4:6

Gra podwójna (1–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy w finale Wynik finału
Zwycięzca 2002 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Todd Martin Indie Mahesh Bhupathi
Białoruś Maks Mirny
7:5, 6:3

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (10–14)

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem (0–0)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup /
ATP World Tour Finals (0–1)
ATP Masters Series /
ATP World Tour Masters 1000 (0–2)
ATP International Series Gold /
ATP World Tour 500 (0–1)
ATP International Series /
ATP World Tour 250 (10–10)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (10–9)
Ceglana (0–2)
Trawiasta (0–3)
Dywanowa (0–0)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 24 lutego 2002 Memphis Twarda (hala) Stany Zjednoczone Andy Roddick 4:6, 6:3, 5:7
Finalista 2. 14 lipca 2002 Newport Trawiasta Stany Zjednoczone Taylor Dent 1:6, 6:4, 4:6
Zwycięzca 1. 18 sierpnia 2002 Waszyngton Twarda Tajlandia Paradorn Srichaphan 1:6, 7:6(5), 6:4
Finalista 3. 25 sierpnia 2003 Long Island Twarda Tajlandia Paradorn Srichaphan 2:6, 4:6
Finalista 4. 7 sierpnia 2005 Waszyngton Twarda Stany Zjednoczone Andy Roddick 5:7, 3:6
Zwycięzca 2. 28 sierpnia 2005 New Haven Twarda Hiszpania Feliciano López 3:6, 7:5, 6:1
Zwycięzca 3. 16 października 2005 Sztokholm (1) Twarda (hala) Tajlandia Paradorn Srichaphan 6:1, 7:6(6)
Zwycięzca 4. 14 stycznia 2006 Sydney (1) Twarda Rosja Igor Andriejew 6:2, 3:6, 7:6(3)
Zwycięzca 5. 5 marca 2006 Las Vegas Twarda Australia Lleyton Hewitt 7:5, 2:6, 6:3
Finalista 5. 19 marca 2006 Indian Wells Twarda Szwajcaria Roger Federer 5:7, 3:6, 0:6
Finalista 6. 18 czerwca 2006 Londyn Trawiasta Australia Lleyton Hewitt 4:6, 4:6
Zwycięzca 6. 23 lipca 2006 Indianapolis Twarda Stany Zjednoczone Andy Roddick 4:6, 6:4, 7:6(5)
Zwycięzca 7. 1 października 2006 Bangkok Twarda (hala) Chorwacja Ivan Ljubičić 6:3, 6:1
Zwycięzca 8. 15 października 2006 Sztokholm (2) Twarda (hala) Finlandia Jarkko Nieminen 6:4, 6:2
Finalista 7. 19 listopada 2006 Tennis Masters Cup, Szanghaj Twarda (hala) Szwajcaria Roger Federer 0:6, 3:6, 4:6
Zwycięzca 9. 13 stycznia 2007 Sydney (2) Twarda Hiszpania Carlos Moyá 6:3, 5:7, 6:1
Finalista 8. 4 lutego 2007 Delray Beach Twarda Belgia Xavier Malisse 7:5, 4:6, 4:6
Finalista 9. 22 lipca 2007 Los Angeles Twarda Czechy Radek Štěpánek 6:7(7), 7:5, 2:6
Finalista 10. 19 sierpnia 2007 Cincinnati Twarda Szwajcaria Roger Federer 1:6, 4:6
Zwycięzca 10. 25 sierpnia 2007 New Haven Twarda Stany Zjednoczone Mardy Fish 7:5, 6:4
Finalista 11. 17 lutego 2008 Delray Beach Twarda Japonia Kei Nishikori 6:3, 1:6, 4:6
Finalista 12. 20 kwietnia 2008 Houston Ceglana Hiszpania Marcel Granollers 4:6, 6:1, 5:7
Finalista 13. 10 maja 2009 Estoril Ceglana Hiszpania Albert Montañés 7:5, 6:7(5), 0:6
Finalista 14. 14 czerwca 2009 Londyn Trawiasta Wielka Brytania Andy Murray 5:7, 4:6

Gra podwójna (7–3)

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem (0–0)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup /
ATP World Tour Finals (0–0)
ATP Masters Series /
ATP World Tour Masters 1000 (1–0)
ATP International Series Gold /
