Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van België 1985

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1985
Circuit de Spa-Francorchamps
Officiële naam G.P. Moto 1985
Land Vlag van België België
Datum 7 juli 1985
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Oostenrijk August Auinger
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Derde Vlag van België Lucio Pietroniro
Zijspan
Poleposition Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Snelste ronde Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Eerste Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Tweede Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Derde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Fritz Buck

De Grand Prix-wegrace van België 1985 was de achtste Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1985. De races werden verreden op 7 juli 1985 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy.

De Belgische Grand Prix was bijna afgelast nadat het asfalt van het circuit tijdens de trainingen van de Formule 1-Grand Prix aan flarden was gereden. De schade was (omgerekend) ruim 11 miljoen Euro en de autorace werd uiteindelijk op 15 september alsnog gereden. Een delegatie van de coureurs keurde het nieuwe asfalt enkele weken voor de GP goed maar tijdens de trainingen duurde het enige tijd voordat de coureurs genoeg vertrouwen hadden om de oude ronderecords te verpulveren. Wel merkten ze tijdens de vrijdagtraining dat de natte baan erg glad was. Drie van de vier races waren erg saai, omdat ze met groot gemak gewonnen werden: de 250- en de 500cc-race door Freddie Spencer en de 125cc-race door Fausto Gresini.

Het lukte Marlboro-Yamaha maar niet om voldoende vermogen uit de machine van Eddie Lawson te halen om zelfs maar in de buurt van de tijd van Freddie Spencer te komen. Christian Sarron had geen problemen, maar kwam ook niet echt in de buurt. Uiteindelijk ontdekte Kel Carruthers een probleem met de aandrijving van de powervalves, waardoor Lawson alsnog de tweede startplaats bereikte.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 2"28'57
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 2"28'92
3. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 2"29'00
4. Vlag van Verenigde Staten Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 2"30'27
5. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 2"32'25
6. Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 2"32'41
7. Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda 2"33'18
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 2"33'29
9. Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda 2"33'48
10. Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda 2"34'07

In de 500cc-race paste Freddie Spencer dezelfde tactiek toe als in de 250cc-race: Na een bliksemstart zette hij het hele veld binnen enkele ronden op een veilige afstand en vervolgens ging hij rustiger rijden. Als het pitbord aangaf dat er iemand dichterbij kwam draaide hij het gas weer even open. Eddie Lawson moest zich intussen bezighouden met zijn merkgenoot Christian Sarron en zij werden gevolgd door Randy Mamola, Wayne Gardner, Ron Haslam en Raymond Roche. In de dertiende ronde verremde Sarron zich en moest hij Lawson laten gaan. Mamola verremde zich terwijl hij Roche wilde inhalen en ze raakten elkaar zelfs, maar alleen Mamola kwam ten val. Takazumi Katayama bereikte eindelijk weer eens een redelijk resultaat: achtste, maar hij had daarbij geluk dat Dave Petersen in de laatste ronde zonder benzine kwam te staan.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 49"51'80 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 49"57'07 2 12
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 50"28'09 3 10
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 50"42'31 4 8
5 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 51"06'17 11 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 51"17'75 8 5
7 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 51"27'88 6 4
8 Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda 51"30'14 7 3
9 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda 51"51'36 14 2
10 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda 51"52'46 13 1
11 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 52"07'11 12
12 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda 52"08'81 9
13 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 52"10'22 19
14 Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Chevallier-Honda 52"21'50 15
15 Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 52"25'16 20
16 Vlag van Italië Massimo Messere Honda +1 ronde 17
17 Vlag van Italië Armando Errico Honda +1 ronde 22
18 Vlag van Nederland Henk van der Mark SNRT-Honda +1 ronde 23
19 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda +1 ronde 24
20 Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki +1 ronde 25
21 Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda +1 ronde 30
22 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Honda +1 ronde 26
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Iddon Suzuki +1 ronde 28
24 Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson Suzuki +1 ronde 31
25 Vlag van Italië Marco Papa Paton +1 ronde 27
26 Vlag van Duitsland Dietmar Mayer Honda +1 ronde 32
27 Vlag van Nederland Maarten Duyzers Suzuki +1 ronde 34
28 Vlag van Duitsland Georg-Robert Jung Suzuki +1 ronde 33

