Przejdź do zawartości

Kaszubski Park Etnograficzny we Wdzydzach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Muzeum – Kaszubski Park Etnograficzny im. Teodory i Izydora Gulgowskich we Wdzydzach
Ilustracja
Muzeum we Wdzydzach
Państwo

 Polska

Miejscowość

Wdzydze

Adres

ul. T. i I. Gulgowskich 68, 83-406 Wdzydze

Data założenia

1906

Zakres zbiorów

Region Kaszub, Kociewia i Borów Tucholskich

Dyrektor

dr Katarzyna Kulikowska

Położenie na mapie gminy wiejskiej Kościerzyna
Mapa konturowa gminy wiejskiej Kościerzyna, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Muzeum – Kaszubski Park Etnograficzny im. Teodory i Izydora Gulgowskich we Wdzydzach”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Muzeum – Kaszubski Park Etnograficzny im. Teodory i Izydora Gulgowskich we Wdzydzach”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Muzeum – Kaszubski Park Etnograficzny im. Teodory i Izydora Gulgowskich we Wdzydzach”
Położenie na mapie powiatu kościerskiego
Mapa konturowa powiatu kościerskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Muzeum – Kaszubski Park Etnograficzny im. Teodory i Izydora Gulgowskich we Wdzydzach”
Ziemia54°00′45″N 17°55′52″E/54,012500 17,931111
Strona internetowa
Dworek z Radunia

Muzeum – Kaszubski Park Etnograficzny im. Teodory i Izydora Gulgowskich we Wdzydzach – muzeum typu skansenowskiego, w którym zgromadzono ponad 50 obiektów architektury ludowej z obszaru całych Kaszub i Kociewia oprócz pasa nadmorskiego. Muzeum znajduje się w województwie pomorskim, w powiecie kościerskim w gminie Kościerzyna na obszarze Pojezierza Kaszubskiego i Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego nad jeziorem Gołuń.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Muzeum we Wdzydzach Kiszewskich jest położone w południowo-zachodniej części miejscowości nad brzegiem jeziora Gołuń obok skrzyżowania dróg wylotowych na Kościerzynę i Gołuń[1]

Zagroda drobnoszlachecka z Trzebunia, druga połowa XIX w.
Wiatrak „Holender” z Brus, wybudowany w 1876
Maszyna parowa w tartaku

Muzeum zajmuje 22 ha i jest on podzielony na 6 sektorów odpowiadających 5 obszarom Kaszub, oraz sektor zawierający obiekty użyteczności społecznej: drewniany, kościół z pocz. XVIII w. przeniesiony ze Swornegaci, szkołę ze wsi Więckowy, tartak ze Staniszewa oraz kuźnię z Lini, które są zaaranżowane w sposób sprawiający wrażenie przebywania w kompletnie wyposażonej wsi kaszubskiej[2].

Oprócz kilkunastu kompletnych zagród chłopskich z okresu XVII-XIX w. na terenie skansenu znajduje się też kilka dworków i obejść drobnej szlachty a także domy robotników rolnych, karczma oraz dwa młyny wiatrakowe: tzw. koźlak z Jeżewnicy oraz typu holenderskiego z Brus. Większość obiektów ma także wyposażone częściowo lub całkowicie wnętrza.

Na terenie Parku odbywają się imprezy folklorystyczne: Jarmark Wdzydzki w trzecią niedzielę lipca oraz Z motyką na bulwy (w trzecią niedzielę września) a także pokazy zajęć domowych i rzemieślniczych, kiermasze, lekcje, koncerty muzyki ludowej, odpusty itp. W okresie od maja do września skansen zwiedza 80 tysięcy osób[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Instytucja ta wywodzi się z prywatnego muzeum, założonego w podcieniowej, XVIII-wiecznej chałupie zakupionej od wdzydzkiego gospodarza Michała Hinca w 1906 przez nauczyciela miejscowej szkoły Izydora Gulgowskiego i jego żonę, malarkę Teodorę (sztuki piękne studiowała w Berlinie). W chałupie tej Gulgowscy zgromadzili kolekcję kaszubskich czepców, malarstwa na szkle, mebli i sprzętów gospodarskich. W 1932 chałupa spłonęła w pożarze Wdzydz, lecz po dwóch latach staraniem Teodory Gulgowskiej została odbudowana i wyposażona w oryginalne sprzęty.