ATP World Tour 500 (0–2)
ATP International Series /
ATP World Tour 250 (6–1)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (4–2)
Ceglana (3–0)
Trawiasta (0–0)
Dywanowa (0–1)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy w finale Wynik finału
Zwycięzca 1. 11 sierpnia 2002 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Todd Martin Indie Mahesh Bhupathi
Białoruś Maks Mirny
7:5, 6:3
Zwycięzca 2. 9 marca 2003 Scottsdale Twarda Bahamy Mark Merklein Australia Mark Philippoussis
Australia Lleyton Hewitt
6:4, 6:7(2), 7:6(5)
Zwycięzca 3. 15 lutego 2004 San José Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mardy Fish Stany Zjednoczone Rick Leach
Stany Zjednoczone Brian MacPhie
6:2, 7:5
Zwycięzca 4. 18 kwietnia 2004 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Mardy Fish Stany Zjednoczone Rick Leach
Stany Zjednoczone Brian MacPhie
6:3, 6:4
Zwycięzca 5. 2 maja 2004 Monachium Ceglana Bahamy Mark Merklein Austria Julian Knowle
Serbia Nenad Zimonjić
6:2, 6:4
Finalista 1. 26 lutego 2006 Memphis Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mardy Fish Południowa Afryka Chris Haggard
Chorwacja Ivo Karlović
6:0, 5:7, 5–10
Finalista 2. 28 października 2007 Bazylea Dywanowa (hala) Bahamy Mark Knowles Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
1:6, 1:6
Zwycięzca 6. 14 kwietnia 2012 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Sam Querrey Filipiny Treat Huey
Wielka Brytania Dominic Inglot
7:6(14), 6:4
Finalista 3. 24 lutego 2013 Memphis Twarda (hala) Stany Zjednoczone Jack Sock Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
1:6, 2:6
Zwycięzca 7. 3 marca 2013 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Jack Sock Białoruś Maks Mirny
Rumunia Horia Tecău
6:4, 6:4

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open 2R 4R 4R 2R 3R 4R QF 4R 2R 0 / 9 21–9
French Open 2R 2R 2R 3R 1R 2R 1R 1R 1R 0 / 9 6–9
Wimbledon 2R 2R 1R 3R 3R 2R 1R 1R 1R 1R 2R 0 / 11 8–11
US Open 1R 2R 3R 3R QF QF 4R 3R 3R 3R 2R 3R 1R 0 / 13 25–13
Wygrane turnieje 0 / 1 0 / 1 0 / 4 0 / 4 0 / 1 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 3 0 / 2 0 / 3 0 / 3 0 / 42 N/A
Bilans spotkań 0–1 1–1 5–4 7–4 3–1 6–4 10–4 8–4 8–4 5–4 3–3 1–2 2–3 1–3 N/A 59–42
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals F 0 / 1 3–2
ATP World Tour Masters 1000
Indian Wells 1R 1R QF QF 3R F 3R QF 3R 3R 2R 2R 0 / 12 23–12
Miami 4R 3R 1R 2R QF 2R QF 3R 2R 3R 1R 3R 0 / 12 17–12
Monte Carlo 1R 2R 0 / 2 1–2
Madryt 1R 1R 2R 2R 2R 3R 0 / 6 2–6
Rzym QF 1R 1R 1R 2R QF 1R 0 / 7 6–7
Montreal/Toronto 2R 2R 2R 2R QF 0 / 5 6–4
Cincinnati 3R 2R 3R 1R 2R F 3R 1R 1R 3R 2R 2R 0 / 12 16–12
Szanghaj Nie ATP Masters Series 2R 0 / 1 1–1
Paryż 2R 2R 2R 3R 3R SF 2R 0 / 7 8–7
Hamburg 1R 1R 3R 3R 2R NMS 0 / 5 3–5
Wygrane turnieje 0 / 1 0 / 1 0 / 9 0 / 9 0 / 3 0 / 4 0 / 8 0 / 8 0 / 8 0 / 7 0 / 3 0 / 3 0 / 2 0 / 3 0 / 69 N/A
Bilans spotkań 0–1 2–1 9–9 9–9 4–3 4–4 13–8 10–7 13–8 6–7 3–3 5–3 1–2 4–3 N/A 83–68
Ranking na koniec sezonu
219 212 73 28 37 97 23 4 13 10 44 135 59 127 153 N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. James Blake Splits With Coach Brian Barker. gototennisblog.com. [dostęp 2009-10-08]. (ang.).