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda Brandstoftekort 10
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda Val 5
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva 29
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 21
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki Versnellingsbak 18
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki Zuiger 16

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Virginio Ferrari Cagiva Teambeleid[1]
Vlag van Frankrijk Pierre-Etienne Samin ELF-Chevallier-Honda Blessure[2]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 96
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 86
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 62
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 61
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 51
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 40
7 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 34
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 22
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 19
10 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Honda / Bakker-Honda 14

In de 250cc-training viel niet veel bijzonders te melden. Freddie Spencer reed zonder problemen naar poleposition, anderhalve seconde sneller dan de concurrentie. Pierre Bolle presteerde goed met zijn Parisienne door de vierde startplaats te veroveren. De tiende startplaats van Jean-François Baldé was ook opmerkelijk. Het Pernod team bleek te zijn gestopt en Baldé had bij importeur Sonauto een ex-Christian Sarron-Yamaha TZ 250 gekocht.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 2"36'03
2. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 2"37'67
3. Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 2"38'71
4. Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Bakker-Parisienne 2"39'20
5. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 2"39'30
6. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 239'40
7. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 2"39'67
8. Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 2"39'99
9. Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 2"40'13
10. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha 2"40'43

Nadat de 125cc-race al geen spanning had gekend waar het de eerste plaats betrof, gaf de 250cc-race hetzelfde beeld. Nu was het Freddie Spencer die de race van start tot finish leidde en na de eerste ronde al drie seconden voorsprong had. Toen was Loris Reggiani al in de strobalen gevlogen en in de tweede ronde nam Hans Lindner in zijn val Reinhold Roth mee. Ver achter Spencer werd om de tweede plaats gestreden door Carlos Lavado en Toni Mang. Dat gevecht eindigde toen de machine van Mang tegen het einde langzamer ging lopen. Lavado werd dus tweede en Mang derde.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 42"05'73 1 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 42"18'43 2 12
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 42"23'12 3 10
4 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 42"45'69 5 8
5 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 42"51'51 8 6
6 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 43"05'18 15 5
7 Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax 43"05'65 17 4
8 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 43"06'51 7 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda 43"06'73 13 2
10 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Rothmans-Honda 43"21'29 22 1
11 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-Honda 43"29'62 19
12 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax 43"32'80 20
13 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 43"33'14 16
14 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 43"33'89 26
15 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Malanca-Rotax 43"45'42 30
16 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 43"45'88 25
17 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha 43"46'51 31
18 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha 43"46'76 27
19 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 43"50'15 28
20 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 43"52'37 36
21 Vlag van België René Delaby Rotax 44"02'87 34
22 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 44"03'25 21

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha Val[3] 9
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Bakker-Rotax Val[3] 32
Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Bakker-Parisienne 4
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Val[4] 6
Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha Val 11
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha[5] Schakelpedaal 10
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda 13
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 14
Vlag van Duitsland Harald Eckl ES 18
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 23
Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 24
Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha Koppeling[3] 33
Vlag van Spanje Antonio García JJ Cobas-Rotax 35

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha
Vlag van Nederland Cees Doorakkers SNRT-Honda Keuring[6] 48

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli Blessure[7]
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Blessure[8]
Vlag van Frankrijk Jacky Onda Pernod Teambeleid[5]
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha Ontslagen[9]
Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax Blessure[10]
Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax Blessure[11]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 104
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 70
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 69
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 61
5 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 34
6 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 22
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter HRC-Honda / Honda 20
8 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 17
9 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 16
10 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne /
Parisienne-Honda
13

