Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van België 1964

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1964
Circuit de Spa-Francorchamps
Land Vlag van België België
Datum 5 juli 1964
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver
250 cc
Snelste ronde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
Eerste Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd
50 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Tweede Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Florian Camathias/Vlag van Zwitserland Alfred Herzig
Eerste Vlag van Duitsland Max Deubel / Vlag van Duitsland Emil Hörner
Tweede Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger / Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Derde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Beno Heim

De Grand Prix-wegrace van België 1964 was de zesde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1964. De races werden verreden op 5 juli op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy. In België kwamen de 125cc-klasse en de 350cc-klasse niet aan de start.

Toen Mike Hailwood over de finish kwam, had hij ruim veertien kilometer voorsprong. Phil Read, Paddy Driver en Jack Ahearn reden vlak voor hem toen hij werd afgevlagd.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 1:04"23'5 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Matchless +4"30'3 6
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless +4"34'1 4
4 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton +4"41'7 3
5 Vlag van Australië Jack Findlay Matchless +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle Norton
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Robinson Norton
11 Vlag van België Raymond Bogaerdt Norton
12 Vlag van Nederland Aart van Kooy Norton
13 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Gilera Mechanisch
Vlag van Australië Dennis Fry Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Duitsland Heiner Butz Norton
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Allan Hunter Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
Vlag van Ierland John Somers Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Morrie Low Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton [1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton [2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton Blessure[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton [4]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 32
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Matchless / Norton 13
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless
10 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Norton / Matchless 3

In België pakte Phil Read de leiding, maar zijn machine ging steeds slechter lopen. Hij werd ingehaald door Mike Duff en viel later helemaal terug in het achterveld. Duff pakte echter belangrijke punten af van Jim Redman, die slechts tweede werd. Bovendien had Duff een voorsprong van 36 seconden opgebouwd op de Honda. Alan Shepherd werd derde.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 39"57'3 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +36'0 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ +49'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha +2"14'3 3
5 Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli +2"23'6 2
6 Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda +2"23'8 1

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Blessure[5]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Parilla [4]
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki
Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco [4]
Vlag van Verenigde Staten Douglas Brown Ducati [4]
Vlag van Verenigde Staten George Rockett Ducati [4]
Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki
Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Honda
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Wolfgang Gast MZ
Vlag van Spanje Jorge Sirera Montesa
Vlag van Frankrijk Roger Mailles Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Hunt Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Greeves
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Boughey Yamaha
Vlag van Italië Alberto Pagani Paton
Vlag van Italië Giacomo Agostini Morini
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 28
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 18
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
4 Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli 13
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 10
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha 7
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Parilla 6
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
9 Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco 4
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki
Vlag van Italië Alberto Pagani Paton
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda

De 50cc-race eindigde in een spannende sprint naar de finish tussen drie merken. Ralph Bryans won met zijn tweecilinder Honda RC 113 voor Hans Georg Anscheidt (Kreidler) en Hugh Anderson (Suzuki RM 64).

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 28"39'6 8
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler +0'3 6
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki +0'5 4
4 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki +3'2 3
5 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki +54'2 2
6 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 1

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Blessure[5]
Vlag van Verenigde Staten Lee Allen Ducati [4]
Coureur Merk
Vlag van Duitsland Albert Beirle Kreidler
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi
Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Kreidler
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Honda
Vlag van Italië Tarquinio Provini Kreidler
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler

Top tien tussenstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 34
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 26 (29)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 22
4 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki 21 (23)
5 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 17
6 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Kreidler 6
7 Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi 3
8 Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi 2
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
10 Vlag van Verenigde Staten Lee Allen Ducati 1
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Kreidler
Vlag van Italië Tarquinio Provini Kreidler
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Zoals vaak in dit jaar leidde Florian Camathias aanvankelijk de zijspanrace, maar werd hij opnieuw geconfronteerd met de matige betrouwbaarheid van de Gilera 500 4C. Max Deubel en Emil Hörner wonnen de race voor Fritz Scheidegger / John Robinson. Georg Auerbacher / Beno Heim werden derde, maar speelden geen rol meer in het WK.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 39"30'9 8
2 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW +23'3 6
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Beno Heim BMW +1"30'6 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW +1"53'3 3
5 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Heinz Marquardt BMW +2"06'2 2
6 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 1

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Alfred Herzig Gilera
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland August Wolf Vlag van Duitsland Werner Zielaff BMW
Vlag van Duitsland Gert Selbmann Vlag van Duitsland Rolf Müller BMW
Vlag van Duitsland Ludwig Hahn Vlag van Duitsland Heinz Schäfer / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott / Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings FCS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Golder Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jackson Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Hartill BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Pnt
1 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 25 (28)
2 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 18
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings FCS 17
4 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Beno Heim BMW 16 (17)
5 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess / Vlag van Duitsland Heinz Marquardt BMW 10
6 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Roland Föll (†) / Vlag van Zwitserland Alfred Herzig Gilera 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott / Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin BMW
8 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 6
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW 3
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Golder Triumph 2
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

Luigi Taveri was in Assen geblesseerd geraakt en verscheen niet in België. Voor hem was dat niet erg, want hij leidde de 125cc-klasse, die hier niet aan de start kwam. Zo kwam zijn positie niet in gevaar.

Vorige race:
TT Assen 1964
FIM wereldkampioenschap wegrace
16e seizoen (1964)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1963
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1965