W 1948 Teodora Gulgowska przekazała chałupę wraz z okolicznym terenem skarbowi państwa. W latach 50. XX w. opiekę nad chałupą Gulgowskich przejęło Muzeum Pomorskie w Gdańsku. W 1954 postawiono nieopodal chałupy dom rybaka przeniesiony z Wdzydz Tucholskich. Oba obiekty nazwano muzeum Chat Kaszubskich i oddano pod opiekę miejscowego kustosza Wiktora Grulkowskiego.

W 1969 muzeum Chat Kaszubskich zostało przekształcone w samodzielny Kaszubski Park Etnograficzny. W latach 1969–1970 obszar parku powiększono do 12,5 ha. W 1980 obszar został ponownie zwiększony do obecnych 22 ha, zaś zgromadzone obiekty przearanżowano, tworząc sektory odpowiadające poszczególnym obszarom Kaszub. W 2000 r. zmieniono nazwę na Muzeum – Kaszubski Park Etnograficzny imienia Teodory i Izydora Gulgowskich we Wdzydzach Kiszewskich. Istnieją jeszcze dwie dopuszczalne formy nazewnictwa muzeum. Pierwsza z nich nawiązuje do formalnej nazwy i jest jej skróconą wersją czyli Muzeum – Kaszubski Park Etnograficzny we Wdzydzach Kiszewskich. Druga jest natomiast wersją najbardziej okrojoną mianowicie Muzeum we Wdzydzach Kiszewskich. Wszelkie inne nazwy owej placówki są niepoprawne.

Obiekty

[edytuj | edytuj kod]
  • Chałupa z Osieka
  • Chałupa gburska z Chrztowa
  • Chałupa gburska z Piechowic
  • Chałupa gburska z Wdzydz Kiszewskich
  • Chałupa rybacka z Wdzydz Tucholskich
  • Dworek z Nowego Barkoczyna
  • Dworek z Radunia
  • Dworek z Ramlejów
  • Dworek ze Skwieraw
  • Karczma z Rumi
  • Kościół z Bożegopola Wielkiego
  • Kościół św Barbary ze Swornegaci
  • Tartak ze Staniszczewa
  • Warsztat kołodziejski z Mirachowa
  • Wiatrak holender z Brus
  • Wiatrak „Koźlak” z Jeżewicy
  • Zagroda chałupnika z Zazdrości
  • Zagroda drobnoszlachecka z Trzebunia
  • Zagroda gburska z Nakli
  • Zagroda gburska z Pogódek
  • Zagroda półgburska ze Skorzewa
  • Zagroda szlachecka z Luzina
  • Zagroda szkolna z Więcków
  • Zagroda zagrodnika z Borska
  • Zagroda zagrodnika ze Skorzewa

Zagrody rolników (gburów) na Kaszubach składały się zwykle z domu, stajni, stodoły, zewnętrznej piwnicy, pieca do chleba, kurnika, drewutni, pasieki, ogrodu i studni z żurawiem. Domy budowane były na trzy sposoby: jako zrębowe (ze ścianami z belek); szkieletowo-szachulcowe (bielone ściany z gliny osadzone w ciemnych ramach konstrukcji z belek) bądź szkieletowe, tzw. pruski mur (konstrukcja z belek wypełniona cegłą). Dachy kryto słomą, trzciną lub gontem. Przed progiem układano duży, płaski kamień. Wewnątrz chaty znajdowały się sień, izba, alkierz, zapiecek, kuchnia[4].

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tomasz Kaliński: Polska nawigator turystyczny. Warszawa: carta blanca, 2008, s. 52. ISBN 978-83-60887-35-6.
  2. Tomasz Kaliński: Polska nawigator turystyczny. Warszawa: carta blanca, 2008, s. 51. ISBN 978-83-60887-35-6.
  3. Dariusz Gałązka: Skansen we Wdzydzach Kiszewskich. 2017-08-19. [dostęp 2017-08-19].
  4. Danuta Pioch „Kaszëbë, zemia i lëdze”

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]