In de 125cc-training van donderdag raakte Ezio Gianola na een val in shock, waardoor hij van verdere deelname af moest zien. Luca Cadalora liep bij een val een beenblessure op. Fausto Gresini reed de snelste trainingstijd, met als verrassing op de tweede positie de Belg Lucio Pietroniro. De leider in het wereldkampioenschap, Pier Paolo Bianchi, reed slechts de zevende tijd, vier seconden langzamer dan Gresini.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 2"45'91
2. Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 2"47'96
3. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 2"48'30
4. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 2"48'72
5. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 2"48'77
6. Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 2"48'78
7. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 2"49'57
8. Vlag van België Olivier Liégeois MBA 2"50'09
9. Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 2"50'41
10. Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 2"50'50

WK-leider Pier Paolo Bianchi had het moeilijk in België, want nadat hij vanaf de tweede startrij moest beginnen ging het in de race ook niet makkelijk. Fausto Gresini nam al snel na de start de leiding om ze niet meer af te staan. Hij won met een ruime voorsprong. De spanning moest komen uit de gevechten achter hem. Lucio Pietroniro deed het in zijn thuisrace erg goed en vocht met Bruno Kneubühler om de tweede plaats. Toen Kneubühler hem in de vierde ronde voorbijstak koos Pietroniro voor zekerheid en de derde plaats. Bianchi was toen hard aan het werk in zijn gevecht met August Auinger, Jean-Claude Selini en Willy Pérez. Selini viel met machinepech uit, maar Auinger klopte Bianchi met tien seconden verschil. Bianchi óf zijn team MBA waren slechte verliezers, want er werd een protest ingediend tegen de cilinderinhoud van de Garelli van Gresini. Die bleek bij nameten 124,6 cc te bedragen.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 38"58'34 1 15
2 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 39"24'84 3 12
3 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 39"31'05 2 10
4 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 39"31'08 5 8
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 39"41'23 7 6
6 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 39"47'40 9 5
7 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 39"48'04 6 4
8 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 40"09'66 8 3
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 40"17'14 16 2
10 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA 40"17'67 11 1
11 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 40"31'67 15
12 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA 40"32'54 20
13 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 40"32'76 19
14 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 40"34'46 21
15 Vlag van België Eric Gijsel MBA 40"43'59 32
16 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA 40"54'35 25
17 Vlag van Spanje Andres Sánchez MBA 41"00'08 33
18 Vlag van Denemarken Thomas Pedersen MBA 41"03'23 18
19 Vlag van Duitsland Adolf Stadler MBA 41"03'97 26
20 Vlag van Nederland Boy van Erp MBA 41"04'86 35
21 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA 41"05'28 24
22 Vlag van Nederland Ton Spek MBA 41"05'46 29
23 Vlag van Spanje Fernando Gonzalez MBA 41"33'20 36
24 Vlag van Frankrijk Michel Escudier MBA 41"33'45 28
25 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA +1 ronde 34

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA Versnellingsbak 4
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 10
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA 12
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 13
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA 17
Vlag van Duitsland Dirk Hafeneger MBA 31
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 23
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 27
Vlag van Duitsland Wilhelm Lücke MBA 38
Vlag van Duitsland Manfred Braun MBA 37
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Luca Cadalora MBA Blessure[12] 14
Vlag van Duitsland Willy Hupperich Seel-MBA 22
Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli Blessure[13]

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 69
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 64
3 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 42
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 40
5 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 38
6 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 24
7 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 22
8 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 21
9 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 13
10 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 12

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspanrijders hadden vooral moeilijkheden met het kiezen van de juiste banden voor het nieuwe asfalt in Spa-Francorchamps, maar ook alle andere coureurs keken met argusogen naar de trainingen. Tijdens de trainingen van de Formule 1-Grand Prix was de vorige toplaag stukgereden en het was maar afwachten hoe het wegdek zich onder de driewielers zou houden. Voor de kwalificaties was het geen probleem: Egbert Streuer/Bernard Schnieders waren bijna twee seconden sneller dan Rolf Biland/Kurt Waltisperg en waren met hun tijd zelfs bijna even snel als Freddie Spencer in de 250cc-training.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 2"36'17
2. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 2"37'93
3. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 2"38'69
4. Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 2"39'51
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 2"41'68
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 2"41'73
7. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"42'32
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 2"42'70
9. Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 2"42'94
10. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 2"43'47

