Naar inhoud springen

Ronde van Frankrijk 2011

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Ronde van Frankrijk 2011
98e editie
Routekaart van de Ronde van Frankrijk 2011
Routekaart van de Ronde van Frankrijk 2011
Periode 2 juli t/m 24 juli 2011
Startplaats Île de Noirmoutier
Finishplaats Parijs
Totale afstand 3.430,5 km
Gem. snelheid 39,788 km/h
Deelnemers 198 (22 ploegen)
Eindklassementen
Gele trui Winnaar Cadel Evans
Groene trui Punten Mark Cavendish
Bolletjestrui Berg Samuel Sánchez
Witte trui Jongeren Pierre Rolland
Geel rugnummer Ploegen Team Garmin-Cervélo
Navigatie
Ronde van Frankrijk 2010     Ronde van Frankrijk 2012
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

De 98e editie van de Ronde van Frankrijk werd verreden van 2 tot en met 24 juli 2011. Na de start op het Franse eiland Noirmoutier werd tegen de klok in door voornamelijk het westen en zuiden van Frankrijk gereden om uiteindelijk op 24 juli te eindigen in de hoofdstad Parijs. De wedstrijd is onderdeel van de eerste editie van de UCI World Tour.

Cadel Evans won als eerste Australiër de Tour, terwijl de Luxemburgse gebroeders Schleck, respectievelijk Andy en Fränk, de top 3 vervolledigden. Dit vormde eveneens een unicum in de Tourgeschiedenis.

De Col du Galibier werd tweemaal beklommen. De eerste keer was het de locatie van de hoogste aankomst in de Tourgeschiedenis.

Deze editie van de Ronde van Frankrijk was vooral geschikt voor de betere klimmers: er waren vier aankomsten bergop en van de totale lengte van 3.430,5 kilometer werd slechts 64 kilometer verreden in tijdritten, inclusief een 23 kilometer lange ploegentijdrit. Een deel van de route werd verreden op Italiaanse bodem.

De start op 2 juli 2011 vond plaats op het eiland Noirmoutier, waarna de renners via de beruchte Passage du Gois het vasteland bereikten. De ronde had dus net als in 2008, toen de Tour in Brest startte, geen traditionele openingstijdrit. De eerste etappe had aankomst op de 232 meter hoge Mont des Alouettes in Herbiers.

Na de eerste rit werden nog een ploegentijdrit en een vlakke etappe verreden in de Vendée. Na een reeks vlakke en heuvelachtige etappes trok het peloton de Pyreneeën in; de twaalfde etappe, met finish bergop in Luz-Ardiden, was de eerste van drie bergetappes door dit gebergte. Het zwaartepunt lag echter in de Alpen, waar eveneens drie bergetappes werden verreden, waaronder een met aankomst op de Col du Galibier - de hoogste aankomst in de Tourgeschiedenis. Een dag later werd de Galibier opnieuw beklommen, op weg naar Alpe d'Huez. Na de Alpenetappes volgde nog een individuele tijdrit rond Grenoble, alvorens de 21e en laatste etappe het peloton naar de Avenue des Champs-Élysées in Parijs voerde.

Vanuit het peloton werd er in de eerste dagen veel kritiek geuit op het parcours, met name omdat er veel te kleine en te smalle wegen werd bereden. Dit in combinatie met de vele bochten in de stukken zorgde al voor veel valpartijen en een aantal titelkandidaten hebben hierdoor al vroeg in de wedstrijd flink wat achterstand opgelopen. Enkele titelkandidaten hebben hierdoor zelfs op moeten geven.

Zie Ronde van Frankrijk 2011/Startlijst voor een volledig overzicht van alle deelnemers.

Naast de achttien teams van de World Tour stonden er vier Franse continentale teams aan de start.