  2. a b James Blake – juniors record. itftennis.com. [dostęp 2010-05-13]. (ang.).
  3. a b c d e f g h i j k l South African Airways ATP Rankings History. atpworldtour.com. [dostęp 2009-12-07]. (ang.).
  4. Roddick wins Memphis title. bbc.co.uk. [dostęp 2002-02-24]. (ang.).
  5. Dent defeats Blake in R.I. tennis final. philly.com. [dostęp 2002-07-15]. (ang.).
  6. Edward Lee: Blake captures first ATP titlee. abc.net.au. [dostęp 2002-08-19]. (ang.).
  7. Roddick Rolls Blake for 4th 2005 Title at ATP Washington. tennis-x.com. [dostęp 2005-08-08]. (ang.).
  8. Blake wins in Pen final. highbeam.com. [dostęp 2005-08-29]. (ang.).
  9. Stephen M. Silverman: James Blake: U.S. Open’s Cinderella Man. people.com. [dostęp 2005-09-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-20)]. (ang.).
  10. M-IS-SWE-02A-2005. itftennis.com. [dostęp 2012-09-01]. (ang.).
  11. Blake captures Sydney International title. abc.net.au. [dostęp 2006-01-14]. (ang.).
  12. Blake stuns Hewitt in Las Vegas. bbc.co.uk. [dostęp 2006-03-05]. (ang.).
  13. Final Notes – Blake v. Federer. tennis-x.com. [dostęp 2006-11-18]. (ang.).
  14. Hewitt beats Blake to win fourth Queen’s Club title. usatoday.com. [dostęp 2006-06-18]. (ang.).
  15. Mark Ambrogi: Blake beats Roddick to win RCA title. usatoday.com. [dostęp 2006-07-23]. (ang.).
  16. Federer outlasts spirited duel with Blake to reach U.S. Open semis. usatoday.com. [dostęp 2006-09-07]. (ang.).
  17. Seattle Times news services: Briefs – Wambach leads U.S. soccer to 10-0 rout of Taiwan. 2006 The Seattle Times Company. [dostęp 2012-09-01]. (ang.).
  18. The Associated Press: James Blake claims second straight crown at Stockholm Open. usatoday.com. [dostęp 2006-10-17]. (ang.).