Egbert Streuer en Bernard Schnieders hadden het in de training goed gedaan: poleposition met bijna twee seconden verschil. Ze startten echter slecht en moesten aansluiten achter de combinaties Rolf Biland/Kurt Waltisperg en Werner Schwärzel/Fritz Buck. In de vierde ronde nam Streuer de eerste plaats over en hij hield die enkele ronden vast. Halverwege de race zat Biland weer op kop, maar Streuer kon hem makkelijk volgen en verklaarde na de race dat hij zijn banden aan het sparen was. Wanneer de achtervolgers dichterbij kwamen nam Streuer de leiding weer even over om het gat te vergroten. Tegen het einde van de race zag hij dat Biland steeds meer risico ging nemen en twee ronden voor het einde nam Streuer de leiding definitief over, reed de snelste ronde en won de race met zestien seconden verschil. Daarbij hielp het ook dat Biland schakelproblemen kreeg.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 42"28'33 1 15
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 42"44'05 2 12
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 43"07'22 4 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 8
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 10 6
6 Vlag van Zwitserland Hans-Rudi Christinat Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 5
7 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 6 3
9 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 7 2
10 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 9 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Spendlove Seymaz-Yamaha
12 Vlag van Zwitserland Luigi Casagrande Vlag van Zwitserland René Nydegger LCR-Yamaha
13 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 5
15 Vlag van Nederland Martin Kooy Vlag van Nederland Raimond van den Groep Kova-Yamaha
16 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Schotland Iain Colquhoun LCR-Yamaha
17 Vlag van Nieuw-Zeeland Graham Gleeson Vlag van Verenigd Koninkrijk Kerry Chapman LCR-Yamaha
18 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Millet Vlag van Frankrijk Christian Depraz Seymaz-Yamaha
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Brown Onbekend

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 8
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ARO
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 16

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha Blessure[14]

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha /
LCR-Krauser
50
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 49
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 43
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 22
Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 13
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 11
8 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 8
Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 7

Suzuki-problemen

[bewerken | brontekst bewerken]

De Suzuki-teams kregen door het uitblijven van nieuw fabrieksmateriaal steeds meer problemen. Rob McElnea was in de trainingen nog erg tevreden over de door Heron aangeschafte White Power Super Front-voorvork, maar viel al in de eerste ronde uit door een kapotte zuiger nadat hij zich slechts als zestiende gekwalificeerd had. Daarmee was hij de snelste Suzuki-rijder. Het HB-Gallina-Suzuki team stond er nog slechter voor met Franco Uncini op de negentiende startpositie en Sito Pons op de twintigste. Zij waren bang dat sponsor HB er niet lang meer brood in zou zien. Wolfgang von Muralt, die met zijn productie-Suzuki RG 500 als achttiende had mogen starten, viel al in de eerste ronde uit door een gebroken versnellingsbaktandwiel, maar beklaagde zich over het feit dat Suzuki nauwelijks onderdelen kon leveren.

Honda-problemen

[bewerken | brontekst bewerken]

Ook bij HRC-Honda waren er coureurs ontevreden. Alleen Freddie Spencer kreeg de viercilinder Honda NSR 500 en de rest moest het met de driecilinder Honda NS 500 doen. Volgens Randy Mamola ontstonden er op die manier twee competities: die van de viercilinders en die van de driecilinders. De viercilinders waren in handen van Spencer enerzijds en de Yamaha-rijders Eddie Lawson, Christian Sarron en Raymond Roche anderzijds, de driecilinders in handen van Mamola, Wayne Gardner, Ron Haslam, Didier de Radiguès en Takazumi Katayama.

Vorige race:
TT Assen 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1985

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1984
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1986