18 UCI World Tour-ploegen 4 wildcards
Vlag van Frankrijk AG2R-La Mondiale Vlag van Rusland Team Katjoesja Vlag van België Quick Step Vlag van Frankrijk Cofidis, le crédit en ligne
Vlag van Kazachstan Pro Team Astana Vlag van Italië Lampre-ISD Vlag van Nederland Rabobank Vlag van Frankrijk Française des Jeux
Vlag van Verenigde Staten BMC Racing Team Vlag van Luxemburg Team Leopard-Trek Vlag van Verenigde Staten Team RadioShack Vlag van Frankrijk Saur-Sojasun
Vlag van Spanje Euskaltel-Euskadi Vlag van Italië Liquigas-Cannondale Vlag van Denemarken Saxo Bank-Sungard Vlag van Frankrijk Team Europcar
Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Cervélo Vlag van Spanje Team Movistar Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling
Vlag van Verenigde Staten Team HTC-High Road Vlag van België Omega Pharma-Lotto Vlag van Nederland Vacansoleil-DCM
Rojas (groene trui, uiterst links), Gilbert (bolletjestrui) en Hushovd (gele trui) tijdens de vierde etappe

De eerste etappe was tijdens deze editie geen tijdrit, maar een rit in lijn en kende een lastige slotfase met aankomst heuvelop. Philippe Gilbert, die al het hele seizoen uitermate succesvol was geweest, maakte zijn favorietenrol waar en kwam met enkele seconden voorsprong als eerste over de streep. De grootste tijdverschillen ontstonden echter door een valpartij op circa tien kilometer van de finish, waardoor onder andere favoriet Alberto Contador meer dan een minuut verloor. De tweede etappe was een ploegentijdrit over 23 kilometer en werd gewonnen door Team Garmin-Cervélo, waarna Garmin-renner Thor Hushovd de gele trui overnam. Tyler Farrar won de derde rit door de snelste te zijn in de eerste massasprint van de ronde.

Etappe 4 werd net als de eerste etappe gekenmerkt door een lastige slotklim. Gilbert gold wederom als favoriet, maar hij bleek niet opgewassen tegen Cadel Evans, die in een eindsprint Contador nipt versloeg. Hushovd wist de koplopers bij te blijven en behield zo zijn leidende positie in het algemeen klassement. De vijfde, zesde en zevende etappe mondden alle drie uit in een massasprint en werden gewonnen door respectievelijk Mark Cavendish, Edvald Boasson Hagen en nogmaals Cavendish. Ook tijdens deze ritten vonden weer valpartijen plaats waardoor veel renners, onder wie enkele kansrijke klassementsrenners, averij en een achterstand opliepen. Anderen zoals onder meer Janez Brajkovič, Tom Boonen en Bradley Wiggins moesten zelfs opgeven.

De achtste etappe werd gewonnen door een vluchter. De Portugees Rui Costa wist na een lange ontsnapping Philippe Gilbert en de andere achtervolgers nipt voor te blijven. Thor Hushovd kon zijn gele trui na deze rit verrassend genoeg nog behouden, maar zou deze een dag later, in de negende etappe, alsnog verliezen en wel aan Thomas Voeckler. Net als in de voorgaande rit bleef in deze etappe een kopgroep vooruit, waarna Luis León Sánchez de reeds genoemde Voeckler en Sandy Casar in de sprint te snel af was. Het peloton volgde enkele minuten later. Ook nu vonden er tal van valpartijen plaats: Aleksandr Vinokoerov, Jurgen Van den Broeck, Frederik Willems en David Zabriskie moesten wegens een val opgeven en Juan Antonio Flecha en Johnny Hoogerland verdwenen uit de kopgroep nadat ze door een passerende televisiewagen ten val waren gebracht. Door alle valpartijen kwam de kopgroep met daarin de Fransman Thomas Voeckler op bijna 4 minuten voorsprong binnen, dit leverde de Fransman de gele trui op.

Na de eerste rustdag

[bewerken | brontekst bewerken]

Na een rustdag volgden twee relatief gemakkelijke dagen: de tiende etappe en de elfde etappe waren vlakke ritten die beiden uitmondden in een massasprint. Daarna trok het peloton de Pyreneeën in. De eerste echte bergrit naar het skigebied Luz-Ardiden werd een prooi voor de ontsnapte Samuel Sánchez, die hiermee ook de bolletjestrui behaalde. Waar iedereen verwachtte dat de Spanjaard Alberto Contador de aanval op zou zoeken in deze eerste bergrit, werd duidelijk dat hij nog niet in vorm was. De gebroeders Schleck werkten goed samen en uiteindelijk kon Fränk Schleck nog enkele secondes winst pakken.

