Przejdź do zawartości

Sjeng Schalken

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sjeng Schalken
Ilustracja
Państwo

 Holandia

Data i miejsce urodzenia

8 września 1976
Weert

Wzrost

193 cm

Gra

praworęczna, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1994

Zakończenie kariery

29 marca 2007

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

9

Najwyżej w rankingu

11 (21 kwietnia 2003)

Australian Open

4R (2004)

Roland Garros

3R (1999, 2002, 2003)

Wimbledon

QF (2002–2004)

US Open

SF (2002)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

6

Najwyżej w rankingu

21 (20 maja 2002)

Australian Open

3R (2002)

Roland Garros

2R (1996, 2001)

Wimbledon

QF (2001)

US Open

SF (2001)

Sjeng Schalken (ur. 8 września 1976 w Weert) – holenderski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Wysoki (193 cm), praworęczny Holender, z bekhendem granym jedną ręką, dysponował mocnym serwisem ułatwiającym zdobywanie punktów na szybkich podłożach (chociaż nie grał za często wolejem). Regularne uderzenia z głębi kortu dawały z kolei podstawę do skutecznej walki na nawierzchni ziemnej.

Schalken w gronie juniorów sezon 1994 zakończył na 9. miejscu w rankingu młodzieżowym, z tytułem mistrzowskim na US Open 1994 i półfinałem Wimbledonu 1994. W tymże roku debiutował w gronie tenisistów profesjonalnych i odniósł pierwsze zwycięstwo w turnieju ATP Challenger Tour.

W 1995 wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP World Tour w Walencji, po finałowym zwycięstwie nad Gilbertem Schallerem. Dało mu to awans do czołowej pięćdziesiątki rankingu światowego. Zarówno w 1995, jak i w kolejnym sezonie, jako niespełna 20–latek, był najmłodszym zwycięzcą turnieju w głównym cyklu (w 1996 wygrał w Dżakarcie).

W 1997 wygrał turniej w Bostonie, pokonując po drodze m.in. Àlexa Corretję i Marcelo Ríosa. W sezonie 1998 osiągnął dwa półfinały i pięć ćwierćfinałów w cyklu ATP World Tour, turniej wygrał natomiast na początku sezonu 1999 – w Auckland nie stracił seta, a w finale okazał się lepszy od Tommy'ego Haasa. W 2000, głównie dzięki zwycięstwu w Tokio i finałowi w Szanghaju, po raz pierwszy w karierze został pierwszym zawodnikiem w Holandii, przerywając ośmioletni okres dominacji Richarda Krajicka. Zapisał się w t.r. także w historii Wimbledonu – w 3 rundzie uległ Markowi Philippoussisowi po meczu trwającym 5 godzin i 5 minut[1]. Ostatni, piąty set Philippoussis wygrał 20:18.

W 2001 Schalken był w finale turnieju w Waszyngtonie (w półfinale pokonał Andre Agassiego, w finale przegrał z Andym Roddickiem), na koniec sezonu wygrał natomiast halową imprezę w Sztokholmie (w drodze do finału nie stracił seta, w samym finale pokonał Jarkko Nieminena w pięciu setach).

