Przejdź do zawartości

Order Korony Rucianej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Order Korony Rucianej
Orden der Rautenkrone
Awers
Awers insygniów
Awers
Awers odznaki orderu
Rewers
Rewers oznaki orderu
Gwiazda
Gwiazda
Baretka
Baretka
Ustanowiono

1807

Dewiza

PROVIDENTIA MEMOR

Poniżej

Order Wojskowy św. Henryka

Order Korony Rucianej (niem. Orden der Rautenkrone) – do 1918 najwyższe odznaczenie państwowe Królestwa Saksonii i jest dziś orderem domowym byłej panującej w Polsce i Saksonii albertyńskiej linii rodu Wettynów.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Herb Królestwa Saksonii z Wielkim Krzyżem Korony Rucianej

W lipcu 1807 Napoleon I zawarł z Rosją i Prusami zwycięski pokój w Tylży, w wyniku którego król Saksonii Fryderyk August I otrzymał również mitrę nowo powstałego Księstwa Warszawskiego. W drodze powrotnej do Francji Napoleon przebywał od 17 lipca do 20 lipca w Dreźnie i namówił swego saskiego przyjaciela do ustanowienia orderu dynastycznego, którego pierwszy egzemplarz cesarz przyjął z rąk króla 20 lipca 1807. Order nadawany był od tej pory jako odznaczenie za zasługi osobom co najmniej w randze generała. Sascy książęta krwi otrzymywali go poprzez narodzenie. Osobnej klasy wojskowej nie posiadał.

Insygnia

[edytuj | edytuj kod]

Insygniami jednoklasowego orderu są krzyż i gwiazda. Krzyż typu krzyża maltańskiego jest emaliowany na zielono z białymi brzegami. W medalionie środkowym awersu znajdują się uwieńczone koroną królewską inicjały założyciela: "FA", otoczone zielonym wieńcem z ruty. Medalion rewersu nosi dewizę orderu: Providentia memor. Między ramionami krzyża umieszczone są złote korony królewskie. Ośmiopromienna srebrna gwiazda nosi w środku medalion z dewizą orderu otoczoną zielonym rucianym wieńcem. Order noszony jest na zielonej wstędze z lewego ramienia na prawy bok.

Odznaczeni

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Odznaczeni Orderem Korony Rucianej.
 Z tym tematem związana jest kategoria: Polacy odznaczeni Orderem Korony Rucianej.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Gustav Adolph Ackermann, Ordensbuch sämmtlicher in Europa blühender und erloschener Orden, Annaberg 1855, s. 46