De tweede bergrit was een relatief makkelijke bergrit, hierbij moest wel de beruchte Col d'Aubisque beklommen worden. Een kopgroep van tien man ontsnapte aan het peloton, hierin zaten onder andere de wereldkampioen Thor Hushovd en de Nederlander Maarten Tjallingii. Op de Col d'Aubisque was Thor Hushovd de eerste die aanviel, hij werd achtervolgd door Jérémy Roy en David Moncoutié. Roy kwam als eerste boven en nam zo de bolletjestrui over van Samuel Sánchez. In het vervolg van de etappe gingen Hushovd en Moncoutié achter Roy aan. Uiteindelijk bleek Hushovd de sterkste nadat hij Moncoutié gelost had en hetzelfde deed met Roy. Ook de laatste Pyreneeënrit, naar Plateau de Beille, stond garant voor actie. Nadat op de slotklim een kopgroep werd ingehaald door de klassementsrenners, plaatste de Belg Jelle Vanendert, die op Luz-Ardiden nog net naast de winst greep, een winstgevende demarrage. Op de klim naar de top bleek ook dat de gebroeders Schleck niet meer zo overmachtig waren. Ook hier kon Voeckler makkelijk zijn gele trui verdedigen.

De dag voor de rustdag was voorlopig de laatste kans voor de sprinters. Hiervan profiteerde Team HTC-High Road optimaal. Nadat ze de achterstand op een kopgroep ongedaan hadden gemaakt, maakte Mark Cavendish het klusje af. Dit was de vierde zege voor de Brit in deze ronde.

Na de tweede rustdag

[bewerken | brontekst bewerken]

Na de rustdag stond eerst een minder zware etappe te wachten voordat de Alpen werd ingetrokken. In deze zogenaamde heuveletappe was het mede door het slechte weer niet mogelijk om de etappe te controleren vanuit het peloton. Hierdoor kon een kopgroep, die na veel moeite kon ontstaan, gaan strijden om de overwinning. Na een goede afdaling van de enige berg in de rit door de Noren Thor Hushovd en Edvald Boasson Hagen en Canadees Ryder Hesjedal bleek Hushovd de sterkste. Hij tekende voor zijn tweede overwinning. Achter deze koplopers plaatste ook Alberto Contador meerdere aanvallen op de Col de Manse van de tweede categorie. Hiertegen bleken de gebroeders Schleck en geletruidrager Thomas Voeckler niet opgewassen. Samen met Cadel Evans en Samuel Sánchez bereikte Contador de top. Door een sterke afdaling van Evans, liep Contador toch nog schade op: hij verloor 3 seconden. Voeckler verloor wel tijd, maar kon met nog altijd een riante voorsprong aan de Alpen beginnen.

De eerste Alpenrit bracht weinig wijzigingen in de stand teweeg. Ze ging naar Edvald Boasson Hagen die via een sterke solo de vierde etappe voor Noorwegen binnenhaalde en zijn tweede in deze tour.

Tijdens de volgende Alpenetappe kwam de lang verwachte aanval van Andy Schleck. Hij liet het peloton van de favorieten achter. Voornaamste slachtoffers waren Alberto Contador en Samuel Sánchez die ook geen verweer hadden toen Evans in de tegenaanval ging. Andy won met twee minuten voorsprong op zijn broer Fränk. Evans beperkte de achterstand en Voeckler behield nipt de gele trui. Een omvangrijke "bus", met onder meer Cavendish was buiten tijd en moest terug opgevist worden.

Gele trui gesigneerd door Andy Schleck.

In de koninginnenrit naar de Alpe d'Huez waagde Contador reeds vroeg zijn kans om zijn achterstand op de favorieten in te halen. Maar Andy Schleck haalde hem bij. Eén voor één kwamen de andere favorieten terug, zodat aan de voet van de eindklim alles te herbeginnen was. Ook Voeckler was mee, trouw gesteund door zijn meesterknecht Pierre Rolland. Opnieuw sprong Contador weg en Andy moest hem laten gaan. Verrassend gingen Sánchez en Rolland wel in de achtervolging op de leeggereden Contador, die hen moest laten voorgaan. In de laatste 2 km zorgde Rolland voor de verrassing van de dag door solo de top te bereiken en de eerste Franse etappezege te behalen. Veel later dan verwacht verloor Voeckler uiteindelijk in deze etappe de gele trui. Hij verloor 2.5 minuut op beide Schlecks en Evans. Andy Schleck was de nieuwe klassementsleider, maar met minder dan een minuut voorsprong op Fränk Schleck en Evans.