Latem sezonu 2002 Schalken awansował do półfinału londyńskiego turnieju Queen’s Club (przegrał z Lleytonem Hewittem), wygrał turniej w ’s-Hertogenbosch (pierwszy wygrany turniej przed własną publicznością, w ćwierćfinale pokonał Rogera Federera, w finale Arnauda Clémenta), osiągnął pierwszy wielkoszlemowy ćwierćfinał na Wimbledonie. Poprzednio, startując od Wimbledonu 1995 we wszystkich turniejach wielkoszlemowych, nigdy nie doszedł dalej niż do 3 rundy. W Wimbledonie 2002 pokonał m.in. kończącego karierę Michaela Changa, a w ćwierćfinale był bliski pokonania Hewitta (który ostatecznie został triumfatorem turnieju). Schalken przegrał dwa pierwsze sety ćwierćfinału z Hewittem, Australijczyk miał już także przewagę przełamania w trzeciej partii, a jednak mecz wygrał dopiero 7:5 w piątym secie[2]. Podczas US Open 2002 tenisista holenderski osiągnął półfinał (jako pierwszy Holender od czasu Toma Okkera w 1971)[3]. Pokonał m.in. Marka Philippoussisa, Gustavo Kuertena i w ćwierćfinale Fernando Gonzáleza (w pięciu setach, z których trzy, w tym decydujący, kończyły się tie-breakami). W meczu półfinałowym uległ zmierzającemu po swoje czternaste wielkoszlemowe zwycięstwo Pete'owi Samprasowi. Po turnieju US Open Holender awansował po raz pierwszy w karierze do czołowej dwudziestki rankingu i utrzymał tę pozycję do końca sezonu, dochodząc jeszcze do finału turnieju w Moskwie.

W sezonie 2003 po raz pierwszy w karierze Schalken wygrał w jednym roku dwa turnieje (w ’s-Hertogenbosch ponownie pokonał w finale Clémenta, w Costa Do Sauipe Schüttlera), był także w dwóch ćwierćfinałach wielkoszlemowych (na Wimbledonie 2003 pokonał m.in. Schüttlera (wówczas nr 5. ATP), przegrał z Federerem, w US Open 2002 ponownie pokonał Schüttlera, a uległ Roddickowi). W kwietniu 2003 osiągnął najwyższą pozycję w rankingu – nr 11.

Po sezonie 2003 Schalken częściej zmagał się z kontuzjami. Doszedł do ćwierćfinału Wimbledonu 2004 (trzeci z rzędu na tych kortach). W sezonie 2004 wypadł z czołowej pięćdziesiątki rankingu ATP, a w 2005 z setki rankingu. Kontynuował jednak starty w 2006, również w zawodach z serii ATP Challenger Tour.

Sjeng Schalken jako deblista wygrał sześć turniejów o randze ATP World Tour, był w dalszych trzech finałach. Najlepsze rezultaty osiągał w parze z rodakiem Paulem Haarhuisem – wygrali wspólnie pięć turniejów (z czego trzy w 2001) i byli w półfinale US Open 2001. Również w 2001 Schalken był w ćwierćfinale gry podwójnej na Wimbledonie, ale w parze z Juanem Balcellsem. W maju 2002 został sklasyfikowany na 21. miejscu w rankingu deblistów.

W latach 1996–2005 Schalken regularnie grał w reprezentacji w Pucharze Davisa. Debiutował jako deblista (w parze z Janem Siemerinkiem) w meczu z Nową Zelandią, ale występował przede wszystkim w grze pojedynczej (w sporadycznych startach deblowych partnerował Haarhuisowi). Zdobył w meczach reprezentacji szereg ważnych punktów, głównie zapewniających Holandii utrzymanie w grupie światowej. Przyczynił się także do osiągnięcia półfinału Pucharu Davisa w 2001. W półfinale przegrał z Francuzem Nicolasem Escudé (6:8 w piątym secie), co przy końcowym zwycięstwie Francji 3:2 miało kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia[4][5]. W 1 rundzie Pucharu Davisa 2005 Schalken zdobył dwa punkty singlowe przeciwko Szwajcarom, oba mecze wygrywając w pięciu setach. Bilans Schalkena w Pucharze Davisa wyniósł 21 zwycięstw i 13 porażek.

W latach 2001–2002 Schalken zasiadał w radzie zawodników ATP. Od listopada 2003 jest żonaty. Ogłosił zakończenie kariery 29 marca 2007.

