Przejdź do zawartości

Wojciech Rostworowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Rostworowski
ilustracja
Wojciech Rostworowski (przed 1936)
Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1877
Milejów

Data i miejsce śmierci

17 marca 1952
Zalesie Dolne

Kierownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych
Okres

od 7 grudnia 1917
do 27 lutego 1918

Następca

Władysław Wróblewski (p.o)

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Złoty Wawrzyn Akademicki
Nagrobek Wojciecha Rostworowskiego

Wojciech Hilary Rostworowski herbu Nałęcz II (ur. 13 stycznia 1877 w Milejowie, zm. 17 marca 1952 w Zalesiu Dolnym) – polski ziemianin, prawnik, pisarz, publicysta, senator III i IV kadencji w II RP.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 stycznia 1877 w Milejowie[1]. Był synem Antoniego Ignacego Rostworowskiego (1833–1896) i Klary z Osuchowskich, wnukiem Antoniego Melitona Rostworowskiego. Jego syn, Piotr Rostworowski był kamedułą. W pierwszym dwudziestoleciu XX w. był właścicielem majątku Winiary (pow. 283 ha).

Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Najpierw zajął się literaturą, ale później wciągnęła go praca polityczna. Początkowo był związany z narodową demokracją, lecz w czasie I wojny światowej przeszedł na pozycje bardziej konserwatywne. Był członkiem Ligi Narodowej[2]. W 1916 roku był członkiem Zarządu Towarzystwa Polskiej Macierzy Szkolnej[3]. Wszedł do Tymczasowej Rady Stanu z ramienia Stronnictwa Narodowego[4]. W rządzie Jana Kucharzewskiego objął Departament Stanu (odpowiednik MSZ). Mianowany członkiem Rady Stanu w 1918 roku[5]. W latach 1919–1925 nie uczestniczył w życiu politycznym. Po zamachu majowym w 1926 zaangażował się po raz kolejny w prorządowe organizacje konserwatywne. W 1930 został wybrany do Senatu w województwie łódzkim, a w 1935 został senatorem z nominacji Prezydenta RP. W drugiej połowie lat trzydziestych stał się krytykiem rządu. Po II wojnie światowej zamieszkał w Zalesiu i poświęcił się pracy literackiej. Publikował między innymi w „Tygodniku Powszechnym”.

Zmarł 17 marca 1952 w Zalesiu Dolnym[1]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 171-1-27)[1].

Jego żoną była Elżbieta hr. Plater-Zyberk z Broelu (1887–1924). Ich dziećmi byli Maria (1908–2004), Wojciech (1910–1999), Henryk (1912–1984), Weronika (1913–1919), Elżbieta (1919–1922).

Po jej śmierci ożenił się z Katarzyną (Katie) Clinton (1887–1973), Angielką, która była przyjaciółką jego żony i nauczycielką dzieci.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Cmentarz Stare Powązki: ELŻBIETA ROSTWOROWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-03-08].
  2. Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887–1907), Londyn 1964, s. 582.
  3. Józef Stemler, Dzieło samopomocy narodowej. Polska Macierz Szkolna 1905–1935, Warszawa 1935, s. 173.
  4. Ojczyzna i Postęp, nr 16, 18 stycznia 1917 roku, s. 11.
  5. M.P. nr 57 z 27 kwietnia 1918 r.. Prawo.pl. [dostęp 2020-06-09].
  6. Jan Molenda: Wojciech Rostworowski. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2017-03-08].
  7. M.P. z 1937 r. nr 257, poz. 406 „za zasługi dla dobra literatury”.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]