De ontknoping

[bewerken | brontekst bewerken]

Op de voorlaatste dag van de Tour stonden drie potentiële winnaars op minder dan één minuut van elkaar aan de start van de tijdrit. Andy Schleck had een sterke tijd nodig om Evans van zich af te houden. Maar Evans toonde zich zoals verwacht de betere tijdrijder en liet Andy met meer dan 2'30" achter zich en nam de gele trui van hem over. Winnaar werd evenwel verrassend Tony Martin terwijl Thomas De Gendt een eervolle vierde plaats behaalde. In de laatste rit met het criterium op de Champs-Élysées werd enkel nog gestreden voor de etappezege. Mark Cavendish en zijn ploeg Team HTC-High Road toonden dat ze met overmacht het sterkste spurtersteam hadden. Cavendish won gemakkelijk de etappe, zijn vijfde in deze Tour en de twintigste in totaal. Hij ging met de groene trui naar huis. De bolletjestrui bleef bij Samuel Sanchéz, voor Jelle Vanendert, die in de Alpen niet had kunnen bevestigen.

Voor het eerst in de geschiedenis van de Tour won een Australiër. Eveneens voor het eerst stonden op trapje twee en drie twee broers : Andy en Fränk Schleck. Pierre Rolland tooide zich met de witte jongerentrui en Team Garmin-Cervélo was de sterkste ploeg.

Etappe-overzicht

[bewerken | brontekst bewerken]
Datum Etappe Start-Finish Afstand Type Winnaar Ploeg Klassementsleider
2 juli 1 Passage du Gois - Mont des Alouettes (Les Herbiers) 191,5 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van België Philippe Gilbert Vlag van België Omega Pharma-Lotto Vlag van België Philippe Gilbert
3 juli 2 Les Essarts - Les Essarts 23 Tijdritklokje Ploegentijdrit Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Cervélo (Hushovd, Danielson, Dean, Farrar, Hesjedal, Millar, Navardauskas, Vande Velde en Zabriskie) Vlag van Noorwegen Thor Hushovd
4 juli 3 Olonne-sur-Mer - Redon 198 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Verenigde Staten Tyler Farrar Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Cervélo
5 juli 4 Lorient - Mûr de Bretagne 172,5 Heuvelachtig profiel Heuvelrit Vlag van Australië Cadel Evans Vlag van Verenigde Staten BMC Racing Team
6 juli 5 Carhaix - Cap Fréhel 164,5 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Vlag van Verenigde Staten Team HTC-High Road
7 juli 6 Dinan - Lisieux 226,5 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Noorwegen Edvald Boasson Hagen Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling
8 juli 7 Le Mans - Châteauroux 218 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Vlag van Verenigde Staten Team HTC-High Road
9 juli 8 Aigurande - Super Besse 189 Heuvelachtig profiel Heuvelrit Vlag van Portugal Rui Costa Vlag van Spanje Team Movistar
10 juli 9 Issoire - Saint-Flour 208 Heuvelachtig profiel Heuvelrit Vlag van Spanje Luis León Sánchez Vlag van Nederland Rabobank Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler
11 juli Rustdag
12 juli 10 Aurillac - Carmaux 158 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Duitsland André Greipel Vlag van België Omega Pharma-Lotto Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler
13 juli 11 Blaye-Les-Mines - Lavaur 167,5 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Vlag van Verenigde Staten Team HTC-High Road
14 juli 12 Cugnaux - Luz-Ardiden 211 Bergachtig profiel Bergrit Vlag van Spanje Samuel Sánchez Vlag van Spanje Euskaltel-Euskadi
15 juli 13 Pau - Lourdes 152,5 Bergachtig profiel Bergrit Vlag van Noorwegen Thor Hushovd Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Cervélo
16 juli 14 Saint-Gaudens - Plateau de Beille 168,5 Bergachtig profiel Bergrit Vlag van België Jelle Vanendert Vlag van België Omega Pharma-Lotto
17 juli 15 Limoux - Montpellier 192,5 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Vlag van Verenigde Staten Team HTC-High Road
18 juli Rustdag
19 juli 16 Saint-Paul-Trois-Châteaux - Gap 162,5 Heuvelachtig profiel Heuvelrit Vlag van Noorwegen Thor Hushovd Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Cervélo Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler
20 juli 17 Gap - Vlag van Italië Pinerolo 179 Bergachtig profiel Bergrit Vlag van Noorwegen Edvald Boasson Hagen Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling
21 juli 18 Vlag van Italië Pinerolo - Col du Galibier 200,5 Bergachtig profiel Bergrit Vlag van Luxemburg Andy Schleck Vlag van Luxemburg Team Leopard-Trek
22 juli 19 Modane - Alpe d'Huez 109,5 Bergachtig profiel Bergrit Vlag van Frankrijk Pierre Rolland Vlag van Frankrijk Team Europcar Vlag van Luxemburg Andy Schleck
23 juli 20 Grenoble - Grenoble 42,5 Tijdritklokje Individuele tijdrit Vlag van Duitsland Tony Martin Vlag van Verenigde Staten Team HTC-High Road Vlag van Australië Cadel Evans
24 juli 21 Créteil - Parijs (Champs-Élysées) 95 Vlak profiel Vlakke rit Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Vlag van Verenigde Staten Team HTC-High Road