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (9–3)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 8 października 1995 Walencja Ceglana Austria Gilbert Schaller 6:4, 6:2
Zwycięzca 2. 14 stycznia 1996 Dżakarta Twarda Maroko Junus al-Ajnawi 6:3, 6:2
Zwycięzca 3. 24 sierpnia 1997 Boston Twarda Chile Marcelo Ríos 7:5, 6:3
Zwycięzca 4. 18 stycznia 1999 Auckland Twarda Niemcy Tommy Haas 6:4, 6:4
Zwycięzca 5. 15 października 2000 Tokio Twarda Ekwador Nicolás Lapentti 6:4, 3:6, 6:1
Finalista 1. 22 października 2000 Szanghaj Twarda Szwecja Magnus Norman 4:6, 6:4, 3:6
Finalista 2. 19 sierpnia 2001 Waszyngton Twarda Stany Zjednoczone Andy Roddick 2:6, 3:6
Zwycięzca 6. 28 października 2001 Sztokholm Twarda (hala) Finlandia Jarkko Nieminen 3:6, 6:3, 6:3, 4:6, 6:3
Zwycięzca 7. 23 czerwca 2002 ’s-Hertogenbosch Trawiasta Francja Arnaud Clément 3:6, 6:3, 6:2
Finalista 3. 6 października 2002 Moskwa Dywanowa (hala) Francja Paul-Henri Mathieu 6:4, 2:6, 0:6
Zwycięzca 8. 22 czerwca 2003 ’s-Hertogenbosch Trawiasta Francja Arnaud Clément 6:3, 6:4
Zwycięzca 9. 14 września 2003 Costa do Sauípe Twarda Niemcy Rainer Schüttler 6:2, 6:4

Gra podwójna (6–3)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 30 lipca 1995 Amsterdam Ceglana Chile Marcelo Ríos Australia Wayne Arthurs
Wielka Brytania Neil Broad
4:6, 2:6
Finalista 1. 20 września 1998 Taszkent Twarda Dania Kenneth Carlsen Włochy Stefano Pescosolido
Włochy Laurence Tieleman
5:7, 6:4, 5:7
Zwycięzca 2. 8 sierpnia 1999 Amsterdam Ceglana Holandia Paul Haarhuis Stany Zjednoczone Devin Bowen
Izrael Ejal Ran
6:3, 6:2
Zwycięzca 3. 22 października 2000 Szanghaj Twarda Holandia Paul Haarhuis Czechy Petr Pála
Czechy Pavel Vízner
6:2, 3:6, 6:4
Finalista 2. 11 marca 2001 Scottsdale Twarda Chile Marcelo Ríos Stany Zjednoczone Donald Johnson
Stany Zjednoczone Jared Palmer
6:7(3), 2:6
Zwycięzca 4. 4 lutego 2001 Mediolan Dywanowa (hala) Holandia Paul Haarhuis Szwecja Johan Landsberg
Belgia Tom Vanhoudt
7:6(5), 7:6(4)
Zwycięzca 5. 24 czerwca 2001 ’s-Hertogenbosch Trawiasta Holandia Paul Haarhuis Czechy Martin Damm
Czechy Cyril Suk
6:4, 6:4
Zwycięzca 6. 22 lipca 2001 Amsterdam Ceglana Holandia Paul Haarhuis Hiszpania Àlex Corretja
Argentyna Luis Lobo
6:4, 6:2
Finalista 3. 3 sierpnia 2003 Los Angeles Twarda Australia Joshua Eagle Stany Zjednoczone Jan-Michael Gambill
Stany Zjednoczone Travis Parrott
4:6, 6:3, 5:7

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Philippoussis serve faces biggest test. bbc.co.uk, 4 lipca 2000. [dostęp 2017-04-19]. (ang.).
  2. The Associated Press: Hewitt drops first sets. espncdn.com, 17 lipca 2002. [dostęp 2017-04-19]. (ang.).
  3. 15 Sjeng Schalken. bbc.co.uk, 19 maja 2004. [dostęp 2017-04-20]. (ang.).
  4. Australia, France take control of Davis Cup semis. cbc.ca, 22 września 2001. [dostęp 2017-04-20]. (ang.).
  5. PLUS: TENNIS; France Is Back In the Cup Final. nytimes.com, 23 września 2001. [dostęp 2017-04-20]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]