  19. Blake secures final Masters Cup spot. espn.go.com. [dostęp 2006-11-05]. (ang.).
  20. Blake beats Moya in Sydney final. bbc.co.uk. [dostęp 2007-01-13]. (ang.).
  21. Malisse hits back to beat Blake. bbc.co.uk. [dostęp 2007-02-05]. (ang.).
  22. Stepanek stuns Blake in Los Angeles tennis final. chinadaily.com. [dostęp 2007-07-23]. (ang.).
  23. Federer smashes Blake in Cincinnati Masters final. espn.go.com. [dostęp 2007-08-19]. (ang.).
  24. PAT EATON-ROBB: Blake, Kuznetsova Win Pilot Pen Titles. washingtonpost.com. [dostęp 2007-08-26]. (ang.).
  25. Neil A. Hickey: James Blake Borrows Hope from Big Blue. bleacherreport.com. [dostęp 2008-01-21]. (ang.).
  26. Kei Nishikori of Japan defeats James Blake to win Florida tournament. nytimes.com. [dostęp 2008-02-18]. (ang.).
  27. James Blake Is Still A Choker Upset In Houston Clay Court Final!!!. gayblackcanadianman.com. [dostęp 2008-04-20]. (ang.).
  28. Djokovic beats Blake for bronze. bbc.co.uk. [dostęp 2008-08-16]. (ang.).
  29. Montanes drops Blake for Estoril title. espn.go.com. [dostęp 2009-05-10]. (ang.).
  30. Anna Wilma: Murray faworytem Queen’s Club. tenisklub.pl. [dostęp 2009-06-10]. (pol.).
  31. Tommy Robredo defeated James Blake – US Open Tennis 2009 Third Round. tennisnewsonline.com. [dostęp 2009-09-05]. (ang.).
  32. Del Potro edges Blake in classic. ontennis.com. [dostęp 2010-01-20]. (ang.).
  33. Blake Sidelined With Knee Injury. atpworldtour.com. [dostęp 2010-04-14]. (ang.).
  34. Tenis. James Blake rozważa możliwość zakończenia kariery | Różne Informacje [online], informacje.kikipiki.ovh [dostęp 2018-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-01] (pol.).
  35. Blake Accepts Tallahassee Challenger Wildcard. usta.com. [dostęp 2011-04-06]. (ang.).
  36. ATP Sarasota – James Blake wins Challenger. tennisworldusa.org. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  37. ATP Winnetka Challenger – James Blake wins title. tennisworldusa.org. [dostęp 2011-07-06]. (ang.).
  38. Blake defeats defending champ Nalbandian in D.C.. tennis.com. [dostęp 2011-08-02]. (ang.).
  39. Matt Kawahara: Karlovic beats Blake for Natomas tennis title. sacbee.com, 2011-10-10. [dostęp 2011-10-10]. (ang.).
  40. Blake/Querrey Triumph In Houston. atpworldtour.com, 2012-04-14. [dostęp 2012-04-15]. (ang.).
  41. Bryans Capture Third Season Title In Memphis. atpworldtour.com, 2013-02-24. [dostęp 2013-02-26]. (ang.).
  42. Marcin Motyka: James Blake ogłosił zakończenie zawodowej kariery. sportowefakty.wp.pl, 2013-08-26. [dostęp 2017-04-24]. (pol.).
  43. U.S. tops Russia for first Davis Cup title since 1995. espn.go.com. [dostęp 2007-12-01]. (ang.).
  44. Williams, Blake lead United States to Hopman Cup win. highbeam.com. [dostęp 2003-01-02]. (ang.).
  45. Davenport, Blake lead U.S. to Hopman Cup title. usatoday.com. [dostęp 2004-01-10]. (ang.).
  46. Tenisbet.pl – Twój świat tenisa ziemnego... [online], 28 października 2012 [dostęp 2018-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-28].
  47. James Blake What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2012-11-19]. (ang.).
  48. Blake Leaves The Singles Ranks. atpworldtour.com. [dostęp 2012-11-19]. (ang.).
  49. Michael Daly: Blake, now a father, back at Wimbledon. ctnews.com. [dostęp 2012-06-21]. (ang.).
  50. Paul Doyle: Blake Serves A Winner. accessmylibrary.com. [dostęp 2007-07-10]. (ang.).
  51. Victoria Coren: Why we love tennis pro James Blake. Daily Mail. [dostęp 2012-09-01]. (ang.).
  52. James Blake. atpworldtour.com. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]