Klassementsleiders na elke etappe

[bewerken | brontekst bewerken]
Etappe Gele trui
Groene trui
Bolletjestrui
Witte trui
Ploegenklassement
Strijdlust
1 Vlag van België Philippe Gilbert Vlag van België Philippe Gilbert Vlag van België Philippe Gilbert Vlag van Verenigd Koninkrijk Geraint Thomas Vlag van België Omega Pharma-Lotto Vlag van Frankrijk Perrig Quéméneur
2 Vlag van Noorwegen Thor Hushovd Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Cervélo niet uitgereikt
3 Vlag van Spanje José Joaquín Rojas Vlag van Frankrijk Mickaël Delage
4 Vlag van Australië Cadel Evans Vlag van Frankrijk Jérémy Roy
5 Vlag van België Philippe Gilbert Vlag van Spanje José Iván Gutiérrez
6 Vlag van Nederland Johnny Hoogerland Vlag van Italië Adriano Malori
7 Vlag van Spanje José Joaquín Rojas Vlag van Nederland Robert Gesink Vlag van Frankrijk Yannick Talabardon
8 Vlag van België Philippe Gilbert Vlag van Verenigde Staten Tejay van Garderen Vlag van Verenigde Staten Tejay van Garderen
9 Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler Vlag van Nederland Johnny Hoogerland Vlag van Frankrijk Team Europcar Vlag van Spanje Juan Antonio Flecha & Vlag van Nederland Johnny Hoogerland
10 Vlag van Italië Marco Marcato
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Vlag van Frankrijk Mickaël Delage
12 Vlag van Spanje Samuel Sánchez Vlag van Frankrijk Arnold Jeannesson Vlag van Luxemburg Team Leopard-Trek Vlag van Verenigd Koninkrijk Geraint Thomas
13 Vlag van Frankrijk Jérémy Roy Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Cervélo Vlag van Frankrijk Jérémy Roy
14 Vlag van België Jelle Vanendert Vlag van Colombia Rigoberto Urán Vlag van Luxemburg Team Leopard-Trek Vlag van Frankrijk Sandy Casar
15 Vlag van Nederland Niki Terpstra
16 Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Cervélo Vlag van Rusland Michail Ignatiev
17 Vlag van Spanje Rubén Pérez
18 Vlag van Estland Rein Taaramäe Vlag van Luxemburg Andy Schleck
19 Vlag van Luxemburg Andy Schleck Vlag van Spanje Samuel Sánchez Vlag van Frankrijk Pierre Rolland Vlag van Spanje Alberto Contador
20 Vlag van Australië Cadel Evans niet uitgereikt
21
Eindstand Vlag van Australië Cadel Evans Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Vlag van Spanje Samuel Sánchez Vlag van Frankrijk Pierre Rolland Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Cervélo Vlag van Frankrijk Jérémy Roy

Achtergrondperikelen

[bewerken | brontekst bewerken]

Nieuwe puntentelling

[bewerken | brontekst bewerken]

De puntentelling voor het puntenklassement en het bergklassement wordt geheel hernieuwd[1]. Het is de bedoeling ervoor te zorgen dat de groene en de bolletjestrui werkelijk toegewezen wordt aan respectievelijk de beste sprinter en beste klimmer.

Voor het puntenklassement veranderde enkel de puntenverdeling bij tussensprints. Er is telkens maar één tussensprint, die ongeveer halverwege de etappe betwist wordt. Daar krijgen nu de eerste vijftien renners punten (20-17-15-13-11-10-9-8-7-6-5-4-3-2-1), waar dat vroeger maar de eerste drie betrof. Ook de puntentelling aan de aankomst is aangepast, in een vlakke etappe krijgt de ritwinnaar 45 punten (was 35), in een heuveletappe 30 punten en in een echte bergetappe 20 punten. Ook hier krijgen de eerste 15 renners punten.

Voor het bergklassement komen in deze ronde minder renners in aanmerking voor punten: voor de buitencategorie de eerste zes (20-16-12-8-4-2), voor beklimmingen van de 1e categorie de eerste zes (10-8-6-4-2-1), voor beklimmingen van de 2e categorie de eerste vier (5-3-2-1), voor beklimmingen van de 3e categorie: eerste twee (2-1) en voor beklimmingen van de 4e categorie: enkel de eerste (1). Bij een aankomst bergop in 2e, 1e of buitencategorie worden de punten verdubbeld. Dit geldt in deze Tour voor de etappes 12, 14, 18 en 19.

Diskwalificaties

[bewerken | brontekst bewerken]

Sinds er nog maar een tussensprint in de etappe is, is deze tussensprint te vergelijken met een massasprint. Met de komst van deze nieuwe regel is ook een stijging in het aantal diskwalificaties duidelijk merkbaar.

Aan het einde van de derde etappe moesten de Noor Thor Hushovd en de Brit Mark Cavendish de punten die zij veroverd hadden in de tussensprint weer inleveren.[2] Beide renners werden aan het einde van de etappe door de wedstrijdjury uit de uitslag van de tussensprint geschrapt. Dit omdat, volgens de wedstrijdjury, beide renners een aantal overtredingen hadden begaan tijdens de tussensprint in Saint-Hilaire-de-Chaléons: Hushovd zou te veel van zijn lijn zijn afgeweken in een poging Cavendish de spurt te belemmeren, terwijl Cavendish zelf werd gediskwalificeerd omdat hij met een kopstoot probeerde voorbij de Noor te komen.

De Spanjaard José Joaquín Rojas en de Belg Tom Boonen werden bij de tussensprint in de vijfde etappe gediskwalificeerd.[3] Beide sprinters waren met een hevige spurt bezig toen ze van de lijn afweken en daarbij de Brit Mark Cavendish de pas af sneden. De tussensprint vond plaats in Goudelin. Vooral voor Rojas was deze diskwalificatie er een met grote gevolgen: hij was vlak na de etappe al gehuldigd als leider van het puntenklassement, maar moest deze leiderspositie na de diskwalificatie afstaan aan de Belg Philippe Gilbert.

Zie Ronde van Frankrijk 2011/Eindstanden voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Algemeen Klassement
Plaats Naam Ploeg Tijd
Gele trui Vlag van Australië Cadel Evans BMC Racing Team 86u12'22"
2 Vlag van Luxemburg Andy Schleck Team Leopard-Trek op 01'34"
3 Vlag van Luxemburg Fränk Schleck Team Leopard-Trek op 02'30"
4 Vlag van Frankrijk Thomas Voeckler Team Europcar op 03'20"
5 Vlag van Spanje Samuel Sánchez Euskaltel-Euskadi op 04'55"
6 Vlag van Italië Damiano Cunego Lampre-ISD op 06'05"
7 Vlag van Italië Ivan Basso Liquigas-Cannondale op 07'23"
8 Vlag van Verenigde Staten Tom Danielson Team Garmin-Cervélo op 08'15"
9 Vlag van Frankrijk Jean-Christophe Péraud AG2R-La Mondiale op 10'11"
10 Vlag van Frankrijk Pierre Rolland Team Europcar op 10'43"
12 Vlag van België Kevin De Weert Quick Step op 16'29"
21 Vlag van Nederland Rob Ruijgh Vacansoleil-DCM op 33'04"
Ploegenklassement
Plaats Ploeg Tijd
Vlag van Verenigde Staten Team Garmin-Cervélo 258u18'49"
2 Vlag van Luxemburg Team Leopard-Trek op 11'04"
3 Vlag van Frankrijk AG2R-La Mondiale op 11'20"
4 Vlag van Frankrijk Team Europcar op 41'53"
5 Vlag van Spanje Euskaltel-Euskadi op 52'00"
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sky ProCycling op 58'24"
7 Vlag van Rusland Team Katjoesja op 1u09'39"
8 Vlag van Denemarken Saxo Bank-Sungard op 1u16'12"
9 Vlag van Frankrijk Française des Jeux op 1u30'16"
10 Vlag van Frankrijk Cofidis, le crédit en ligne op 1u47'29"

Nevenklassementen

[bewerken | brontekst bewerken]
Puntenklassement
Plaats Naam Ploeg Punten
Groene trui Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Cavendish Team HTC-High Road 334
2 Vlag van Spanje José Joaquín Rojas Team Movistar 272
3 Vlag van België Philippe Gilbert Omega Pharma-Lotto 236
40 Vlag van Nederland Johnny Hoogerland Vacansoleil-DCM 31
Bergklassement
Plaats Naam Ploeg Punten
Bolletjestrui Vlag van Spanje Samuel Sánchez Euskaltel-Euskadi 108
2 Vlag van Luxemburg Andy Schleck Team Leopard-Trek 98
3 Vlag van België Jelle Vanendert Omega Pharma-Lotto 74
10 Vlag van Nederland Johnny Hoogerland Vacansoleil-DCM 40
Jongerenklassement
Plaats Naam Ploeg Tijd
Witte trui Vlag van Frankrijk Pierre Rolland Team Europcar 86u23'05"
2 Vlag van Estland Rein Taaramäe Cofidis, le crédit en ligne op 00'46"
3 Vlag van Frankrijk Jérôme Coppel Saur-Sojasun op 07'53"
5 Vlag van Nederland Rob Ruijgh Vacansoleil-DCM op 22'21"
13 Vlag van België Thomas De Gendt Vacansoleil-DCM op 1u42'55"

In totaal wordt er voor 3,5 miljoen euro aan prijzengeld uitgereikt. Hieronder een sterk vereenvoudigde weergave waarbij diverse bedragen zijn weggelaten of samengevoegd. Zie voor een volledig overzicht de officiële Tour-website letour.fr.[4] De leiders van de klassementen krijgen de geldprijs, dit zijn niet altijd de daadwerkelijke dragers van de trui.

Prijzen voor de verschillende classificaties
Klassement 1e 2e 3e 4e 5e 6e 7e 8e 9e 10e Leider, per etappe Opmerkingen
Algemeen Klassement € 450.000 € 200.000 € 100.000 € 70.000 € 50.000 € 23.000 € 11.500 € 7.600 € 4.500 € 3.800 € 350 De andere renners krijgen een prijs variërend van € 3.000 tot € 400
Puntenklassement € 25.000 € 15.000 € 10.000 € 4.000 € 3.500 € 3.000 € 2.500 € 2.000 Geen € 300
Bergklassement € 25.000 € 15.000 € 10.000 € 4.000 € 3.500 € 3.000 € 2.500 € 2.000 Geen € 300
Jongerenklassement € 20.000 € 15.000 € 10.000 € 5.000 Geen € 300
Per ploeg € 50.000 € 30.000 € 20.000 € 12.000 € 8.000 Geen Geen
Strijdlustigste renner € 20.000 Geen Geen
Prijs voor de verschillende etappes
Positie 1e 2e 3e 4e 5e 6e 7e 8e 9e 10e Opmerking
Winnaar Etappe of Individuele tijdrit € 8.000 € 4.000 € 2.000 € 1.200 € 830 € 780 € 730 € 670 € 650 € 600 Afnemende tot de 20e renner (200 €)
Winnaar teamtijdrit € 10.000 € 5.000 € 2.500 € 1.000 € 800 € 700 € 600 € 600 € 500 € 500 Afnemende tot de 20e renner (200 €)
Tussensprints € 1.500 € 1.000 € 500 Geen 1 tussensprint per etappe
Berg in de buitencategorie € 800 € 450 € 300 Geen
Berg van de 1e categorie € 650 € 400 € 150 Geen
Berg van de 2e categorie € 500 € 250 Geen
Berg van de 3e categorie € 300 Geen
Berg van de 4e categorie € 200 Geen
Drager van de witte trui € 500 Geen
Strijdlustigste renner € 2.000 Geen Niet uitgereikt bij tijdritten
Teams € 2.800 Geen Beste team in de etappe
Zie de categorie Tour de France 2011 van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.